Μόνος σε ένα πράσινο τραπέζι, αρκετά μεγαλύτερο από αυτόν για να κρύβει τον όγκο του. Τα χρώματα πράσινα αλλά παλ. Ξεθωριασμένα. Όχι αυτό το επιθετικό πράσινο της δεκαετίας του ‘80. Τα λόγια του, επίσης. Στρογγυλές λέξεις, γλυκές οι καταλήξεις, μεγάλες οι παρενθέσεις. Ο ίδιος συντόνιζε τη συζήτηση, ο ίδιος απαντούσε στους δημοσιογράφους που με προσκλήσεις ήρθαν από όλη την Ελλάδα για να συμπληρώσουν το...
σκηνικό του μεγαλοπρεπούς ηγέτη. Η ναπολεόντεια επιβλητική του φιγούρα, παραχωρούσε το λόγο για πρώτη φορά σε δημοσιογράφους από την περιφέρεια σε διακαναλική σύνδεση.
Στο παρελθόν όταν είχε αναλάβει κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε καθιερώσει τις press conference στη Θεσσαλονίκη. Ο Βενιζέλος ξέρει να δημιουργεί εντυπώσεις, αρκεί να μην υπάρχουν απρόοπτα. Όταν μιλά μόνος του, είναι Θεός και προσκυνητής του εαυτού του, όπως λέει και ο Βαξεβάνης.
Ένας φίλος μου, λέει πως η μοναδική φορά που ο Βενιζέλος είχε πει την πλήρη αλήθεια, ήταν όταν εκείνο το βράδυ τον κατέβρεξε ο Ρέλος με τον καφέ. Αφήνοντας αυτό το βλέμμα του πολιτικού σαδισμού εκσφενδόνισε το «εγώ ο μελλοντικός ηγέτης όλης της παράταξης σε συγχωρώ». Ο Βενιζέλος λοιπόν τα κατάφερε, λέει ο φίλος. Όχι ο Βενιζέλος δεν τα κατάφερε να γίνει ηγέτης όλου του κινήματος.
Η παρουσία του την Πέμπτη ήταν η παρουσία ενός πολιτικού ο οποίος ιδρύει κόμμα. Το «Αρχίζουμε» ως σύνθημα ήταν απολύτως σωστό. Ο Βενιζέλος τώρα αρχίζει. Μαζεύει τα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ που αγωνιά για την πολιτική του και ίσως και βιολογική επιβίωση και σε αυτά προσθέτει ένα μεγάλο κομμάτι που διεκδικεί από την ΝΔ. Όχι ψηφοφόρους. Επαγγελματίες. Όλα τα επαγγέλματα της φούσκας που κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους: Τραπεζίτες, καναλάρχες, δημοσιογράφος, επιτήδειους του χρηματιστηρίου, κλπ. Κάνει ένα κόμμα προσωπικών γνωριμιών, χρησιμοποιώντας το οικόπεδο του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό και το ξέρει. Δημιουργεί ένα πολιτικό πόλο ο οποίος έχει την έγκριση των ανθρώπων που εξυπηρέτησε με την πολιτική του τόσα χρόνια. Όχι μόνο εγχώρια αλλά και στο εξωτερικό.
Το τελευταίο χρόνο ο Βενιζέλος έχει εγγράψει υποθήκες στο ευρωπαϊκό κατεστημένο ως εξυπηρετικός συνομιλητής που πάσχισε να ταυτίσει τις «ευρωπαϊκές» αποφάσεις με το ελληνικό δημόσιο συμφέρον.
Την Πέμπτη λοιπόν, ο Βενιζέλος άρχισε. Τα έχει τακτοποιήσει όλα. Προβολή, δημιουργία προφίλ, λιβανιστήρι από συγκροτήματα και δημοσιογράφους. Αλλά αγνοεί έναν μεγάλο εχθρό του. Τον εαυτό του. Όπως θα έλεγε και ο Άκης Πάνου «ο πιο καλός του φίλος και ο πιο κακός εχθρός του, είναι ο εαυτός του». Και ο κακός του εχθρός, ο εαυτός του, παραμονεύει όπως εκείνο το βράδυ που βιάστηκε να δηλώσει ηγέτης του κινήματος.
Προφανώς και θα βγει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Το άγχος του όμως να εξασφαλίσει τη νίκη, ο φόβος του να μην ηττηθεί από ένα συντονισμένο κομματικό μηχανισμό, τον έκανε να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να είναι μοναδικός υποψήφιος. Ετσι δημιούργησε μόνος του τον κίνδυνο. Πόσοι θα δώσουν 2 ευρώ για να πάνε να ψηφίσουν Βενιζέλο στις εκλογές; Δεν υπάρχει καν κίνητρο αντιπάλου δέους. Βαρετό ακόμη και γι αυτούς που είναι μαζί του. Το ότι έστησε 1.000 κάλπες προφανώς και θα εξασφαλίσει ψήφους, αλλά ελάχιστους σε σχέση με τον κομματικό όγκο του ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα θα είναι πως θα εκλεγεί αρχηγός ενός συρρικνωμένου και αδύναμου ΠΑΣΟΚ και με βάση την εσωκομματική του εικόνα.
Εν ολίγοις, όσο και να τον προωθούν τα συγκροτήματα, όσο και να τον αγαπούν οι κοινωνικοί του σύμμαχοι στις Τράπεζες και τα χρηματιστήρια υπάρχει ο κίνδυνος να του συμβεί το χειρότερο. Να τρέχει μόνος του και να βγει δεύτερος.
