.http://press-gr.blogspot.com/
Του Νίκου Κλειτσίκα
από το http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/
Στην Ευρώπη έχουμε την εντύπωση πως η Λατινική Αμερική βρίσκεται πολύ μακριά;
Τι συμβαίνει στη Λατινική Αμερική;
Οι Δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής απαιτούν από τον Ομπάμα: τέλος στις επεμβάσεις στα εσωτερικά τους, σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου και να τεθεί τέλος στο εμπάργκο εναντίον της Κούβας
Αυτές τις ημέρες στη Διάσκεψη του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, στο μικρό νησιωτικό κράτος των Μικρών Αντιλλών, το πάλαι Porto-de-Espanha, η εμφανιζόμενη επικοινωνιακά προσήνεια και ταπεινότητα του Barack Hussein Obama II, δεν αρκούν για να «θεραπεύσουν» τις ιστορικές πληγές των 170 χρόνων από το Δόγμα Μονρόε.[1]
Δεν μπορούν να εκληφθούν ως «αίτημα» του Obama να γυρίσουν σελίδα, να κάνουν ένα «νέο ξεκίνημα», που θα αγνοεί την αποικιοκρατία, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, τις απόπειρες και τις δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, στρατιωτικές επεμβάσεις, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κι όλα για την υπεράσπιση της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας» σύμφωνα με την πολιτική των ΗΠΑ.
Δεν αρκεί η σταθεροποίηση των διπλωματικών σχέσεων με τη σημερινή Βενεζουέλα, ίσως και με την Κούβα αύριο, για ν’ αλλάξει η θεώρηση της εγκληματικής πολιτικής των ΗΠΑ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ως όπλου νέο-αποικιακής κυριαρχίας, απέναντι στη Λατινική Αμερική.
Η πρόεδρος της Αργεντινής Cristina Fernández de Kirchner, έθεσε συνοπτικά, αλλά με σαφήνεια και ισότιμα, τους όρους της Λατινικής Αμερικής στον πλανητάρχη Barack Obama:
«το τέλος του εμπάργκο εναντίον της Κούβας δεν μπορεί ν’ αποτελεί κατάκτηση, αλλά μόνον μία προϋπόθεση για το ξεκίνημα οικοδόμησης σχέσεων…».
Κι αν δεχτούμε ως αλήθεια - κι όχι ως μια προσπάθεια να κερδίσει πολιτικό χρόνο και ανασύνταξη δυνάμεων, για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ σε άλλα σημεία του πλανήτη (Μέση Ανατολή, με ακόμη νωπό και συνεχιζόμενο το διεθνές έγκλημα στη Γάζα, αλλά και το Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν, Βαλκάνια)…-, τις διαβεβαιώσεις του ίδιου του Obama πως πήγε στη Σύνοδο «για να ακούσει και να μάθει…», είχε τη δυνατότητα στη διάρκεια των συζητήσεων να γίνει «πλούσιος» και σοφός από τα λόγια λαϊκών ηγετών κι όχι διορισμένων δικτατόρων από τις ΗΠΑ. Εκεί γνώρισε πραγματικούς λαϊκούς ηγέτες όπως Lula, Chávez, Evo, Daniel, Cristina, Rafael Correa…
Άραγε, ο Barack Hussein Obama II κατάλαβε τι πολύτιμο ήταν το δώρο που του έκανε ο Hugo Chávez;
Αν πράγματι ο Obama είχε καλές προθέσεις, θα πρέπει να μελετήσει πολύ καλά το βιβλίο που του πρόσφερε ο Chávez: «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής»,[2] του Eduardo Hughes Galeano.[3] Πρόκειται για το «Λατινοαμερικανικό Μαρτυρολόγιο» που περιγράφει με σαφήνεια την εγκληματική πολιτική των ΗΠΑ, που βασίστηκε πάντα στην κλοπή, την αποικιοκρατία, το ρατσισμό και την απαξία της ανθρώπινης ύπαρξης και κάθε δημοκρατικής πορείας των λαών της Λατινικής Αμερικής.
Άραγε, ένιωσε κάτι ο Barack Hussein Obama II όταν άκουγε τη Cristina Fernández να τονίζει, μεταξύ άλλων ότι «θα ήταν καλό, οι ΗΠΑ να σταματήσουν την αποστολή συμβούλων στις χώρες μας, για να οργανώνουν πραξικοπήματα, να ληστεύουν, να δωροδοκούν και να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα… εμείς δεν στέλνουμε συμβούλους μας στην Ουάσιγκτον για επηρεάζουν τη δική τους πολιτική…».
Συνεπώς, αν πραγματικά κάποιοι τρέφουν ελπίδες στον νέο αμερικανό πρόεδρο και μάλιστα κάνουν αγώνα δρόμους για μια φωτογραφία μαζί του, ας αναμένουν να δουν αν θα κάνει πράξη τις αποφάσεις του ΟΗΕ: 17 καταδικαστικές αποφάσεις για το εμπάργκο στην Κούβα, 65 καταδικαστικές αποφάσεις για το Ισραήλ... και σήμερα για περισσότερα από 2 χρόνια τον ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ και ΕΜΠΑΡΓΚΟ στη μαρτυρική Γάζα, στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του 21ου αιώνα (1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων)…
Ο Obama διαβεβαίωσε ο ίδιος τη Διάσκεψη του Τρινιντάντ πως είναι «ένα προϊόν αλλαγής»… και πως επιθυμεί ένα «νέο ξεκίνημα»...
Μπορούν οι ΗΠΑ να σταματήσουν την πολιτική τους, που συνίσταται στο βιασμό των δημοκρατικών ελευθεριών σ’ ολόκληρο τον πλανήτη;
Μπορούν, επιθυμούν σε μια αλλαγή πολιτικής και μετάνοιας για τα εγκλήματα των ΗΠΑ;
Μήπως είναι μια «νέα» πολιτική “καρότου και μαστιγίου” σαν αυτή της επίσκεψης του Obama στο Μεξικό, λίγο πριν μεταβεί στο Τρινιντάντ;
Η Διάσκεψη του Τρινιντάντ θα μας “δείξει” αν πράγματι ο Barack Hussein Obama II εκφράζει κάτι καινούργιο…
Αν δεν είναι απλός υποκριτής, για τις ανάγκες να εκφράσει με “νέες” μεθόδους την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική, αν επιθυμεί ένα «νέο ξεκίνημα» - όπως ο ίδιος διαβεβαίωσε - θα το δείξει λαμβάνοντας υπόψη την κοινή δήλωση των χωρών της «Alternativa Bolivariana para América Latina y el Caribe - ALBA» (Ισημερινός, Βενεζουέλα, Κούβα, Βολιβία, Νικαράγουα, Ονδούρα και Δομινικανή Δημοκρατία), που συμμετείχαν στη Διάσκεψη και δεν ψηφίζουν το τελικό ψήφισμα, το οποίο έχει ήδη γραφτεί και διατυπωθεί βδομάδες πριν την έναρξη των εργασιών και που "βρωμάει" - στην κυριολεξία -, όχι μόνον για τον αποκλεισμό της Κούβας και τις γνωστές νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ΗΠΑ, αλλά γιατί δεν εμπεριέχει καμία αναφορά στις οικονομικές πολιτικές που προκάλεσαν την επονομαζόμενη «διεθνή οικονομική κρίση».
Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν ακολουθούν την ελληνική και γιατί όχι και ευρωπαϊκή πολιτική στάση απέναντι στις ΗΠΑ: «λυτρώθηκαν» για τα εγκλήματά τους απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς με μια «συγνώμη» -κάναμε λάθος- του περιβόητου Κλίντον, για την αμερικανοκίνητη δικτατορία της 21ης Απρίλη στην Ελλάδα, αλλά και Ισπανία, Πορτογαλία…
Αν ο Barack Hussein Obama II είναι στ’ αλήθεια, όπως ο ίδιος τόνισε «ένα προϊόν αλλαγής», θα πρέπει να διαβάσει Eduardo Hughes Galeano, που του δώρισε ο Chávez.
Επιπροσθέτως θα πρέπει να μάθει ότι οι καιροί των “Ινδιάνων με τα καθρεφτάκια”, που σήμερα μεταφράζονται σε άπλετα χαμόγελα και στενές χειραψίες μπροστά στις κάμερες, μπορεί να ικανοποιούν και να γεμίζουν «χαρά» τους σύγχρονους ευρωπαίους πολιτικούς, αλλά δεν αρκούν ώστε να «διορθωθούν» τα ιστορικά εγκλήματα των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική.
Οι διακηρύξεις του για «νέα αρχή» πρέπει να έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο!
[1] Monroe Doctrine (1823), συνοψίζεται στη φράση «Η Αμερική στους Αμερικανούς» και εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη πολιτική των ΗΠΑ να μην επιτρέψουν καμία ανάμιξη, ή επιρροή της Ευρώπης, στις πάλαι ποτέ αποικίες τους στη Λατινική Αμερική. Ο Thomas Jefferson χαρακτήρισε αυτή την πολιτική ως «εγκάρδια φιλία προς την Αγγλία», διότι οι άγγλοι επιδίωξαν το δόγμα για ν’ απομονώσουν όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες από την περιοχή. Με το «Δόγμα Μονρόε» - που μάλιστα για εκείνη την εποχή ερμηνεύτηκε και ως διακήρυξη των ΗΠΑ εναντίον της αποικιοκρατίας -, τα αγγλικά συμφέροντα με όχημα τις ΗΠΑ, “δήλωσαν” σε κάθε κατεύθυνση πως προσπάθειες εξάπλωσης ευρωπαϊκών συμφερόντων στην περιοχή, αποτελούν κίνδυνο για την ειρήνη και την ασφάλεια…
[2] - Eduardo Hughes Galeano, Las Venas Abiertas de América Latina
- Εντουάρντο Γκαλεάνο, Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής
[3] Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, γεννημένος το 1940 στο Μοντεβίδεο. Ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε ολόκληρο το δημοσίευμα...
