Στο μυαλό του έβλεπε τους ουρανοξύστες της μεγαλούπολης να καίγονται σαν γιγάντιοι πυρσοί, κτήρια να καταρρέουν το ένα πάνω στο άλλο και τρομοκρατημένοι πολίτες να αναζητούν μάταια καταφύγιο με την αίσθηση του απόρθητου να έχει διαλυθεί και τους θεούς τους, του καπιταλισμού και της δημοκρατίας, να αδυνατούν να τους σώσουν.
Η Νέα Υόρκη απείχε χιλιάδες χιλιόμετρα από το Βερολίνο, ωστόσο ο Χίτλερ απαίτησε από τους μηχανικούς του να βρουν τρόπους να φτάσουν ως εκεί, μεταφέροντας βόμβες, και να βυθίσουν την πόλη στο χάος.
Είχε σχεδιάσει αεροπλάνα σε αποστολές αυτοκτονίας να "βουτούν" στην καρδιά της πόλης- τρομακτικό σενάριο που θυμίζει τις εικόνες του 2001.
Ο Χίτλερ εκείνη την εποχή έλεγε ότι η Γερμανία δεν είχε υπερατλαντικές φιλοδοξίες όμως ο ίδιος περιφρονούσε τις δημοκρατικές δομές των ΗΠΑ, την πίστη τους στην προσωπική ελευθερία, τις ανάμεικτες εθνότητες που τις αποτελούσαν και τους πολλούς Εβραίους τραπεζίτες.
Στο μυαλό του μετά τον πόλεμο θα έμεναν μόνο δύο δυνάμεις στον κόσμο, η Γερμανία και οι ΗΠΑ. Ο πόλεμος μεταξύ τους θα ήταν αναπόφευκτος, πίστευε, και ήθελε να είναι προετοιμασμένος.
Ήταν πριν τον πόλεμο, το 1937, όταν ενθουσιάστηκε με τον μηχανικό αεροσκαφών Willy Messerschmitt ο οποίος αποκάλυψε το τεράστιου βεληνεκούς βομβαρδιστικό που έφτιαχνε στο εργοστάσιό του στη νότια Γερμανία.
Το εν λόγω αεροπλάνο προοριζόταν για να υποστηρίζει τις επιχειρήσεις των γερμανικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό ωστόσο σύμφωνα με υπολογισμούς του Messerschmitt μπορούσε να φτάσει και στην αμερικανική ακτή.
Η εντολή του Χίτλερ στο μηχανικό ήταν να προχωρήσει το σχέδιο. Ο Messerschmitt και οι μηχανικοί του, αφοσιώθηκαν για χρόνια στον πειραματισμό με μέγεθος φτερών, ισχύ κινητήρων και καταμερισμό βάρους.
Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό καθώς η εξίσωση δεν έβγαινε. Ο μηχανικός ήθελε ένα αεροσκάφος το οποίο έπρεπε να είναι πολύ ελαφρύ αλλά ταυτόχρονα στιβαρό για να «σηκώσει» το φονικό φορτίο του. Παράλληλα έπρεπε να είναι γρήγορο ώστε να μπορεί να προστατεύεται από αντιαεροπορικά πυρά. Η εξίσωση δεν έβγαινε…
Η λύση που σκέφτηκε ο Χίτλερ ήταν να μικρύνει το ταξίδι ώστε να υπάρχει ένα σημείο ανεφοδιασμού και επιδιορθώσεων. Αποτέλεσμα ήταν να διατάξει ναυτική επιχείρηση για την κατάκτηση της Ισλανδίας.
Το 1941 οι ΗΠΑ ανέλαβαν την υπεράσπισή της, ακριβώς για να μην λειτουργήσει ως γερμανική βάση. Και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Ένα χρόνο αργότερα, το Μάιο του 1942 μια ομάδα Γερμανών κομάντο έφτασε με υποβρύχιο σε ακτή του Λονγκ Άιλαντ. Ντυμένοι με πολιτικά και φορτωμένοι δυναμίτη, μπήκαν στο τραίνο, έφτασαν στη Νέα Υόρκη και κατέλυσαν σε ξενοδοχείο.
Ακτοφύλακας που τους είχε δει να βγαίνουν στην στεριά ειδοποίησε το FBI που εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για να τους βρει, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Για καλή τύχη των ΗΠΑ, ο αρχηγός της ομάδας John Dasch αποφάσισε να λιποταχτήσει και παραδόθηκε ο ίδιος στις αμερικανικές αρχές, αποκαλύπτοντας την ύπαρξη της δικής του ομάδας αλλά και μιας ακόμα που είχε φτάσει στη πολιτεία της Φλόριντα.
Το σχέδιο του Viktor von Lossberg
Ο Viktor von Lossberg ήταν πιλότος. Προθυμοποιήθηκε να πετάξει ο ίδιος ένα αεροσκάφος που θα προσγειωνόταν στη θάλασσα, στον Ατλαντικό, και θα συνδεόταν με ένα υποβρύχιο που θα μετέφερε βόμβες και τα επιπλέον καύσιμα ώστε να ολοκληρώσει την πτήση του προς την αμερικανική ακτή.
Μετά το βομβαρδισμό της Νέας Υόρκης θα συνδεόταν και πάλι με το υποβρύχιο μεσοπέλαγα για να ανεφοδιαστεί και να επιστρέψει θριαμβευτικά στη Γερμανία.
Το χτύπημα θα ήταν σχετικά μικρό λόγω του βάρους των εκρηκτικών αλλά θα ήταν συμβολικό: ο Lossberg υποσχέθηκε στον Φύρερ πως οι πρώτες βόμβες θα έπεφταν σε εβραϊκές γειτονιές και θα επέφεραν πλήγμα στο αμερικανικό μοντέλο.
Για το σχέδιο του υπήρχαν πολλές προϋποθέσεις. Πρώτον, ήταν απαραίτητο η θάλασσα να είναι ήρεμη, κι έτσι αποκλείστηκε ο χειμώνας ως χρόνος διεξαγωγής της πτήσης. Επελέγη η άνοιξη του 1944 αλλά έως τότε το αμερικανικό ναυτικό είχε απομακρύνει τα περισσότερα γερμανικά υποβρύχια από τον Ατλαντικό. Αποτέλεσμα να "ναυαγήσει" το του σχεδίου του Lossberg.
Μετά και από αυτό το φιάσκο, το βάρος έπεσε πια στους πυραύλους που βρίσκονταν υπό ανάπτυξη από ειδικούς όπως ο Wernher von Braun στο ερευνητικό κέντρο Peenemunde της Γερμανίας.
Μέχρι τότε δεν είχαν μεγάλο εύρος πλήγματος αλλά υπήρχε η πιθανότητα να γίνουν μεγάλου βεληνεκούς- και να φτάσουν ως τις ΗΠΑ. Οι σύμμαχοι γνωρίζοντας τη "μαγειρεύεται" βομβάρδισαν το Peenemunde αναγκάζοντας το ερευνητικό κέντρο να μετακομίσει σε νέα μονάδα, υπόγεια, στο βουνό Ebensee της Αυστρίας.
Η ιδέα του Condor
Ο Χίτλερ είχε εμμονή με τον βομβαρδισμό της Νέα Υόρκης με αποτέλεσμα να ακούει όλες τις ιδέες. Εκείνη την εποχή είχε κατασκεύαστει το επιβατικό αεροσκάφος Condor το οποίο μπορούσε να διασχίσει τον Ατλαντικό,
Κατασκευής του ήταν ο Focke-Wulf και είχε κάνει την πρώτη του πτήση από το Βερολίνο έως τη Νέα Υόρκη, χωρίς στάση, το 1938 και σε 25 ώρες. Ωστόσο χωρίς ανεφοδιασμό ήταν προφανώς ένα ταξίδι μονής κατεύθυνσης.
Τότε ο Δρ Fritz Nallinger της Daimler-Benz πρότεινε ως λύση να φορτώσουν ένα Condor με εκρηκτικά και να το οδηγήσουν όχι απλά ως τη Νέα Υόρκη αλλά στην καρδιά της. Αφήνοντας το αεροσκάφος στον αυτόματο πιλότο, ο κυβερνήτης θα εκτοξευόταν με αλεξίπτωτο με ασφάλεια- αν ήταν τυχερός.
Αλλά το αεροσκάφος δεν απογειώθηκε ποτέ. Ήταν πολύ αργό και θα ήταν πολύ εύκολο να το καταρρίψουν οι Αμερικανοί.
Οι τολμηρές ιδέες συνεχίστηκαν. Ένας άλλος σχεδιαστής, ο Nallinger σχεδίασε ένα αεροσκάφος με τεράστιο άνοιγμα φτερών. Από κάτω ήταν "δεμένα" πέντε μικρότερα αεροσκάφη με έναν κυβερνήτη, οι οποίοι θα αναλάμβαναν τις αποστολές αυτοκτονίας.
Το μεγάλο αεροσκάφος θα πετούσε έως τη Νέα Υόρκη. Εκεί τα μικρά αεροσκάφη θα αποκαλούνταν και με τα εκρηκτικά τους φορτωμένα θα "βουτούσαν" στο Μανχάταν φέρνοντας το χάος στην πόλη.
Το 1945 ο Goering, επικεφαλής της Luftwaffe, έδωσε την έγκρισή του για το σχέδιο. Αλλά ήταν πολύ αργά. Τα σχέδια του Φύρερ δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.
(Πηγή: Daily Mail)
