Για την
ελληνική κοινή γνώμη, η στάση των εταίρων μας και κυρίως των Γερμανών μοιάζει ανεξήγητη. Αυτό συμβαίνει επειδή συνηθίζουμε στο δημόσιο διάλογο να κάνουμε «αφαίρεση» στα νούμερα.
Το
χρηματοδοτικό πακέτο που έχει δοθεί ως σήμερα στην Ελλάδα ανέρχεται σε 75 δις ευρώ. Η συμφωνία της 26
ης Οκτωβρίου προβλέπει άλλα 130 δις, δηλαδή 200 δις ευρώ. Αν ολοκληρωθεί η συμφωνία της 26
ης Οκτωβρίου η Γερμανία θα έχει βάλει σχεδόν το
30% δηλαδή περίπου 70 δις. ευρώ. Ακόμα και για τη
Γερμανία, αυτά είναι πολλά λεφτά, είναι δύο φορές το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού.
Όλα αυτά βεβαίως ήταν γνωστά από τον Οκτώβριο, όταν έκλεισε η συμφωνία, ο πανικός όμως που εκπέμπει το Βερολίνο τις τελευταίες μέρες δεν αντιστοιχεί στο
κλίμα που έβγαζε ως το τέλος του χρόνου. Από τα μέσα Ιανουαρίου, αυτό που εισπράττουν οι προσεκτικοί παρατηρητές από τη γερμανική πρωτεύουσα είναι ένας συνεχώς αυξανόμενος πανικός, που ερμηνεύεται και σαν απόπειρα υπαναχώρησης από τη
συμφωνία ή και εξώθησης της Ελλάδος στην έξοδο. Η αλλαγή στάσης μπορεί να γίνει κατανοητή, μόνο αν συνυπολογίσει κανείς ένα δεύτερο νούμερο: το 13,5% στις 15 Ιανουαρίου, που γίνεται 18% στις 7 Φεβρουαρίου. Πρόκειται φυσικά για το βαρόμετρο της
Public Issue και το ποσοστό της Δημοκρατικής Αριστεράς, του κ.
Φ. Κουβέλη. Αυτό που συνειδητοποίησαν οι
Γερμανοί, διαβάζοντας τις ελληνικές δημοσκοπήσεις, είναι ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να κλείσει και να ολοκληρωθεί η συμφωνία ως τα τέλη Μαρίου, να γίνει η εκταμίευση (που για να λειτουργήσει θα πρέπει να είναι ισχυρή δηλαδή 30 δις ευρώ για το
PSI, 30-40 δις. ευρώ για τις ελληνικές τράπεζες, άλλα 15 δις για τις λήξεις του Μαρτίου, δηλαδή περίπου 85 δις ευρώ.
Και μετά στην Ελλάδα να γίνουν εκλογές, όπου αντί για το σκηνικό που ήξεραν (με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δηλαδή ως τα δύο μεγάλα κόμματα, στην
καλύτερη περίπτωση να τους προκύψει αυτοδυναμία της
ΝΔ ή έστω συγκυβέρνηση με το
ΠΑΣΟΚ, στη χειρότερη περίπτωση όμως ένα θολό σκηνικό, όπου ο
Κουβέλης να είναι το καθοριστικό μέγεθος στο πολιτικό σύστημα, χωρίς αυτόν να μη γίνεται τίποτε. Ένα σκηνικό όπου αυτοί θα έχουν καταβάλλει τα χρήματα, χωρίς καμία δέσμευση από τους «νέους παίκτες» στο σύστημα, δηλαδή στην αντίληψη τους χωρίς καμία διασφάλιση. Και ακόμα χειρότερα, λόγω αδυναμίας συγκρότησης κυβέρνησης ή έστω κυβέρνησης μνημονιακής να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να πρέπει να ξεγράψουν τα 70 δις ευρώ.
Το
κυρίαρχο συναίσθημα στο Βερολίνο ήταν ότι εγκλωβίστηκαν, πιστεύοντας ότι το πορτογαλικό μοντέλο των δύο μεγάλων κομμάτων θα λειτουργήσει για την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα τέλη Ιανουαρίου άρχισε να βρέχει προτάσεις, πρώτα για επίτροπο, ύστερα για ειδικό λογαριασμό. Ύστερα ήρθε η μοιραία δημοσκόπηση της 7
ης Φεβρουαρίου που έστειλε τη ΔΗΜΑΡ στην αξιωματική αντιπολίτευση και το ΛΑΟΣ έξω από την κυβέρνηση.
Αυτή είναι μια τυπική κατάσταση διάψευσης προσδοκιών που είχαν επενδυθεί στους «βασικούς έλληνες παίκτες» (ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ), συχνή στις διεθνείς σχέσεις. Ωστόσο η γερμανική εξωτερική πολιτική δεν έχει πείρα διαχείρισης τόσο σύνθετων θεμάτων, ο χαρακτηρισμός «γίγαντας με μυαλό νάνου» του Πάγκαλου διατηρεί ακέραια την ισχύ του, μετά από 20 χρόνια. Την αγαρμπιά του επιτρόπου διαδέχτηκε η εξίσου άγαρμπη και εξοργιστική παρέμβαση του Σόιμπλε στα εσωτερικά μας, από τα περί κυβέρνησης τύπου Μόντι ως τα περί αναβολής των εκλογών.
Στον κ. Βενιζέλο ετέθη στην τελευταία τηλεδιάσκεψη του
Eurogroup το ζήτημα της δέσμευσης
και άλλων πολιτικών δυνάμεων στην εφαρμογή του προγράμματος (και κυρίως της δέσμευσης, ότι οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους) κάτι που απλά επιδείνωσε την κατάσταση. Το χειρότερο πια είναι, ότι επικρατεί μια αίσθηση αδιεξόδου. Καμία από τις «ιδέες» που εκπορεύονται από το Βερολίνο δεν είναι ρεαλιστική, τα όσα αστεία ακούστηκαν για αναβολή της εκταμίευσης ως τις εκλογές – με ένα ενδιάμεσο δάνειο για να μην σκάσει η δόση του Μαρτίου - κατατείνουν μόνο στο να μη γίνει το ποτέ το
PSI, να μην υλοποιηθεί δηλαδή η συμφωνία. Η συμπεριφορά του Βερολίνου όμως είναι εξόχως αντιπαραγωγική, γιατί υπονομεύει τα κόμματα που στηρίζουν την νέα δανειακή σύμβαση, δίνοντας πρόσφορο έδαφος στους πολιτικούς τους αντιπάλους να τους κατηγορήσουν ότι υποκύπτουν στο γερμανικό
Diktat…Το χειρότερο είναι ότι ο γερμανικός πανικός θα εξωθήσει τα πράγματα σε γελοιότητες: Να ζητηθούν έγγραφες δεσμεύσεις από τη ΔΗΜΑΡ (που θα γίνει) το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Και να τεθεί αυτό ως όρος για την εκταμίευση του δανείου. Ή να επανέλθει ο σχεδιασμός μιας μορφής Επιτροπείας, που θα καταψηφιστεί σίγουρα στις κάλπες. Ο πανικός, όπως γνωρίζομε σ’ αυτή τη χώρα είναι κακός σύμβουλος.
Θέμης Δαγκλής
http://newpost.gr
Read more...
