ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΤηνΜεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε τέσσερα γεγονότα:

1. Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησιά. Ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του και τα σκούπισε με το «λεντίον» (πετσέτα) που είχε ζωστεί, σε ένδειξη της μέγιστης ταπείνωσής Του. Παράλληλα τους είπε: «αν, λοιπόν, εγώ ο Κύριος κι ο Διδάσκαλος σας έπλυνα τα πόδια, έχετε κι εσείς την υποχρέωση να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου».

2. Το Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστήριου της Θείας Ευχαριστίας. Ο Χριστός παρέθεσε στον όμιλο των μαθητών το τελευταίο Δείπνο πριν τον σταυρικό θάνατό Του. Δεν ονομάζουμε όμως το Δείπνο αυτόν «μυστικό», επειδή… έγινε χωρίς να το γνωρίζουν άλλοι, αλλά επειδή ο Χριστός μύησε τους Μαθητές Του στο «Μυστήριο των Μυστηρίων», την Θεία Ευχαριστία. Τους παρέδωσε το Σώμα Του και το Αίμα Του, την αιώνια πνευματική τροφή, που παραθέτει η Εκκλησία στους πιστούς σε κάθε λειτουργική σύναξη. Τους είπε, λοιπόν, δείχνοντας το ψωμί: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το Σώμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών». Μετά το δείπνο, έλαβε το ποτήρι με το κρασί και είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το Αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το υπέρ υμών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών».

3. Την Προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών

και 4. Την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου. Ο Ιούδας παρέδωσε τον Κύριο στους Ιουδαίους για το ευτελές ποσό των «τριάκοντα αργυρίων», δίνοντάς του συνθηματικά έναν ασπασμό και λέγοντας ειρωνικά «Χαίρε, ραββί».

Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης γίνεται η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.
Κοινωνούν πολλοί πιστοί, κατάλληλα προετοιμασμένοι με εξομολόγηση και νηστεία. Για όσους νηστεύουν αυστηρά τη Μεγ. Βδομάδα (χωρίς λάδι), η Μεγ. Πέμπτη καταλύεται. Δηλ. τρώμε λάδι, καθώς γιορτάζουμε την παράδοση της Θ. Ευχαριστίας από τον Χριστό στην Εκκλησία και τιμάμε ξεχωριστά την ημέρα αυτή.

Τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν τη νύχτα διαβάζονται τα δώδεκα Ευαγγέλια και γίνεται η τελετή της Σταύρωσης του Χριστού, η συγκίνηση της λαϊκής ψυχής για το θείο δράμα κορυφώνεται. Σε πολλά μέρη, γυναίκες και κορίτσια, διανυκτερεύουν στην εκκλησία, "φυλάγουν και μοιρολογούν το Χριστό" όπως συνηθίζουν να κάνουν για κάθε αγαπημένο τους νεκρό.

Read more...

ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΤΟ ΔΝΤ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ!

Από το "Diktiospartakos"

Σύμφωνα με την αρθρογραφία, την ώρα που οι δυνάμεις Κατοχής των ΜΑΤ, παρουσία εισαγγελέα εισέβαλαν ξανά στην Κερατέα, στους δρόμους της Βουδαπέστης βρίσκονταν 10.000 στρατιώτες και τελωνειακοί υπάλληλοι, αστυνομικοί και πυροσβέστες, συμμετέχοντας σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των μέτρων λιτότητας που έχει επιβάλει το ΔΝΤ στην Ουγγαρία.

Ο Ουγγρικός λαός που βρίσκεται στη μέγγενη του ΔΝΤ, όπως και ο λαός μας, παρακολουθεί την κυβέρνηση του, με πρόσχημα τη μείωση των...
εξόδων και τον περιορισμό του ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ, να επιβάλλει μεταξύ άλλων, κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης, μείωση του χρόνου κατά τον οποίο θα μπορεί κάποιος να λαμβάνει επίδομα ανεργίας και αυστηρότερους όρους με τους οποίους θα χορηγούνται αναπηρικές συντάξεις.

Όμως η επίθεση της ουγγρικής κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ που επιβάλλουν ένα αντίστοιχο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα προκαλούν μια πρωτοφανή κοινωνική αντίδραση, με συμμαχίες που εκπλήσσουν. Τα συνδικάτα αστυνομικών, πυροσβεστών, τελωνειακών και στρατιωτικών ένωσαν τις δυνάμεις τους και διαδήλωσαν μπροστά από το κοινοβούλιο ζητώντας να διατηρηθεί το ισχύον συνταξιοδοτικό καθεστώς. Ζητούν επίσης αυξήσεις στους μισθούς τους που παραμένουν επί χρόνια «παγωμένοι» και να μην μειωθούν οι συντάξεις των απόστρατων.

Ενδεικτικές οι δηλώσεις τους: «Ήρθε οι ώρα να γίνουμε βράχοι επειδή μας τα έχουν πάρει όλα μας άφησαν μόνο την πρόωρη συνταξιοδότηση και την τιμή μας και δεν θ' αφήσουμε να μας τα πάρουν», είπε ο Κόρνελ Άροκ, ο επικεφαλής του Ανεξάρτητου Συνδικάτου Πυροσβεστών (HTFSZ). Οι διαδηλωτές κρατούσαν ένα φέρετρο και πανώ στο οποίο έγραφαν «Θέλουμε ευρωπαϊκούς μισθούς, όχι λιτότητα» και «Πορεία θανάτου 2011», ενώ σκοπεύουν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους μέχρι να υπάρξει κάποια συμφωνία με την κυβέρνηση για τα αιτήματά τους.

Ας δούμε όμως πως η Ουγγαρία έφτασε στο ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον Δρ. Gyula THÜRMER, πρόεδρο του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος, «ο Ουγγρικός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση και η γενική κρίση του διεθνούς καπιταλισμού την κάνει ακόμη βαθύτερη. Αυτή η κρίση του σύγχρονου Ουγγρικού καπιταλισμού μπορεί να εξηγηθεί από τους ακόλουθους παράγοντες:

1. Η συντριπτική πλειοψηφία της Ουγγρικής οικονομίας, της βιομηχανίας, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του εμπορίου και των υπηρεσιών έχει πωληθεί στο ξένο κεφάλαιο. Η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης που άνοιξε την οικονομία της σε ξένους επενδυτές το 1989. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της οργάνωσης του ΟΗΕ UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη), που ασχολείται και με τις ξένες επενδύσεις, στο τέλος του 1990 οι άμεσες ξένες επενδύσεις (FDI) στην Ουγγαρία αναλογούσαν στο 1.7% του ΑΕΠ. Σήμερα η αναλογία είναι πάνω από 70%. Στην ΕΕ αυτό το ποσοστό είναι μόλις 40,9%, στη Ρουμανία 36,7%. Σχεδόν το 100% των τραπεζών ανήκει στο διεθνές κεφάλαιο. Το 80% της βιομηχανικής παραγωγής προέρχεται από πολυεθνικές εταιρίες. Η Ουγγρική οικονομία εξαρτάται από το ξένο κεφάλαιο πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Μετά το 2011 είναι υπαρκτός ο κίνδυνος και οι γεωργικές εκτάσεις της Ουγγαρίας να αγοραστούν από το ξένο κεφάλαιο.

Ο αποφασιστικός ρόλος του ξένου κεφαλαίου είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ουγγρικού καπιταλισμού. Όλες οι Ουγγρικές κυβερνήσεις στήριζαν τις ξένες επενδύσεις παρέχοντας επιχορηγήσεις σε μετρητά που καθορίζονταν από ατομικές κυβερνητικές αποφάσεις, αναπτυξιακές φορολογικές απαλλαγές, επιδοτήσεις κατάρτισης, επιδοτήσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας κτλ. Σήμερα, οι πολυεθνικές εταιρίες στην προσπάθειά τους να λύσουν τα δικά τους προβλήματα μειώνουν και κλείνουν την παραγωγή στην Ουγγαρία, πράγμα που συμβάλει στην αύξηση της ανεργίας.

2. Η διαφορά μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών ομάδων της κοινωνίας έχει γίνει τεράστια. Αυτή είναι μια ακόμη αιτία της κρίσης του Ουγγρικού καπιταλισμού. Ο πληθυσμός της Ουγγαρίας είναι 10 εκατομμύρια. Μπορούμε να θεωρήσουμε τα 9 εκατομμύρια ως ανθρώπους που ζουν σε πολύ περιορισμένες συνθήκες ζωής ή ακόμη στη φτώχεια. Σύμφωνα με τα παρακάτω στοιχεία, ο αριθμός των απελπιστικά φτωχών, όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Το 1993, σύμφωνα με αξιόπιστες στατιστικές, το 27% του πληθυσμού της Ουγγαρίας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 1980 στην Ουγγαρία υπήρχαν περίπου ένα εκατομμύριο φτωχοί. Σήμερα ο αριθμός τους υπερβαίνει τα 2,5 εκατομμύρια. Το πλουσιότερο δέκα τοις εκατό της κοινωνίας βγάζει κατά 7,3 φορές περισσότερα χρήματα από το φτωχότερο δέκα τοις εκατό. Τα παιδιά ίσως να βρίσκονται στην πιο σοβαρή κατάσταση. Σχεδόν οι μισοί άνθρωποι κάτω των 18 ζουν σε οικογένειες που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα τελευταία χρόνια στο 53% των νοικοκυριών μειώθηκαν οι πραγματικοί μισθοί. Αυτό σημαίνει ότι σε αυτές τις οικογένειες η αύξηση των εσόδων ήταν πιο αργή από την αύξηση των τιμών.

Αυξάνεται ο αριθμός των λεγόμενων μακροχρόνια φτωχών. Οι μακροχρόνια φτωχοί στην Ουγγαρία αποτελούνται από μια σειρά από διακριτές κοινωνικές ομάδες: τους άστεγους, τον αγροτικό πληθυσμό και ιδιαίτερα όσους μένουν σε μικροσκοπικές κοινότητες, τους ανέργους ή όσους έχουν τραβηχτεί από την αγορά εργασίας, νοικοκυριά με πάνω από τρία παιδιά, μονογονεϊκές οικογένειες, μοναχικές ηλικιωμένες γυναίκες και οι Ρόμα (σ.μ. – τσιγγάνοι). Το εν τρίτο των μακροχρόνια φτωχών ανήκουν στην εθνότητα των Ρόμα, αν και αυτή η ομάδα αποτελεί μόλις το 5% περίπου του πληθυσμού της Ουγγαρίας.

Τους πρώτους μήνες του 2009 το μέσο εισόδημα στην Ουγγαρία είναι 402 ευρώ. Οι χειρώνακτες εργάτες παίρνουν 295 ευρώ, οι διανοούμενοι 511 ευρώ. Ο ελάχιστος μισθός είναι 250 ευρώ. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι οι τιμές καταναλωτή πρακτικά βρίσκονται στο επίπεδο της ΕΕ.

3. Η τρίτη αιτία και χαρακτηριστικό γνώρισμα της κρίσης του Ουγγρικού καπιταλισμού είναι το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο διαφθοράς. Η Ουγγαρία κατατάσσεται στην 39η θέση ανάμεσα σε 179 χώρες ως προς το δείκτη διαφθοράς της Διεθνούς Διαφάνειας για το 2007. Παρά τους νόμους ενάντια στη διαφθορά, η έλλειψη διαφάνειας οδηγεί σε επίμονες φήμες για διαφθορά στις κρατικές συμβάσεις.

Τέλος, η Ουγγαρία συμμετέχει ενεργά στις στρατιωτικές ενέργειες που εμπνέονται από της ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, από το Κόσοβο έως το Αφγανιστάν. Το Δεκέμβριο του 2009, η Ουγγαρία, που ήδη έχει στείλει 300 στρατιώτες στο Αφγανιστάν, θα εξέταζε το αμερικανικό αίτημα για την αποστολή κι άλλων στρατιωτών. Όταν, ο Πρόεδρος Μπους, την 1η Μαΐου 2003, ανακοίνωσε την ολοκλήρωση των κύριων πολεμικών επιχειρήσεων κατά του Ιράκ, δηλώνοντας ότι: "Στη μάχη του Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους επικράτησαν. Και τώρα η Συμμαχία μας έχει την υποχρέωση να καταστήσει ασφαλή και να ανοικοδομήσει αυτή τη χώρα"[... ]"Η μάχη του Ιράκ αποτελεί μια νίκη στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, που ξεκίνησε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και που ακόμη συνεχίζεται. Κανένα τρομοκρατικό δίκτυο δε θα προμηθευτεί πλέον όπλα μαζικής καταστροφής από το Ιρακινό καθεστώς, αφού το καθεστώς αυτό δεν υπάρχει πια",απευθύνονταν στους Πρόθυμους Συμμάχους του, τη Βρετανία και 46 ακόμη χώρες: Αζερμπαϊτζάν, Αιθιοπία, Αλβανία, Αγκόλα, Αυστραλία, Αφγανιστάν, Βουλγαρία, Γεωργία, Δανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελ Σαλβαδόρ, Ερυθραία, Εσθονία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ισλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Κουβέιτ, Λετονία, Λιθουανία, Μικρονησία, Μογγολία, Νησιά Μάρσαλ, Νησιά του Σολομώντα, Νικαράγουα, Νότιος Κορέα, Ολλανδία, Ονδούρα, Ουγγαρία, Ουγκάντα, Ουζμπεκιστάν, Ουκρανία, Παλό, Παναμάς, Πολωνία, Πορτογαλία, Δημοκρατία της Μακεδονίας, Ρουάντα, Ρουμανία, Σιγκαπούρη, Σλοβακία, Τουρκία, Τσεχική Δημοκρατία, Φιλιππίνες. Αργότερα προστέθηκαν και άλλες.

Διαπιστώνουμε ότι η κρίση δεν είναι εθνικό πρόβλημα αλλά ταξικό, προκαλεί ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και δραματική χειροτέρευση των όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων, δεν επιφέρει περιστολή των πολεμικών εξοπλισμών και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αλλά ανάπτυξη τους.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Αναρτήθηκε από 114
sibilla-gr-sibilla

Read more...

Περισσότερες λεπτομέρειες περιμένει η τρόικα για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα

Έγιναν «μόνο τα πρώτα βήματα»

Η κυβέρνηση ανέφερε πως θα δώσει λεπτομέρειες για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο μετά το Πάσχα (Φωτογραφία: Eurokinissi )

Αθήνα

Η ΕΕ και το ΔΝΤ ζήτησαν από την κυβέρνηση να δώσει περισσότερες διευκρινίσεις για τα δημοσιονομικά της σχέδια και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που παρουσίασε τις προηγούμενες ημέρες και περιμένουν λεπτομέρειες το ερχόμενο διάστημα, σύμφωνα με ανώνυμες πηγές που επικαλείται το Reuters.

Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση παρουσίασε του βασικούς άξονες του δημοσιονομικού της προγράμματος για το διάστημα 2012-2015 που προβλέπει μείωση δαπανών και αύξηση των εσόδων καθώς και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που περιλαμβάνει την μείωση ή την πώληση των ποσοστών σε κρατικές εταιρίες.

Δεν κατάφερε, ωστόσο, να καθησυχάσει τους φόβους για πιθανή αναδιάρθρωση του χρέους, που τροφοδότησαν σχόλια Γερμανών αξιωματούχων. Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε αναφέρει, κατά την παρουσίαση του προγράμματος την περασμένη Παρασκευή, πως οι λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν μετά το Πάσχα.

«Έχουν κάνει μόνο ένα-δυο πρώτα βήματα. Δεν είναι ακόμα αυτό που περιμέναμε» είπε πηγή από τις Βρυξέλλες, συμπληρώνοντας: «Η Βουλή περιμένει πολύ περισσότερα (πριν υποβληθεί το νομοσχέδιο στα μέσα Μαΐου), το ίδιο και εμείς».

Η τακτική επίσκεψη των επιθεωρητών της τρόικας αναμένεται να ξεκινήσει στις αρχές Μαΐου. Οι εκπρόσωποι της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ θα αξιολογήσουν εάν η χώρα έχει πετύχει τους στόχους και εάν σημειώνει αρκετή πρόοδο για να λάβει την επόμενη δόση, ύψους 12 δισ. ευρώ τον Ιούνιο.

Στο επίκεντρο αυτής της επίσκεψης θα βρίσκεται το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

«Εάν έχουμε αμφιβολίες για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή εάν δεν είναι αυτό που περιμένουμε, θα προχωρήσουμε σε μια ειλικρινή αξιολόγηση» είπε η πηγή από τις Βρυξέλλες, σε ερώτηση εάν η επόμενη δόση των δανείων θα εξαρτηθεί από το πόσο πειστικό είναι το πρόγραμμα της Ελλάδας.

Newsroom ΔΟΛ

Read more...

Αυτός, αυτή και τα µυστήρια...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Να αρχίσουµε από αυτήν. Οι κυρίες προηγούνται άλλωστε. Η Τίνα Μπιρµπίλη έδωσε χθες στη δηµοσιότητα ένα πόρισµα που στέλνει άκλαυτο τον συνδικαλισµό στη ∆ΕΗ – αναδροµικά. ∆ηλαδή κινήθηκε υποδειγµατικά σε ένα θέµα στο οποίο ανέκαθεν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έκαναν εντελώς το αντίθετο απέναντι στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ: συνθηκολογούσαν. «∆εν µε αφήνει ο Αµαλος να... διοικήσω», είχε διαµηνύσει στον Ανδρέα Παπανδρέου, τη δεκαετία του 1980, ο καθηγητής ∆ηµήτρης Παπαµαντέλος, τότε πρόεδρος της ∆ΕΗ. Είναι η εποχή της «κοινωνικοποίησης» των ∆ΕΚΟ, που απέληξε πρακτικά στη συνδιοίκησή τους µε τα συνδικάτα. Είχαν λόγο σε όλα: στις προσλήψεις, στις προµήθειες, στην πολιτική. Το αποδέχτηκαν όλοι οι υπουργοί και όλες οι διοικήσεις που επακολούθησαν – ανεξαρτήτως χρώµατος. Η Τίνα αγνόησε τις ιερές παραδόσεις. Οταν διάβασε ότι η διοίκηση δίνει δάνεια στη ΓΕΝΟΠ, το έστειλε στον Ρακιντζή. Αµελλητί. Και έδωσε το πόρισµα που της έστειλε στη δηµοσιότητα. Αµέσως και χωρίς να το συζητήσει µε κανέναν. Μεγάλη Τρίτη το πήρε, Μεγάλη Τετάρτη το ήξερε η κοινή γνώµη. Είναι µια παρακαταθήκη για τους πολιτικούς του µέλλοντος.

Και πάµε σε αυτόν. Στον µακρύ κατάλογο των προέδρων της ΓΕΝΟΠ/∆ΕΗ ο Νίκος Φωτόπουλος είναι ο πιο ασυµβίβαστος από όλους. Αν και µιλάει περισσότερο σαν θεµατοφύλακας των ιδεών του ΠΑΣΟΚ – µιας άλλης εποχής – και λιγότερο σαν συνδικαλιστής, δεν συνθηκολογεί και ενίοτε απειλεί ευθέως τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Οχι για το συνδικάτο, αλλά για το κόµµα, µε το οποίο ήλπιζε «να αλλάξει τον κόσµο». Υπόσχεται αίµα και δάκρυα αν ψηφίζουν σαν νεοφιλελεύθεροι. Η µάχη της ∆ΕΗ θα είναι η µητέρα όλων των µαχών στην εποχή του Μνηµονίου. Τυχεροί οι εργαζόµενοι να έχουν τόσο ανυποχώρητους εκπροσώπους.

Αλλά υπάρχουν και τα µυστήρια. Ολως αιφνιδίως µαθαίνουµε ότι ο ανυπότακτος συνδικαλισµός της ΓΕΝΟΠ κοστίζει κάτι δεκάδες εκατοµµύρια ευρώ στην επιχείρηση. Ο εργοδότης τα ακουµπάει κανονικά στο συνδικάτο. Ο ταξικός εχθρός συµπεριφέρεται σαν οικονοµικός ευεργέτης. Η εργοδοσία είναι πρόθυµος χορηγός αυτών µε τους οποίους διαπραγµατεύεται στα µαρµαρένια αλώνια. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Τάκου Μακρή. Πού να φανταστεί ότι θα υπάρξουν τόσο εξελιγµένες µορφές συνδικαλισµού. Είχε δίκιο ο ιρλανδός συγγραφέας Αλαν Μίλιγκαν όταν έλεγε: «Τα λεφτά δεν µπορούν να αγοράσουν φίλους, αλλά µπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερη ποιότητα εχθρών».
TANEA

Αναρτήθηκε από Nonews
Read more...

Η "6η Δεκέμβρη" είναι πάλι εδώ...

Η "6η Δεκέμβρη" είναι πάλι εδώ...

Ολόκληρο το κείμενο της προκήρυξης...
Η προκήρυξη που έστειλε η οργάνωση "6η Δεκέμβρη" στο Ποντίκι:
Η «Επαναστατική Οργάνωση 6η Δεκέμβρη» κάνει μια ακόμη από τις σποραδικές εμφανίσεις της αναλαμ­βάνοντας με μια προκήρυξη - έκπληξη την ευθύνη – όπως ανακοίνωσε η άγνωστη φωνή στο τηλεφωνικό κέ­ντρο του «Π» – για τη βόμβα που τοποθετήθηκε, αλλά δεν εξερράγη, στην ... εφορία του Νέου Κόσμου.

Όπως η ίδια λέει στο δωδεκασέλιδο κείμενό της (γραμμέ­νο σε word, αποθηκευμένο σε «στικάκι» και αφημένο στη συμβολή των οδών Κομνηνών και Φραντζή στα Εξάρχεια): «Οι εφορίες αποτελούν εξίσου βασικούς πυλώνες για την προώθηση της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου. Η επιβο­λή φόρων στο κοινωνικό σώμα με τη διαρκή μάλιστα προσαύξησή τους είναι το διαχρονικό χαράτσι που υποχρεούνται να καταβάλουν οι σκλάβοι της οικονομίας στους διαχει­ριστές της εξουσίας».

Λίγο παρακάτω χαρακτηρίζει «γνήσιο κάθαρμα της κυ­βέρνησης ΠΑΣΟΚ που παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ» τον νέο γ.γ. Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων Γ. Καπελέρη, πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ.

Το κείμενο της προκήρυξης περιγράφεται από τον συντά­κτη του ως «Σκέψεις για την ανάπτυξη ενός προγράμματος αποσταθεροποίησης» και είναι ένα είδος «μανιφέστου» με μια «αναθεωρητική» αντίληψη για τον ρόλο του «αντάρτι­κου πόλεων».

Τέλος, κλείνει με «μερικές εσώτερες σκέψεις ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον Επαναστάτη Λάμπρο Φούντα» και μια απάντηση προς τον Χρ. Παπουτσή, ο οποίος προ και­ρού είχε απευθύνει «πρόσκληση» αφοπλισμού προς όλες τις οργανώσεις. Η απάντηση κωδικοποιείται στη φράση «οι σφαίρες μας είναι οι προστάτες των ονείρων μας».

Το ερώτημα που θα απασχολεί από σήμερα τις αρχές, πά­ντως, θα είναι αν, μετά τις συλλήψεις για τους Πυρήνες της Φωτιάς, δίνεται το έναυσμα για μια μεταλλαγή του μέχρι σήμερα γνωστού μοντέλου των ένοπλων οργανώσεων.

Υπενθυμίζουμε, τέλος, ότι η «6η Δεκέμβρη» έχει χτυπή­σει με βόμβα τη Γενική Γραμματεία Τύπου στις 15 Ιανουαρί­ου 2010, ενώ στις 21 Δεκεμβρίου 2008 είχε... ταχυδρομή­σει σφαίρες στον δικηγόρο Αλ. Κούγια και τον δημοσιογράφο Γ. Πρετεντέρη.

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΚΟΗ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ. ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΝΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ­ΤΟΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ.

«Δείξε μου τον σκοπό μα δείξε και τον δρόμο /

Τόσο δεμένα είναι ο σκοπός και ο δρόμος /

που το καθέν’ αλλάζει πάντα μαζί με το άλλο /

και οι νέοι δρόμοι πάντα νέους σκοπούς ανοίγουν»

Φ. Λασσάς

Το να παίρνεις θέση είναι πράξη πολιτικής ευθύνης. Σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι τη βαρύτητα του αγώνα και το συνεχές του διακύβευμα. Η θέση δεν είναι μόνο ατομική υπόθεση. Ξεκινάει από τον καθένα για να καταλήξει σε όλους. Είναι πρόταγμα. Εί­ναι ο τρόπος να επικοινωνούμε αληθινά κοιτάζοντας το πρόβλημα στα μάτια. Έτσι εξελισσόμαστε εμείς, έτσι προχωράει ο αγώνας. Στις 28 Μαρτίου 2010 σκοτώνε­ται από έκρηξη βόμβας που τοποθέτησαν άγνωστοι στα Πατήσια 15χρονος Αφγανός ενώ τραυματίζεται σοβαρά η αδελφή του. Αρχικά έχουμε το χρέος να δηλώσουμε ότι η οργάνωσή μας δεν έχει καμία σχέση με το συγκεκριμένο γεγονός. Δεν γνωρί­ζουμε ακόμα και σήμερα ποιος τοποθέ­τησε εκείνη την βόμβα, αυτό όμως που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι οι υπόνοιες και οι εικασίες είναι πιο δυνατές και από αυτό που ίσως πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ στα Πατήσια. Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσουμε.

Διανύουμε μια ιδιαίτερα κομβική ιστο­ρική συγκυρία. Η δικτατορία του Δ.Ν.Τ. που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και ό,τι αυ­τό συνεπάγεται, επιβάλλει από την πλευ­ρά μας μια συστράτευση δυνάμεων. Κάνει επιτακτική την ανταλλαγή απόψεων πάνω στις δυνατότητές μας να πυροδοτήσου­με τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Όμως η βόμβα στα Πατήσια μας απομά­κρυνε από αυτή την κατεύθυνση. Όχι γι­ατί απολέσαμε επιχειρήματα από την δι­καιοπραξία του αγώνα μας, αλλά κυρίως γιατί αφήσαμε άγονες παρακαταθήκες. Η σιωπή κάθε άλλο παρά ουδέτερη είναι. Έχει ερμηνείες, επιχειρήματα και προτάγματα. Σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει και ύστερα να κρύβεται πίσω από το πέπλο της ανω­νυμίας.

Θα πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσου­με ότι ο ένοπλος αγώνας δεν έχει «ηρωισμούς» και «κατορθώματα», έχει όμως τραγωδίες. Ότι δεν είναι μια προσωπική υπόθεση και ότι την δύναμη των μέσων ακολουθεί μια τεράστια πολιτική ευθύνη. Ότι εάν οι βόμβες και οι σφαίρες δεν βρουν τον στόχο τους, τότε μπορούν να αποβούν μοιραίες για αθώους, για τους ίδιους τους συντρόφους, για τον αγώνα. Για το κίνημα και την ιστορία του. Δεν λέ­με ότι είμαστε αλάθητοι, ούτε ότι μέσα στα πλαίσια του αγώνα δεν μπορούν να συμβούν και τραγικές ατυχίες. Ακριβώς όμως γι’ αυτό το λόγο το ζήτημα δεν είναι μόνο επιχειρησιακό αλλά και βαθιά πολι­τικό. Πέρα λοιπόν από την οργάνωση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου και πέρα από την προσοχή, αυτό που κυρίως χρειάζε­ται είναι η συνείδηση. Η αντίληψη δηλα­δή του επαναστάτη για την βαρύτητα της πράξης του. Για το ρίσκο και τις ενδεχόμε­νες επιπτώσεις του. Ο θάνατος ενός αθώ­ου δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν παράπλευρη απώλεια κανενός πολέμου, ακόμα και αν αυτός είναι δίκαιος. Γι’ αυ­τό η σιωπή, εκτός από ύποπτη, είναι και επικίνδυνη. Η ανάληψη ευθύνης σε μία τέτοια περίπτωση δεν είναι εξιλέωση. Εί­ναι για τον επαναστάτη η υπεράσπιση του εαυτού του και της ιστορίας του, είναι για να αντιτάξει το ήθος και την αυτοκριτική του απέναντι στις «παράπλευρες απώλει­ες» του εχθρού. Είναι για να μην αφήσει εκτεθειμένο τον αγώνα στη διαστρέβλωση και την συκοφαντία.

Η σιωπή μετά την απώλεια ενός αθώ­ου σημαίνει αυτόματα και την απώλεια της βασικής μας στρατηγικής επιδίωξης. Τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και μόνο σ’ αυτό. Την αξιοπρέπεια. Είχαμε γράψει και στην προηγούμενή μας προκήρυξη ότι δεν προτείνουμε τα όπλα, γιατί αυτά από μόνα τους δεν καθιστούν κανέναν επανα­στάτη. Ένας από τους λόγους που υπερα­σπιζόμαστε με σθένος αυτήν την τοποθέ­τηση είναι η κάθετα αρνητική μας θέση απέναντι σε κάθε είδους «ψυχεδελικές ιδεολογίες» περί σκοπών που αγιάζουν τα μέσα.

Δεν είμαστε εμμονικοί, δεν διεξάγουμε θρησκευτικό πόλεμο, δεν υπάρχει κανέ­νας ιερός σκοπός που καθαγιάζει τα μέσα μας. Υπάρχουν μόνο επιλογές και ευθύ­νες. Και με βάση αυτές θα κριθούμε όλοι. Ο αντάρτης πόλης δεν είναι «ηρωική» ού­τε «τραγική» φιγούρα. Είναι το υποκείμε­νο που πολεμώντας τις προσωπικές του αντιφάσεις αντιλαμβάνεται ότι κουβαλά­ει ένα τεράστιο φορτίο ιστορικής και πο­λιτικής ευθύνης. Το προσωπικό ρίσκο που παίρνει για την ελευθερία και την ζωή του, δεν τον θέτει σε καμία περίπτωση στο απυρόβλητο. Αντιθέτως, η δυναμική των μέσων με τα οποία επιλέγει να δρα, έχουν μία αντίστοιχη δυναμική επιρροής (προσωπικά, κοινωνικά, κατασταλτικά), η οποία καθιστά την κάθε του κίνηση κομβι­κή. Άρα και κρίσιμη.

Η κριτική που σε πολλούς προκαλεί φόβο ή θυμό, δεν σημαίνει μόνο μομ­φές, μέτωπα ή πολεμική. Η κριτική για εμάς σημαίνει την συλλογική αποτίμη­ση εμπειριών για την αποφυγή λαθών στις επόμενες κινήσεις μας. Σημαίνει ότι (ξανα)γνωριζόμαστε. Μία συζήτηση γύρω από το επίκαιρο ζήτημα του ένοπλου αγώ­να με αφορμή την δολοφονία του αγωνι­στή Λ. Φούντα, τον θάνατο του 15χρονου Αφγανού αλλά και τις συλλήψεις των διω­κόμενων συντρόφων για συμμετοχή στον Ε.Α. είναι για εμάς ζητήματα κομβικής πολιτικής σημασίας. Είναι η δική μας συνει­σφορά, αντιλαμβανόμενοι το μερίδιο πο­λιτικής ευθύνης που έχουμε σαν δρώντα υποκείμενα, ώστε να διατηρήσουμε, αλλά και να ξαναχτίσουμε γέφυρες επικοινωνί­ας. Είναι η στρατηγική μας κατεύθυνση να εξελίσσουμε τον ένοπλο αγώνα, στο μέ­τρο των δυνατοτήτων μας, με τους πλέον υγιείς όρους διαλεκτικά με το κίνημα.
Με τους σημερινούς κοινωνικούς συ­σχετισμούς θα ήταν άστοχο ή μάλλον επικίνδυνο να θέταμε σαν κεντρική πολιτική επιλογή τον ένοπλο αγώνα. Να θέταμε δηλαδή το ζήτημα στρατιωτικά. Το ξεπέ­ρασμα των σύγχρονων κοινωνικών σχέσε­ων και αντιφάσεων, η διαδικασία δηλαδή που προηγείται κατά πολύ της «τελικής αναμέτρησης», θεωρούμε ότι βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Πώς λοιπόν ο ένοπλος αγώνας σαν πρακτική μπορεί να είναι εύστοχος και επίκαιρος;

Από πλευρά μας, δεν ακολουθούμε κα­μία ντετερμινιστική λογική για την ανά­πτυξη των δυνάμεων. Δεν είμαστε εκ θέσεως σε καμία διαδικασία αναμονής των πολυφημισμένων ώριμων συνθηκών. Αντίθετα υπερασπιζόμαστε ενεργητικά το θεμελιώδες αξίωμα της πολύμορφης δράσης. Εδώ πρέπει να σταθούμε λίγο πα­ραπάνω. Με τον όρο πολύμορφη δράση δεν εννοούμε τις γενικολογίες ούτε περί αυθόρμητου, ούτε περί υποκειμενισμού. Μιλάμε για την άμεση «απελευθέρωσή» μας σχεδιάζοντας στρατηγικές. Ξεδιπλώ­νοντας χάρτες και ορίζοντας συντεταγμέ­νες. Μιλάμε για μία ενιαία κινηματική και ενιαία σχεδιασμένη προοπτική αγώνα με παράλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες εκφάνσεις. Το αντάρτικο πόλης είναι μία από αυτές. Η λογική της κορυφογραμ­μής που ακολουθεί τον ένοπλο αγώνα είναι μία ύπουλη παγίδα. Είναι η ίδια λογική που φέρνει πισώπλατα τον φετιχισμό της βίας στους επαναστατικούς κύκλους και γεννάει διαχωρισμούς.

Η οργάνωσή μας σε περιόδους κοινω­νικής έκρηξης και έντασης με ριζοσπαστι­κά χαρακτηριστικά θα αφομοιωθεί μέσα στο εξεγερμένο πλήθος. Η σφραγίδα μας δεν αποτελεί οδηγό ματαιοδοξίας, ούτε τρέφουμε Ναπολεόντειες ψευδαισθήσεις γύρω από τον ρόλο μας σαν πρωτοπορία ή σαν μπροστάρηδες των κοινωνικών αγώ­νων. Δεν ζούμε για καμία σφραγίδα και δεν φαντασιωνόμαστε γιάφκες γεμάτες με όπλα, αλλά εργαζόμαστε για την δι­αμόρφωση επαναστατημένων συνειδή­σεων που θα μετουσιώσουν τα λόγια σε πράξεις. Δεν αναζητούμε χέρια για την επίτευξη των κρυφών σχεδιασμών μας αλ­λά Συντρόφους ακέραιους, «καθαρούς», αμόλυντους από τον «επαναστατικό» πολιτικαντισμό και τον ευκαιριακό ιδεολογι­κό χαμαιλεοντισμό. Συντρόφους που δεν γοητεύονται από τα άκρα της «επαναστα­τικής έπαρσης» και των βαρύγδουπων αυτοαναφορικών κομπλιμέντων, αλλά ατομικότητες με ουσιαστική συμβολή στον ανατρεπτικό αγώνα. Συντρόφους που δεν γοητεύονται από το lifestyle της παρανο­μίας και την «επαναστατική ιδιοτέλεια» του ένοπλου αυτοσκοπού αλλά πολιτικά συνειδητοποιημένα υποκείμενα που αντι­λαμβάνονται τον ένοπλο αγώνα σαν κομ­μάτι του πολυμορφικού κινήματος.

Εξάλλου το αντικρατικό/αντικαπιταλιστικό κίνημα αποτελεί για εμάς το μέσο και η διεύρυνσή του αποτελεί την μονα­δική πιθανότητα πραγμάτωσης της κοινω­νικής επανάστασης. Όσο απομακρυνόμα­στε από αυτό, τόσο εγκαταλείπουμε τον σκοπό μας σαν αγωνιστές.

Από την άλλη, δεν είμαστε διατεθειμέ­νοι να θάψουμε τα όπλα μας και με τα χέ­ρια σταυρωμένα να περιμένουμε την αντι­φατική κοινωνία να εξεγερθεί. Αφού για εμάς η όξυνση της κοινωνικής και ταξικής εκμετάλλευσης, όσο περνάει ο καιρός και δεν εισπράττει από τους «κάτω» τις ανά­λογες απαντήσεις, μεταφράζεται σε μία σχέση δουλικότητας και εξάρτησης που παράγει θύτες και θύματα.

Για εμάς οι αντάρτες για να είναι εύστο­χοι πρέπει κάθε φορά να αντιλαμβάνονται την θέση τους. Σήμερα ο ένοπλος αγώνας δεν μπορεί να θεωρείται μπροστάρης. Εί­ναι η συνιστώσα του κινήματος που εκ­φράζει το ποσοστό βίας που αντιστοιχεί στην βαρβαρότητα του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Που εκφράζει τις διαχρο­νικές και απόλυτα δίκαιες εχθροπραξίες.

Είναι το πρόταγμα των δυνατοτήτων μας όταν επιλέγουμε να κινηθούμε απέναντι στην μοναξιά και την μεμψιμοιρία. Η συ­ζήτηση γύρω από τον ένοπλο αγώνα δεν μπορεί να γίνει ξεκομμένα από τα υποκεί­μενα που δρουν μέσα σε αυτόν. Η ιστο­ρία, μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις (εθνικοαπελευθερωτικό, μαρξιστικό, μη­δενιστικό, αναρχικό), μας διδάσκει ότι το αντάρτικο δεν έχει μία πάγια και συμπαγή στρατηγική κατεύθυνση.

Με αυτό θέλουμε να τονίσουμε ότι το κέντρο βάρους μίας τέτοιας συζήτησης δεν μπορεί να γίνεται διαρκώς με κοινό παρονομαστή τα όπλα. Πριν μιλήσουμε για αυτά, έχουμε την υποχρέωση να μιλή­σουμε για τα υποκείμενα που τα διαχειρί­ζονται. Για τις προθέσεις, τις επιλογές, την κριτική και την αυτοκριτική τους. Έτσι μό­νο μπορούμε να αναλύσουμε το κατά πό­σο μπορεί το ένοπλο να γίνει προωθητικό (γιατί μπορεί) και το κατά πόσο μπορεί να γίνει επιζήμιο (γιατί επίσης μπορεί). Με την παραδοχή αυτή, ότι δηλαδή ο ένο­πλος αγώνας δεν αποτελεί μία πολιτικά και στρατηγικά άκαμπτη διαδικασία, αλλά μία πρακτική που νοηματοδοτήθηκε από τους εκάστοτε συντρόφους και τις δικές τους αναφορές, θεωρούμε ανώφελο να ξεπέσουμε σε μία φαύλη συζήτηση με λογική δημοψηφίσματος. «Είσαι υπέρ ή κατά των όπλων;»

Κάποιοι λοιπόν σήμερα (όμοιοι των δι­αχρονικών ομοίων τους) επικαλούνται κατά το δοκούν την ιστορική εμπειρία για να αποδείξουν ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν η αιτία της ήττας του κινήματος του ’60-’70. Αρχικά, για εμάς, δεν μπορεί η εξέλιξη του αγώνα να κριθεί με όρους νί­κης ή ήττας. Ακριβώς γιατί επιλέξαμε να εμπλακούμε άμεσα με αυτόν, μάθαμε να κερδίζουμε από τις «ήττες» μας, μάθα­με να ανακαλύπτουμε τα λάθη μέσα από τις «νίκες» μας. Η ιστορία δεν είναι αριθ­μητική εξίσωση. Ακριβώς γιατί ο αγώνας δεν έχει αφετηρία και τερματισμό. Εξε­λίσσεται ακόμα και όταν βρίσκεται σε κα­μπή. Ακόμα και όταν μετράει νεκρούς και φυλακισμένους. Και αυτό δεν είναι κυνι­σμός. Είναι η πραγματική διάσταση της αντιπαράθεσης με το κράτος. Ο ένοπλος αγώνας δεν ισοδυναμεί μόνο με αίμα και καταστολή. Στην ιστορία των συντρόφων μας θα ανακαλύψουμε έναν ανεκτίμητο θησαυρό για την γενιά που οραματίστη­κε, σχετίστηκε, ρίσκαρε, λάθεψε, καθό­ρισε, μάτωσε. Θα ανακαλύψουμε μια τεράστια πολιτική εμπειρία που έχουμε το χρέος να μεταφέρουμε στο σήμερα, να μάθουμε από τα λάθη της, να πάρουμε από την τόλμη της και να την ξεπερά­σουμε. Έτσι εμείς αντιλαμβανόμαστε την ιστορία. Σαν μια κληρονομιά. Σαν μια αδι­άκοπη σχέση μεταξύ συντρόφων. Σαν το δομικό στοιχείο για την εξέλιξη του αγώ­να. Το ήθος, η ανιδιοτέλεια, οι αξίες μας είναι οι σφαίρες που δίνουν περιεχόμε­νο στα όπλα μας. Η αγάπη που σκοτώνει το μίσος, η ανθρωπιά που σκοτώνει την ανθρώπινη εκμετάλλευση. Μόνο τότε η επαναστατική βία γίνεται διακριτή μέσα στην ευρύτητα της βίας. Τότε οι ενέργειες μιλάνε από μόνες τους. Αγωνιζόμαστε για την αυτοκυριότητα και την ελευθερία του ατόμου και γνωρίζουμε ότι όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο ανώδυνα έχει όνει­ρα αλλά στερείται από θέληση για να τα πραγματοποιήσει. Χαρτογραφούμε λοι­πόν την πραγματικότητα όπως αυτή δια­μορφώνεται σήμερα, για να επαναπροσ­διορίσουμε τις επαναστατικές θέσεις της μάχης μας.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ση­ματοδοτεί ένα νέο γύρο διαδικασιών ενσωμάτωσης, μεγιστοποίησης δηλαδή της συσσώρευσης κέρδους στα χέρια των λί­γων, κυρίως μέσα από τη βίαιη υποτίμηση της εργασίας των πολλών σαν συνέχεια της τριακονταετούς διαμόρφωσης μιας παγκόσμιας οικονομίας υπό τις διαταγές του νεοφιλελευθερισμού. Η κρίση απο­τελεί σύμφυτο φαινόμενο με το καπιτα­λιστικό σύστημα και όχι μια παρέκκλιση στη λειτουργία του. Είναι γεγονός άλλω­στε ότι και στις προηγούμενες καπιταλι­στικές κρίσεις των δεκαετιών του ’70 και του ’80 η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου με τον πλήρη κοινωνικό μετασχηματισμό που επέφερε, όχι μόνο κατάφερε να στα­θεροποιήσει την οικονομία, αλλά έθεσε σε παγκόσμια κλίμακα πια, τους όρους για επιπλέον κερδοφορία.

Στις κρίσεις του ’70 και του ’80, οι οποί­ες σημαδεύτηκαν και από ένα ισχυρό ερ­γατικό κίνημα που εξέφραζε την άρνησή του για ενσωμάτωσή του στο συντηρητικό αστικό περιβάλλον αλλά και την αντίστα­ση στην αφόρητη επαναληπτικότητα της εργασίας στις αλυσίδες παραγωγής των εργοστασίων, τα αφεντικά προχώρησαν στη μαζική εισροή των νέων (τότε) τεχνο­λογιών. Η ριζική αναδιοργάνωση της ερ­γασίας με τη χρήση των μηχανών ουσια­στικά προσέφερε στα αφεντικά μια διπλή εγγύηση. Από τη μία μπόρεσαν να αυξή­σουν κατακόρυφα την παραγωγή, αφού οι μηχανές έχουν πολλαπλάσια παραγω­γική ικανότητα σε σχέση με τους εργάτες, ενώ από την άλλη η αντικατάσταση του ανθρώπινου παράγοντα από τις μηχανές κατάφερε να κατακερματίσει το ισχυροποιημένο ταξικό υποκείμενο από τη βάση συσπείρωσής του που ήταν οι χώροι της δουλειάς με επίκεντρο το εργοστάσιο.

Ήταν όμως η εκτίναξη της παραγωγικό­τητας που θα δημιουργούσε ένα εμπορι­κό πλεόνασμα, αφού οι «περιορισμένες» εγχώριες αγορές ήταν πλέον αδύνατον να απορροφήσουν την υπερπληθώρα των παραγόμενων προϊόντων. Έτσι η σταδια­κή αποβιομηχάνιση των καπιταλιστικών κέντρων, με την τριτογενοποίηση της ερ­γασίας και την ανάδυση της λεγόμενης «οικονομίας των υπηρεσιών», που αποτέ­λεσε ουσιαστικά τη μητροπολιτική βάση των εξ αποστάσεως διευθυντηρίων για τις μεταφερόμενες παραγωγικές μονάδες προς τις χώρες της περιφέρειας, εξασφά­λισαν τον απεγκλωβισμό του κεφαλαίου από τους «εθνικούς» περιορισμούς του

Ο νεοφιλελευθερισμός, ως η απόλυτη πολιτικο-οικονομική έκφραση που συμπύκνωνε τις νέες ανάγκες του κεφαλαί­ου, άνοιγε νέους ορίζοντες κερδοφορίας ξεπερνώντας δια παντός τα στενά πλαί­σια της εθνικής οικονομίας. Η ραγδαία ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιριών που ευδοκιμούσαν σε μια διεθνοποιημένη οικονομία, επαναχάραξε τον παγκόσμιο χάρτη με στόχο την απρόσκοπτη επέκτα­ση του κεφαλαίου. Το νέο δόγμα που πλέ­ον κυριαρχεί βασίζεται στο δίπολο της εξωτερικής επέκτασης και της εσωτερι­κής συρρίκνωσης έτσι ώστε το κεφάλαιο από τη μία να ικανοποιεί ανεμπόδιστα την επεκτατική του τάση κατακτώντας τα ανταγωνιστικά κράτη-αγορές και από την άλλη να επιβάλλει μια διαδικασία συνε­χούς συρρίκνωσης εργασιακών και κοι­νωνικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό των χωρών.

Η απελευθέρωση της αγοράς, που ήταν δομική προϋπόθεση για την αναδιάρθρω­ση του κεφαλαίου, αποτέλεσε την αφετη­ρία για το ξεπέρασμα του μοντέλου του κεϋνσιανισμού που ευδοκιμούσε ως τότε στον καπιταλιστικό κόσμο. Σε αντίθεση με τις νέες ανάγκες της οικονομίας ο κεϋνσιανισμός προέβλεπε τον διαρκή κρατικό παρεμβατισμό, άρα και έλεγχο στις δραστηριότητες του κεφαλαίου, τη ρύθμι­ση της αγοράς με κριτήριο τη ζήτηση και όχι την παραγωγή, αλλά και την παροχή κοινωνικών δαπανών με το πλήρως ξεπε­ρασμένο σήμερα μοντέλο του κράτους πρόνοιας. Ο νεοφιλελευθερισμός θα επι­κρατήσει οριστικά φέρνοντας έναν ορυ­μαγδό μεταρρυθμίσεων που θα αφήσουν στο παρελθόν την όποια οριοθέτηση στη λειτουργία του κεφαλαίου.

Η κοινωνία των δύο ταχυτήτων γίνεται ξεκάθαρη όσο ποτέ, αφού στο νέο πα­γκόσμιο περιβάλλον το ντόπιο και πολυ­εθνικό κεφάλαιο στην κυριολεξία σαρώ­νει τα κοινωνικά δεδομένα. Η εργασία ελαστικοποιείται και αναπροσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες της απελευθε­ρωμένης αγοράς, αφού το κεφάλαιο έχει ξεπεράσει το μοντέλο της μόνιμης και σταθερής εργασίας προχωρώντας στη δημιουργία μιας φτηνής, ευέλικτης και επισφαλούς απασχόλησης. Παράλληλα μειώνονται διαρκώς μισθοί και συντάξεις, ενώ δημιουργείται και ένα τεράστιο φά­σμα κοινωνικά αποκλεισμένων από τις βασικές ανάγκες, με τους τομείς της υγεί­ας και της παιδείας να περνάνε στη σφαί­ρα των ιδιωτικοποιήσεων.

Σ’ αυτό το νέο παγκοσμιοποιημένο σκη­νικό η έννοια της ανταγωνιστικότητας γί­νεται αξιακό θεμέλιο έτσι ώστε το άνοιγμα των αγορών να οδηγήσει στη μονοπω­λιακή συσσώρευση του πλούτου από τους οικονομικά ισχυρούς μέσω της λεηλασίας των οικονομικά υπανάπτυκτων χωρών και τελικά τη μετατροπή τους σε ζώνες επεν­δύσεων και κατανάλωσης. Ουσιαστικά οι καπιταλιστικές συμμαχίες, όπως αυτές των ΗΠΑ (NAFTA) και της Ευρώπης (Ε.Ε.), δημιουργήθηκαν ακριβώς πάνω στην αναγκαιότητα εξασφάλισης της ηγεμονίας των πρωτοπόρων οικονομικά κρατών εντός των σχηματισμών τους.

Η ένταξη της Ελλάδας σε έναν τέτοιο σχηματισμό (Ε.Ε.) ήταν αυτονόητο πως θα επιφέρει μια σχέση εξάρτησης από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες (Γαλ­λία, Γερμανία), αφού η ίδια η φύση των απελευθερωμένων ανταγωνιστικών αγο­ρών – πόσο μάλλον όταν πρόκειται για οικονομικά άνισες χώρες – έχει την τάση να καταδυναστεύει τους ανίσχυρους. Σε πλήρη αντίθεση λοιπόν με την κυρίαρχη ρητορική, που μιλούσε ήδη από την έντα­ξη της χώρας στην ΕΟΚ για εχέγγυα ανά­πτυξης και προστασίας από τον παγκό­σμιο οικονομικό ανταγωνισμό, η πραγ­ματικότητα ήταν πως τα ντόπια αφεντικά γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να ισχύει. Με τη σταδιακή αποβιομηχανοποίηση της χώρας, τη δημιουργία δηλαδή μιας οικονομίας χωρίς την παραμικρή πα­ραγωγική υποδομή, όχι μόνο δεν υπήρ­χε τρόπος να «προστατευτεί», αλλά δεν υπήρχε καν μακροπρόθεσμα ο τρόπος η ελληνική οικονομία να επιβιώσει σε έναν εν γένει ανταγωνιστικό μηχανισμό όπως αυτός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Το ιδεολογικό περίβλημα μιας δήθεν ευρωπαϊκής εκσυγχρονισμένης Ελλάδας συγκάλυπτε επί τριάντα χρόνια την αναπτυξιακή «φούσκα» ενός ολοένα και αυ­ξανόμενου εξωτερικού χρέους. Η αδυ­ναμία να ισορροπιστεί το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας με την αυξανόμενη εισαγωγή κοινοτικών προϊ­όντων χωρίς την αντίστοιχη δυνατότητα εξαγωγής των εγχώριων, εδραίωσε μια συνθήκη διαρκούς δανεισμού του ελλη­νικού κράτους. Είναι προφανές λοιπόν ότι τα ντόπια αφεντικά γνώριζαν πολύ καλά τις συνέπειες της ένταξης στο ευρωπαϊ­κό καπιταλιστικό περιβάλλον, αλλά επέ­λεξαν να συστρατευθούν στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού για εξίσου προφα­νείς λόγους. Τα κονδύλια και οι δανειο­δοτήσεις προς το Ελληνικό κράτος, είτε για την προώθηση κοινοτικών προγραμ­μάτων, είτε κυρίως για την ενίσχυση της εγχώριας αγοράς έτσι ώστε να εξασφαλι­στεί η αγορά των ευρωπαϊκών προϊόντων, αποτέλεσαν μια τεράστια πηγή εσόδων για τις τσέπες των αφεντικών. Παράλληλα η πιστή εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με την αποβιομηχάνιση και τριτογενοποίηση της αγοράς εργασίας, την ισοπέδωση του πρωτογενούς τομέα με την υποτίμηση των εγχώριων γεωργικών προϊόντων και τη λεηλασία του αγροτικού δυναμικού από τους μεγαλοσυνεταιρισμούς αλλά και τη διαρκή μείωση μισθών και συντάξεων, μετέτρεψε τα χαμηλά κοι­νωνικά στρώματα σε ένα υποτιμημένο ερ­γατικό προϊόν, σε μια δουλική καταναλω­τική κοινωνία.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι νε­οφιλελεύθερες πολιτικές περιστολής των παροχών δημιούργησαν και πάλι ένα πρό­βλημα εμπορικού πλεονάσματος, αφού η παραγωγικότητα συνέχιζε με ταχείς ρυθ­μούς, όμως οι μισθοί, άρα και η κατανα­λωτική δυνατότητα, υποχωρούσαν. Την απάντηση στο ενδεχόμενο ξέσπασμα μιας κρίσης την έδωσαν οι τράπεζες, οι οποίες είχαν ήδη αναδειχθεί σε αιχμή του δόρατος της ιμπεριαλιστικής νεοφιλελεύ­θερης πολιτικής διατηρώντας τον έλεγχο της παγκόσμιας κυκλοφορίας του χρήματος. Τα εγχώρια ανεπτυγμένα τραπεζικά ιδρύματα που είχαν συσσωρεύσει πλούτο από τα ευρωπαϊκά ταμεία αλλά ταυτόχρο­να δανειοδοτούσαν και το ίδιο το Ελληνι­κό κράτος και μάλιστα με ιδιαίτερα υψη­λά επιτόκια, προχώρησαν σε μια άνευ προηγουμένου αθρόα «χρηματοδότηση» των «από κάτω», ενίσχυσαν δηλαδή δια-ταξικά την αγοραστική δύναμη ώστε να επέλθει ισορροπία στο εμπορικό πλεόνα­σμα. Σε παγκόσμιο επίπεδο η μαζική χο­ρήγηση δανείων, η λεγόμενη «οικονομία του χρέους», δίνει μια τελευταία ανάσα στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο, αφού τα σχεδόν είκοσι χρόνια αυξανόμε­νης παραγωγής και ταυτόχρονης μείωσης μισθών οδηγούσε νομοτελειακά σε μια κρίση υπερσυσσώρευσης. Η χωρίς φει­δώ δανειοδότηση ακόμα και σε κοινωνι­κές ομάδες χωρίς καμία δυνατότητα απο­πληρωμής, εκτός από τη μαζική εκτίναξη της καταναλωτικής δύναμης, διασφάλιζε και την πλήρη πειθάρχηση των χαμηλών στρωμάτων, αφού η επίπλαστη αύξηση του βιοτικού επιπέδου αλλά και ο συνε­χής εκβιασμός για την ξεχρέωση των δα­νείων αποτέλεσαν έναν ισχυρό κατασταλ­τικό μηχανισμό για το ενδεχόμενο ξέσπα­σμα κοινωνικοταξικών αρνήσεων.

Η «οικονομία του χρέους» ουσιαστικά εισάγει ένα νέο χρηματοπιστωτικό σύστη­μα, το οποίο δε βασίζεται στην παραδο­σιακή απτή κερδοφορία αλλά στην αγο­ραπωλησία δανειακών χρεών ανάμεσα στις τράπεζες, δηλαδή στα δυνάμει κέρ­δη των εν ενεργεία ανεξόφλητων δανεί­ων, τα οποία τελικά δημιουργούν μια πλα­σματική οικονομία. Η «φούσκα» του χρη­ματοπιστωτικού συστήματος που έσκασε το 2008 ήταν το αποτέλεσμα μιας μα­κροχρόνιας συσσώρευσης ανύπαρκτων κερδών που επέφερε και το κλείσιμο της κάνουλας για τη δανειοδότηση των κρα­τών, άρα κατά συνέπεια και το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η βασική προτεραιότητα των κρατών αυτή τη στιγμή είναι η διάσωση των τραπεζών τους ακριβώς γιατί αυτές αποτελούν τον πυλώνα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τους. Ακόμα και η «φτωχή Ελλαδίτσα», όπως πολλοί, από τους ακροδεξιούς μέ­χρι την πατριωτική αριστερά, θέλουν να την ονομάζουν, αυτή τη στιγμή ιεραρχεί τη διάσωση των τραπεζών της που εδώ και είκοσι χρόνια έχουν επεκταθεί λεη­λατώντας την ευρύτερη περιοχή των Βαλ­κανίων. Είναι ενδεικτικό άλλωστε πως όχι μόνο ένα ποσό αντίστοιχο των 110 δισ. έχει ήδη απορροφηθεί από το Ελληνικό κράτος για την ενίσχυση των τραπεζών, αλλά και ότι η επιμήκυνση του χρόνου κή­ρυξης της χρεοκοπίας και αναδιαπραγμά­τευσης του χρέους συμβαίνει για να μει­ωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι απώλειες κέρδους των πιστωτών-τραπεζών της Ελλάδας. Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους θα σήμαινε μια μείωση του ποσού αποπληρωμής των πιστωτών που σε ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είναι άλλοι από τις ίδιες τις ελληνικές τράπε­ζες, κάτι που επιμελώς κρύβουν τα μίντια μιλώντας για ξένους κερδοσκόπους που λεηλατούν τη χώρα.

Η επιλογή του Ελληνικού κράτους να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης της τρόικας (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ) και τα συνεπακό­λουθα αυτής, που αποκρυσταλλώνονται σε μια σειρά σαρωτικών μεταρρυθμίσε­ων, δεν αποτέλεσε μια «αναγκαστική» επιλογή για τη «σωτηρία» της οικονομίας, αλλά μια διαδικασία πλήρους ένταξης της χώρας στις επιταγές του νεοφιλελευθε­ρισμού. Η τωρινή φάση της κρίσης, όπως έχει επαληθευθεί ιστορικά, δεν αποτελεί απλά ένα μεσοδιάστημα αναπροσαρμο­γής του κεφαλαίου προς αποφυγή των κλυδωνισμών που υπόκειται, αλλά μια επιταχυμένη διαδικασία για την επιπλέ­ον, και με σαφώς πιο αδίστακτους όρους, κερδοφορία του. Η ισοπέδωση των εργα­σιακών και ευρύτερων κοινωνικών δικαι­ωμάτων με την ταυτόχρονη περιστολή των ελευθεριών που έχουν ήδη προωθη­θεί στην υποτιθέμενη προσπάθεια απο­σόβησης της επερχόμενης χρεοκοπίας, ενώ τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα έχουν ήδη χρεοκοπήσει, είναι μία ακόμη στρατηγική αναδιαμόρφωση, με όρους πλήρους παράδοσης ολόκληρου του κοι­νωνικού πεδίου προς όφελος του κεφα­λαίου.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική ταυτίζε­ται απόλυτα με τα συμφέροντα των ντό­πιων αφεντικών, όσο κι αν δημαγωγούν μιλώντας για «αναγκαιότητα επιβολής των μέτρων» και για «προστασία από τις ξένες δυνάμεις». Τα εξουθενωτικά μέ­τρα λιτότητας που επιβάλλονται δεν εί­ναι ένα βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα που αναγκάζονται τα αφεντικά να εφαρμό­σουν με την προοπτική μιας οικονομικής ανάκαμψης και την επαναφορά ισορρο­πίας, αφού αυτή τη στιγμή μια νέα ισορ­ροπία διαμορφώνεται από το κεφάλαιο και έχει ως προϋπόθεση τη ριζική και μό­νιμη ανασύνθεση του συνόλου της κοινω­νικής δραστηριότητας. Έτσι, με μορφή οδοστρωτήρα, τα «απαραίτητα μέτρα για τη διάσωση της χώρας», που αποτελούν και τη μόνιμη επωδό της καταρρέουσας κυβερνητικής ρητορικής, επαναπροσδιο­ρίζουν μεμιάς τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας. Μειώσεις μισθών, απολύσεις, δημιουργία επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας, μισθοί μαθητείας, ενώ ταυ­τόχρονα τελειώνουν οριστικά και με τα όποια απομεινάρια προσχηματικού κοι­νωνικού κράτους, ισοπεδώνοντας βασικά δικαιώματα και κεκτημένα, όπως η ασφάλιση, η υγεία και η παιδεία. Η κρίση και οι συνέπειές της, που σχηματοποιούνται στη διαμόρφωση νέων πολιτικοοικονο­μικών συσχετισμών, ουσιαστικά δηλαδή στη μετατροπή ολόκληρου του κοινωνι­κού χάρτη σε «απελευθερωμένο έδα­φος» για την ανεμπόδιστη λεηλασία του κεφαλαίου, τελειοποιούν το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης οργάνωσης της κοινω­νικής ζωής. Έτσι, η επιπλέον ελαστικοποίηση και τελικά η ακραία υποτίμηση της εργασίας, η αναγωγή των άλλοτε κοινω­νικών δεδομένων (σύνταξη, περίθαλψη) σε προνόμια των ταξικά ανώτερων στρω­μάτων, η ένοπλη περιφρούρηση του νέου καθεστώτος με τη στρατιωτικοποίηση των μητροπόλεων και την καθολική παρουσία των μπάτσων, είναι μερικά απ’ τα κομμά­τια που συνθέτουν το νέο περιβάλλον στο οποίο η κοινωνία πρέπει με τη βία να προ­σαρμοστεί.

Είναι πρόδηλο πως το νέο καθεστώς που αυτή τη στιγμή υφαίνεται, το καθε­στώς του νέου ολοκληρωτισμού, δεν μπο­ρεί να υποσχεθεί ευημερία, δεν έχει να δώσει ανταλλάγματα. Ακόμα και η σταθε­ροποίηση της οικονομίας, που ουσιαστικά θα σημαίνει την πλήρη ένταξη της χώρας στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, όχι μόνο δε θα μπορεί να επιφέρει (έστω και) μια επίπλαστη ευδαιμονία, όμοια με την οποία η ελληνική κοινωνία πορεύθη­κε για δύο δεκαετίες, αλλά αντίθετα υπο­νοεί την πλήρη ενσωμάτωση στους νέους επαχθείς όρους ζωής που το κεφάλαιο επιβάλλει για να μπορέσει και πάλι να κα­ταστεί κερδοφόρο.

Οι πιο ακραίες μορφές αναδιάρθρω­σης και επανάκαμψης από τις καπιταλι­στικές κρίσεις έχουν αποτυπωθεί ιστορι­κά σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Αυτή τη στιγμή δε φαίνεται να είμαστε μπρο­στά στο ενδεχόμενο σύρραξης μεταξύ πρωτοκοσμικών χωρών, έτσι ώστε να ξα­ναμοιραστεί η τράπουλα και το κεφάλαιο να απεγκλωβιστεί από το τέλμα. Σίγου­ρα όμως σε συγκυρίες μεγάλης ύφεσης, όπως αυτή των καιρών μας, για να επανα­κάμψουν οι οικονομίες κάποιοι θα πρέπει να οδηγηθούν στο σφαγείο. Και αφού αυ­τό δεν μπορεί να γίνει σήμερα στα πεδία των μαχών, τότε ο νέος ολοκληρωτισμός θα πρέπει να εγκαινιάσει τα σύγχρονα θυσιαστήρια δημιουργώντας ζώνες απο­κλεισμού και εξαθλίωσης μέσα στις μη­τροπόλεις. Είναι λοιπόν σήμερα στην πιο άγρια έκφανση του ταξικού πολέμου που οι κύριοι αυτού του κόσμου όχι μόνο δεν έχουν να προσφέρουν ανταλλάγματα, αλλά μας σπρώχνουν με τη βία προς τον βιοτικό, τον διανοητικό, τον κοινωνικό γκρεμό. Είναι λοιπόν που τώρα επαναφέ­ρεται αυτό που για πολλές δεκαετίες εί­χε επιμελώς παραμορφωθεί στις συνει­δήσεις των πρωτοκοσμικών υπηκόων και της φαντασμαγορικής δημοκρατίας τους, ότι δηλαδή ο φασισμός δεν αποτελεί τον πολιτικό εξτρεμισμό κάποιων παραφρό­νων, αλλά την πιο ακραία τάση ισχυροποί­ησης του κεφαλαίου. Σήμερα όμως αυτός ο νέος φασισμός δε χρειάζεται σβάστι­κες και στρατιωτικές παρελάσεις για να επιβληθεί. Έχει προ πολλού ξεπεράσει αυτή την αισθητικά παρωχημένη οργά­νωση της κοινωνίας, όμως επιμένει στον ίδιο σκοπό: την απόλυτη πειθάρχηση και εμπέδωση του μονοπωλίου του κεφαλαί­ου και της κρατικής βίας από τα χαμηλό­τερα κοινωνικά στρώματα, από τους προ­λετάριους.

Η εγχώρια εκδοχή του νέου φασισμού έχει ξεκινήσει ήδη και εκφράζεται με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο όχι τόσο στους ντόπιους (γι’ αυτούς προς το πα­ρόν το κράτος «περιορίζεται» στο θέρισμα μισθών και συντάξεων), όσο στους μετανάστες εργάτες. Η κεντρικότητα του μεταναστευτικού ζητήματος που, καθό­λου τυχαία, προήλθε από το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά και οι ήδη εφαρμοσμέ­νοι τρόποι φασιστικής αντιμετώπισής του με κοινωνική στοχοποίηση και αστυνο­μικά πογκρόμ, αγορά πλωτών φυλακών, εγκατάσταση από ειδήμονες φονιάδες της FRONTEX των συνοριακών φραγμά­των θανάτου, συνεχή ανέγερση στρατο­πέδων συγκέντρωσης με την εξωραϊσμέ­νη ορολογία «κέντρα υποδοχής», κάνουν ξεκάθαρο πως το καθεστώς επελαύνει πατώντας απροκάλυπτα πάνω σε ανθρώ­πινα κορμιά.

Και εδώ η αδιαφορία δεν πρέπει να βρει το χώρο της γιατί μπορεί για την ώρα αυτά τα κορμιά να μην είναι τα δικά μας, σίγουρα όμως όσα συμβαίνουν σήμερα στους «ανεπιθύμητους» προεικονίζουν το δικό μας μέλλον. Γιατί ακόμα κι αν όλοι εμείς δεν είμαστε «ξένοι», τα αφεντικά ήδη προετοιμάζουν τους όρους για να μας αντιμετωπίσουν ως τέτοιους. Η «ποι­νικοποίηση των μεταναστών», που προ­ωθείται κυρίως μέσα από την ιδεολογική σφαίρα της ασφάλειας και της μηδενικής ανοχής, δεν αποσκοπεί στην επαναφορά της τάξης στις «υποβαθμισμένες» περιο­χές του κέντρου της Αθήνας. Εκεί η τάξη βασιλεύει αφού το κράτος, έχοντας συ­γκεντρώσει ένα μεγάλο κομμάτι του με­ταναστευτικού πληθυσμού στις γειτονιές του κέντρου, μπορεί να διατηρήσει τον πλήρη έλεγχό του. Ο ρόλος της αστυνο­μίας, όσο κι αν οι δημοσιογράφοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν φωνάζοντας για την ανικανότητά της στην κάθαρση του κέντρου, είναι από τη μία η πλήρης χαρτο­γράφηση και ο έλεγχος του ξένου εργα­τικού δυναμικού και από την άλλη ο πλή­ρης έλεγχος της παραοικονομίας, άρα και μερίδιο από τα κέρδη του λαθρεμπορίου, των ναρκωτικών και της πορνείας. Η «ποι­νικοποίηση των μεταναστών» σημαίνει τη στοχοποίηση ενός μεγάλου κομματιού των εκμεταλλευόμενων που πλέον πε­ρισσεύουν από την παγκόσμια διαδικασία συρρίκνωσης του εργατικού δυναμικού. Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου μύριζε πάντα ανθρώπινο κρέας. Έτσι και στην τωρινή φάση της κρίσης η ισχυροποίηση του κεφαλαίου θα σαρώσει πρώτα τους πιο αδύναμους μοιράζοντας σφαίρες, απελάσεις, ξυλοδαρμούς και φράγματα. Σειρά έχουμε οι υπόλοιποι.

Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το περιβάλλον των γενικευμένων ανακατατάξεων και της απόλυτης βίας πρέπει να επαναπροσ­διορίσουμε τις επαναστατικές μας θέσεις μάχης. Η λέξη επαναπροσδιορισμός εί­ναι για μας αποκαλυπτικά αμφίσημη. Από τη μία υποδηλώνει την αναγκαιότητα για χαρτογράφηση της σημερινής συγκυρίας με στόχο την οριστική ανατροπή της. Από την άλλη αναγνωρίζει τη συλλογική απώ­λεια πολύτιμου χρόνου, την ανικανότητά μας δηλαδή να (ανα)συγκροτήσουμε ένα επαναστατικό κίνημα, πολύ πριν το ού­τως ή άλλως διαφαινόμενο ξέσπασμα της κρίσης, ώστε να ανακόψουμε τις σαρωτι­κές οικονομικοπολιτικές μεταρρυθμίσεις. Όμως τελικά η απώλεια αυτή δεν μπορεί να μετρηθεί σε χρόνο. Είναι που απλά ο χρόνος, ο χαμένος μας χρόνος, αποκαλύ­πτει ωμά τις αδυναμίες μας, μας υπενθυ­μίζει πόσο ανυπόφορο είναι να παρακο­λουθούμε σαστισμένοι να συνθλίβονται οι ζωές μας. Δεν είναι λοιπόν ο χρόνος που κρύβεται πίσω από τις εκκωφαντι­κές μας αδυναμίες. Είναι που στην υπόθε­ση της κοινωνικής επανάστασης σήμερα έχουν γίνει δυσδιάκριτα τα όρια του «ποι­οι, με ποιους και πώς». Κι ενώ εμείς ανα­ρωτιόμαστε για όλα αυτά, ίσως όχι άδικα, η σφαγή επιταχύνεται. Σήμερα λοιπόν δεν υπάρχουν αυτονόητα, δεν είναι θέσφατο ότι οι ολοένα και επαχθέστεροι όροι ζωής που επιβάλλονται θα οδηγήσουν σε μια μαζική κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση και εν τέλει σε μια γενικευμένη σύγκρου­ση με το κράτος. Δυνητικά και μόνο εφό­σον πληρούνται μια σειρά από κοινωνικές και κινηματικές προϋποθέσεις θα μπο­ρούσαμε να οδηγηθούμε σε μια ριζικά ανατρεπτική και τελικά επαναστατική δι­αδικασία. Από τη μία λοιπόν σήμερα ζού­με μία ιστορική μετάβαση, μια σοκαριστική μεταστροφή των δεδομένων που ήδη προκαλούν μια κοινωνική κινητικότητα και δυσφορία, όμως από την άλλη αυτά δεν μπορούν να αθροιστούν σε ένα ενιαίο επαναστατικό κίνημα. Αρχικά η ανικανό­τητα αυτή θα πρέπει να ανιχνευθεί στην κοινωνική προϊστορία της κρίσης, στην εποχή δηλαδή που διαμελίστηκε ολοκλη­ρωτικά το κοινωνικό και ταξικό υποκείμε­νο. Δεν είναι ζήτημα μιας απλής παρελθοντικής αφήγησης, αλλά ζήτημα αναζήτησης καίριων απαντήσεων στην εποχή που το κράτος την ώρα που πουλούσε επίπλα­στη ευδαιμονία, ταυτόχρονα εξασφάλι­ζε προκαταβολικά την κοινωνική ειρήνη ισοπεδώνοντας τις κοινωνικές και ταξικές ζυμώσεις. Ήδη από το ’81, την εποχή της «αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ, επιτυγχάνεται η ιστορική «αποκατάσταση» της αριστεράς με την απορρόφησή της σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, όπως αυτές της πολιτικής, του πολιτισμού, της επιχει­ρηματικότητας και της δημοσιογραφίας, βάζοντας τα θεμέλια για την οικοδόμη­ση της κοινωνικής συναίνεσης αδρανο­ποιώντας τις αντιστάσεις της ευρύτερης δεξαμενής της αριστεράς. Η δημιουργία ενός επίπλαστου κοινωνικού κράτους, με χρήματα που προέρχονταν από τον ολο­ένα και αυξανόμενο δανεισμό από την Ευρώπη, με τις αυξήσεις μισθών αλλά κυ­ρίως με την υπερδιόγκωση του δημόσιου εργασιακού τομέα –που αποτέλεσε και την αφετηρία για το κομματικό-πελατειακό αλισβερίσι – έφερε μια ψευδαίσθηση ευημερίας. Η πλήρης αφομοίωση της αρι­στεράς αλλά και η ευρύτερη κοινωνική προσαρμογή οδήγησε στην αποσάθρω­ση των μέχρι τότε μαχητικών σωματείων και συνδικάτων αλλά και στη γενικότερη στροφή προς την αδιαφορία μιας κοινω­νίας που μέχρι πρότινος είχε την πολιτική βαθιά ριζωμένη στην ιστορία της. Στις αρ­χές της δεκαετίας του ’90 το ενδεχόμενο μιας κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφού οι μισθοί έπεφταν και πάλι σταδιακά, έκα­νε τις τράπεζες να «ανοίξουν» τα ταμεία τους και να προβούν σε μαζικές δανειο­δοτήσεις των χαμηλών και των μικρομε­σαίων στρωμάτων. Ο στρατηγικός πυρή­νας της μαζικής διασποράς ψευδαισθή­σεων ευδαιμονίας δεν περιοριζόταν στην εξασφάλιση της κατανάλωσης των παρα­γόμενων προϊόντων, δεν ήταν δηλαδή μια ουδέτερη δοσοληψία, αλλά ένας πλήρης ανασχηματισμός των κοινωνικών σχέσε­ων. Το κεφάλαιο εισβάλλει σε κάθε πτυχή της ζωής και την αλλοτριώνει δημιουργώ­ντας νέους κοινωνικούς χαρακτήρες που προσαρμόζονται απόλυτα στο εισερχό­μενο μοντέλο μιας απολίτιστης κατανα­λωτικής κοινωνίας. Οι νέες ιδεολογίες που περιβάλλουν το μοντέλο αυτό αντι­στρέφουν κάθε έννοια κοινωνικότητας και εξυψώνουν τα πιο ποταπά ένστικτα ατομικού συμφέροντος και ματαιοδοξί­ας. Το κοινωνικό σώμα μετατρέπεται σε ένα πολύχρωμο καταναλωτικό δυναμικό, σε ένα άθροισμα εγωπαθών ατομιστών που επιδίδονται στο κυνήγι κατάκτησης των νέων ψευδών δυνατοτήτων που προ­σφέρει ο καπιταλισμός. Οι «δυνατότητες» πλουτισμού, ομορφιάς και καταξίωσης αποτελούν πλέον την πεμπτουσία της ζω­ής μέσα σ’ ένα περιβάλλον αποτεφρωμέ­νων αξιών. Και είναι σ’ αυτό το περιβάλ­λον που διαγράφεται παντελώς οποιαδή­ποτε ανάμνηση κοινωνικών και ταξικών αρνήσεων δημιουργώντας μια προσωποκεντρική ιδεολογία αποκοπής από τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά μιας αλλη­λέγγυα συγκροτημένης κοινωνίας. Σήμε­ρα λοιπόν που οι ενέσεις καταναλωτικής υπνηλίας στέρεψαν, απέμειναν μονάχα οι παρενέργειες. Μας έμεινε η ζάλη που άφησε πίσω της η απερχόμενη εποχή, η ζάλη μιας κοινωνίας που αποποιήθηκε για λίγες δόσεις εξουσίας την πολυτιμότερη κληρονομιά της: τη συλλογικοποίηση, την άρνηση, τη φαντασία. Είναι λοιπόν η πο­λιτισμική κρίση, που προηγήθηκε της οι­κονομικής, αυτή που επισκιάζει την οργα­νωτική δυνατότητα των «από κάτω». Είναι που το κεφάλαιο κατάφερε να ξεκληρί­σει από την κοινωνική συνείδηση την πί­στη στις δυνατότητες των συλλογικών αρ­νήσεων. Γι’ αυτό και σήμερα ο καθένας παραμένει μόνος, γι’ αυτό και η διάχυτη διαμαρτυρία δεν μπορεί – προς το παρόν – να γίνει συσπειρωμένη αντίσταση.

Και τελικά δεν υπάρχει ελπίδα; Ένας ατελείωτος χειμώνας θα σκεπάζει τις ζωές μας; Όχι, και πάλι όχι. Οι αφέντες αυτού του κόσμου όσο πνεύμα, όσες σάρκες κι αν ρημάξουν, ξέρουν πως μια δυνατότητα θα παραμένει ζωντανή. Η δυνατότητα κάποιων μέσα στη γενικευ­μένη ακαμψία να σηκώνουν κεφάλι. Και μαζί τους να το σηκώνουν και άλλοι. Η καπιταλιστική κρίση και οι αβάσταχτες κοινωνικές μεταβολές είναι δεδομένο πως δημιουργούν μια αποσταθεροποίη­ση, έναν κλυδωνισμό στην πίστη των κυ­ρίαρχων δεδομένων. Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή, το χρονικά προνομιακό έδα­φος, για την κοινωνική ανάνηψη από τις θεσμικές ιδεολογίες και τη διάδοση των ανατρεπτικών θεωριών. Εμείς μέσα από αυτές τις γραμμές δεν αξιώνουμε να δώ­σουμε λύσεις. Δεν είναι οι εξειδικευμέ­νες γνώσεις μας και τεχνικές αυτές που θα επανασυγκροτήσουν έναν πολιτισμό συλλογικών αρνήσεων. Χρειάζεται κάτι πολύ πιο βαθύ, κάτι πολύ πιο δύσκολο: την επανάκτηση της πίστης στη συλλο­γική μας δύναμη. Όλων μας. Εμείς απλά δηλώνουμε παρόντες και από το μετερί­ζι του ένοπλου αγώνα στο πιο επιτακτικό κάλεσμα των καιρών μας. Το κάλεσμα, έξω από τους διανοητικούς βάλτους κά­θε πατριωτισμού, να σχηματίσουμε τις γραμμές της ταξικής μας αυτοάμυνας. Να προωθήσουμε τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο μεταδίδοντας το μήνυμα ότι όχι μόνο κάποιοι σήκωσαν κεφάλι, αλλά θα πρέπει τώρα να κοιτάξουν στα μάτια και τους υπόλοιπους. Ότι θα πρέπει να ξαναμάθουμε όλοι να χειριζόμαστε τα μόνα αληθινά μας όπλα: την επικοινωνία και την οργάνωση. Γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει για μας, γιατί οι αρχηγοί και οι σωτήρες ήταν πάντα οι υπαίτιοι της ήτ­τας μας. Και η λέξη ήττα δε μας χωράει πια.

Γι’ αυτούς τους λόγους επιλέξαμε να επιτεθούμε σε έναν δημόσιο οικονομικό οργανισμό. Οι εφορίες αποτελούν εξίσου βασικούς πυλώνες για την προώθηση της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου. Η επιβολή φόρων στο κοινωνικό σώμα με τη διαρκή μάλιστα προσαύξησή τους εί­ναι το διαχρονικό χαράτσι που υποχρεού­νται να καταβάλουν οι σκλάβοι της οικο­νομίας στους διαχειριστές της εξουσίας. Ο νέος Γενικός Γραμματέας φορολογικών και τελωνειακών θεμάτων Γ. Καπελέρης σαν γνήσιο κάθαρμα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ έχει αναλάβει από την προηγούμενη θέση του ειδικού γραμματέα του ΣΔΟΕ με βάση το Μνημόνιο να επιβάλλει πρόστιμα και φό­ρους 7 δισ. ευρώ για ολόκληρο το χρόνο. Φυσικά αυτό το ποσό δε θα καλυφθεί από την φορολόγηση των πλουσίων αυ­τού του τόπου. Ας μην ξεγελιόμαστε από τις «εντυπωσιακές» εμφανίσεις του ΣΔΟΕ σε βίλες υπερπολυτελείας και μεγαλογια­τρούς. Η επικοινωνιακή προπαγάνδα της δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει του λόγου το αληθές: τη ληστρική επίθεση εις βάρος των εργαζομένων.

«Γυρνώ γύρω από έναν βράχο που φράζει τον δρόμο μου μέχρι τη στιγμή που θα αποκτήσω αρκετό μπαρούτι για να τον κομματιάσω· γυρνώ γύρω από τους νόμους ενός λαού μέχρι τη στιγμή που θα έχω μαζέψει αρκετή δύναμη για να τους γκρεμίσω»

Στις παρακάτω γραμμές εκφράζονται μερικές εσώτερες σκέψεις ως ένα ελά­χιστο φόρο τιμής στον Επαναστάτη Λά­μπρο Φούντα, που έπεσε περήφανος με το όπλο στο χέρι στις επιτιθέμενες γραμ­μές του ένοπλου αγώνα, αναδεικνύοντας με τον πιο κοφτερό τρόπο την προσωπι­κή αυταπάρνηση, το Βαρύ Βάδισμα της αντικαθεστωτικής δράσης, το ξεπέρασμα της αυτοσυνείδησης και της επιλογής· Είναι εκείνες οι μετρημένες ώρες που η ανθρώπινη σκέψη διεκδικεί μιαν αντικει­μενική αλήθεια γεμάτη με επαναστατι­κό θράσος σ’ ένα ζήτημα όχι θεωρητικό, αλλά πρακτικό. Ο άνθρωπος στην πράξη οφείλει ν’ αρνηθεί ό,τι τον περιορίζει, σ’ αυτό το πολεμικό πεδίο που ο δρόμος της αντίστασης οδηγεί στην πραγμάτωση για αληθινή ζωή...

Ο δρόμος χωρίς επιστροφή μέθυσε με τον κυκλικό χρόνο, ξελογιάστηκε, άρχισε να μιλά, να ονειρεύεται το ελεύθερο πνεύ­μα του ασυμβίβαστου, την άγρια ομορφιά του εξεγερμένου, την πορεία της τελικής ευθείας, την τελευταία μάχη...

Μες τον γκριζόμαυρο ορίζοντα της μη­τρόπολης του πόνου, μια κίτρινη ομίχλη απ’ το χθες, εκδηλώθηκε με χυδαιότη­τα για να προσφέρει γεμάτη καλοσύνη στους «εκλεκτούς» το ύπουλο δισκοπό­τηρο που φέρει στο περιεχόμενό του τον βούρκο της απανθρωπιάς, την κοινωνική αδικία...

Σ’ αυτούς τους αγκαθωτούς μονόδρο­μους, ο εφιάλτης της ξεφτίλας, της ταπεί­νωσης οργιάζει, τα όνειρα πνίγονται στον βόρβορο των πρόστυχων ιδεολογημάτων, το ευγενικό παρόν τυραννιέται απ’ την άθλια λογική της εκμηδένισης, το πνεύμα της αυτοσυνείδησης σφαγιάζεται από τα σκοτεινά κέντρα των μαφιόζικων επιδρο­μών, οι χρυσοστόλιστοι «εκλεκτοί» χλευ­άζουν, χτυπούν χωρίς έλεος με την μέρα και την νύχτα κολλημένες στην ίδια θεα­τρική παράσταση...

Ξαφνικά ο αγέρας κόπασε, η νύχτα φό­ρεσε τα όμορφα προικιά της για τον γνω­στό περιπετειώδη περίπατο, μια παράξε­νη σιγαδιά ξεγυμνώθηκε στους δρόμους της αιματοβαμμένης πάλης, σκεπάζωντας απαλά τους ήχους της μητρόπολης και τις άχαρες συνοικίες, αυτό το μυστή­ριο πάντρεμα της νύχτας άρχισε να συμ­βαίνει, άλλωστε είναι γνωστή η αιώνια ερωτική σχέση της με τον επαναστατημέ­νο άνθρωπο...

Σ’ εκείνο το αρχέγονο συναίσθημα της έλξης, σ’ εκείνο το μεταφυσικό τραγούδι της αίσθησης και των παλμών για αληθι­νή ζωή πραγματώνεται η μεταμορφωτική ένδυση των μοναχικών σκιών· εκεί συνα­ντιέται η ελεύθερη σκέψη με την επιθυ­μία, η γλυκιά αφοσίωση με την επιλογή, το εσώτερο ένστικτο με την πράξη· έτσι απλά γαλήνια μοιράζονται στα δυο σαν το κρασί και το σταφύλι, άμεσα χωρίς περιτολογίες, ηθικούς φραγμούς, συμφέρον και αναβολές...

Οι μοναχικές σκιές στρέφονται αντιθε­τικά ως προς την κύρια κατεύθυνση που ορίζουν οι «εκλεκτοί», τα χνάρια τα οποία διαβαίνουν είναι αποκλειστικά ήρεμα και αυτό τους κάνει περισσότερο ζηλευτούς, δεν ενδιαφέρονται για επιφανειακές σχέ­σεις, για φιλίες χωρίς πόνο, για έρωτες χωρίς νόημα, για ραντεβού ανούσια, μίζε­ρα, υποκριτικά, εσωστρεφικά, εγωιστικά, απομονωτικά, περιθωριακά, οι συναντή­σεις τους είναι ποτισμένες με την εμπιστο­σύνη, τη συνέπεια, τη δέσμευση, οι συνα­ναστροφές τους είναι αυστηρά επιλεκτι­κές και οι διαθέσεις τους πάντα ριψοκίν­δυνες, έχουν μάθει ερμητικά να ζουν με τα λίγα, να ξεπερνούν τον εαυτό τους στις αληθινές στιγμές, γι’ αυτό βρίσκουν την δύναμη να μισούν θανάσιμα τους «εκλε­κτούς» που διαθέτουν τα πολλά...

Ξέρουν να σιωπούν, να περιμένουν με ταχυπαλμία και τόλμη για την εφαρμογή των καταστροφικών σχεδίων τους, αυτή η ασταμάτητη δίψα για αληθινές στιγμές συνδέεται άρρηκτα με την σιωπηλότα­τη σκέψη τους. Οι μοναχικές σκιές ξεπη­δούν με ανεξάντλητη όρεξη για πόλεμο, με φανερή θέληση για δημιουργία, με πε­ρίσσιο θάρρος και έντονη τη μυρωδιά της φαντασίας ξεσκίζουν το σκληροτράχηλο δέρμα της πειθαρχημένης ζωής, ξερνούν το βρώμικο αίμα της «Πανάγιας νομιμό­τητας» και ορμούν στους εξουσιαστικούς ιστούς της επιβαλλόμενης «κοινωνικής ει­ρήνης»...

Μιλούν με πυγμή για το ελεύθερο πνεύμα που τους ενσαρκώνει-περιβάλλει, φωνάζουν έντονα με πάθος την γλώσσα της πύρινης αλήθειας, διαπερνώντας την κόλαση της καθημερινότητας, σαν να μην υπολογίζουν τίποτα, σαν να είναι το μυα­λό τους κολλημένο σ’ ένα μόνο πράγμα· εξεγερθείτε, επιτεθείτε, χτυπήστε αμεί­λικτα, διότι έρχεται κάποια στιγμή που η σιχαμερή φιλαυτία θα καταστραφεί συ­θέμελα από την επαναστατημένη ταπεινότητα· εκεί που η μουντή ζωή θα κατα­κερματιστεί αδυσώπητα και η αρετή του αγώνα θα ρίξει τις σπίθες του ξεσηκωμού στους γλυκανάλατους περαστικούς...

Έχουν άλλες σκέψεις να ζυγίσουν, σκέ­ψεις φλογερές, χαοτικά ανυπότακτες που τους ωθούν τόσο μακριά σ’ ένα τόπο, σε μια γη ΕΛΕΥΘΕΡΗ, άλλες ζωές να ανακαλύψουν· χωρίς καταπιεστές-καταπιεζόμενους, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενους που δεν θα εξουσιάζει αυτό το γε­λοίο οικονομικίστικο πνεύμα των «εκλεκτών», αλλά ο ίδιος ο λαός, η ίδια η κοινω­νία θα πορεύεται με αρμονία στο φωτεινό μονοπάτι της ελευθερίας, στην μηχανική βάση της αυτοοργάνωσης-αυτοκυριαρχίας για μια ζωή αταξική χωρίς νόμους και θεσμούς...

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΘΟΣ

ΠΑΝΤΑ ΠΑΘΟΣ

ΥΓ/1

Ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» Παπουτσής σε δηλώσεις του έκανε κά­λεσμα «στους ένοπλους αγωνιζόμενους που προετοιμάζονται για την επανάστα­ση» για παράδοση των όπλων. Κάλεσμα για εγκατάλειψη του ένοπλου αγώνα. Θέ­λουμε απλά να του υπενθυμίσουμε ότι η μοναδική προϋπόθεση παράδοσης των όπλων μας είναι η παράδοση της εξουσί­ας στην κοινωνία, κάτι που φυσικά γνωρί­ζουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει αναίμα­κτα σαν κίνηση καλής θέλησης από το κα­θεστώς. Παράδοση των όπλων σημαίνει ταυτόχρονη εγκατάλειψη των οραμάτων και των ιδανικών μας. Γιατί οι σφαίρες μας είναι οι προστάτες των ονείρων μας.

«Πρέπει να βρούμε ξανά το γέλιο μας να βρούμε την αποξεχαμένη πράξη μας να βρούμε τις λέξεις που τη μνημονεύουν να βρούμε τη φωνή μας γιατί η αλήθεια θέλει την πράξη μας για να υπάρξει θέλει τις λέξεις μας για να μη σβηστεί θέλει τη φωνή μας για ν’ ακουστεί ως πέ­ρα»

Τίτος Πατρίκιος

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Ε.Ο. 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Αναρτήθηκε από Nonews
Read more...

«Τηρήστε το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε» λέει στην Αθήνα ο Τρισέ...

Η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει πιστά τους όρους του προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης που έχει συμφωνηθεί με την ΕΕ και το ΕΚΤ ανέφερε ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ μιλώντας σε γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Ο ίδιος όμως αρνήθηκε να σχολιάσει τις... εικασίες για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Παράλληλα, ο επικεφαλής της ΕΚΤ ανέφερε πως η πρόσφατη αύξηση του βασικού επιτοκίου της Κεντρικής Τράπεζας δεν είναι «απαραίτητα» η πρώτη σε μία σειρά απανωτών τέτοιων κινήσεων.

Και αυτό καθώς προς το παρόν, όπως εξήγησε, δεν υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις δεύτερου γύρου πληθωριστικών πιέσεων.

Ο Ζ.Κ.Τρισέ, όπως αναφέρει το Reuters, σημείωσε επίσης πως είναι ξεκάθαρο ότι κάποια τραπεζικά ιδρύματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους, χωρίς να δίνει διευκρινίσεις.

Όσον αφορά δε την ισοτιμία του ευρώ έναντι των ξένων νομισμάτων, ο επικεφαλής της ΕΚΤ την απέδωσε στο «φαινόμενο δολαρίου» που επικρατεί στις αγορές συναλλάγματος, λέγοντας πως ένα ισχυρό αμερικανικό νόμισμα είναι προς το συμφέρον ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας.
TANEA

Αναρτήθηκε από Nonews
Read more...

Δισεκατομμύρια στην Ελλάδα μέσω Ελβετίας...

Με τις καταθέσεις των Ελλήνων στην Ελβετία να υπολογίζονται σε 30 δισεκατομμύρια δολάρια, το ποσό που θα εισπράξει τον πρώτο χρόνο η Ελλάδα από τη φορολόγηση των καταθέσεων που αποφάσισε η ελβετική κυβέρνηση θα ανέρχεται σε δύο δισεκατομμύρια ευρώ.

Όπως αναφέρει το... "ΒΗΜΑ", η απόφαση της ελβετικής κυβέρνησης να φορολογήσει τις καταθέσεις Ευρωπαίων μη νόμιμων κατοίκων της χώρας είναι στο πλαίσιο της συμφωνίας που έκανε το 2005 με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι συνολικές καταθέσεις μη νόμιμων κατοίκων της χώρας υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 700 δισεκατομμύρια ευρώ και αποτελούν το 11% του ΑΕΠ της Ελβετίας.

Τα ονόματα και τα ποσά των καταθέσεων, όπως διευκρινίζουν ελβετικές πηγές, θα εξακολουθήσουν να μένουν μυστικά και θα φορολογούνται με ευθύνη της ελβετικής τράπεζας και, πάντοτε ανωνύμως, θα αποδίδονται στη χώρα καταγωγής του καταθέτη.

Οι Ευρωπαίοι καταθέτες θα πληρώσουν έναν "φόρο βάσης" για το ποσό των καταθέσεων τους -όχι μεγαλύτερο του 20% της αξίας τους- και ετήσιο φόρο για τα κέρδη από των κάθε είδους τραπεζικών καταθέσεων τους. Τα ποσά θα συγκεντρώνονται στη διεύθυνση Φορολογίας της Ελβετίας η οποία, ανώνυμα, θα τα στέλνει στην χώρα του καταθέτη.

Σύμφωνα με το "ΒΗΜΑ", μέσα στο καλοκαίρι θα υπογραφούν οι σχετικές συμφωνίες με τη Βρετανία και τη Γερμανία, οι πολίτες των οποίων πιστεύεται ότι έχουν καταθέσεις 95 δισεκατομμυρίων και 315 δισεκατομμυρίων δολαρίων αντίστοιχα σε ελβετικές τράπεζες.

Εν συνεχεία θα πραγματοποιηθούν συμφωνίες με την Ιταλία και Γαλλία, όπως αναφέρουν ελβετικές πηγές. Οι ίδιες πηγές σημειώνουν ενδεικτικά ότι η Γερμανία θα εισπράξει περί τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ τον πρώτο χρόνο.

Σε περίπτωση που υπάρξει συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση με όρους ανάλογους εκείνων που συμφωνήθηκαν με τη Βρετανία, η φορολόγηση των ελληνικών καταθέσεων θα αποδώσει περί τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον πρώτο χρόνο.

Αναρτήθηκε από Nonews
Read more...

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Η ΚΕΡΑΤΕΑ...Η ΦΥΛΗ

Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Φυλής ο ΧΥΤΑ της περιοχής κλείνει σε 2,5 χρόνια. Αν μέχρι τότε δεν βρεθεί λύση θα γίνει της...Κερατέας.Μετά την γνωστή πια σε όλους επιστολή του Δημάρχου Φυλής, Δημήτρη Μπουραϊμη προς τον πρωθυπουργό, με την οποία ξεκαθάριζε πως δεν θα συνεχίσει να δέχεται επ' άπειρον η χωματερή της περιοχής...

σκουπίδια άλλων δήμων, όπως για δεκαετίες συνέβαινε με τα Ανω Λιόσια, ακολούθησε η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Στην μαραθώνια χθεσινοβραδινή συνεδρίαση που διήρκησε περισσότερες από 4 ώρες, μετά από εισήγηση του Δημάρχου, ελήφθη κατά πλειοψηφία η απόφαση να κλείσει ο ΧΥΤΑ Φυλής μέσα στα επόμενα δυόμισι με τρία χρόνια. Επίσης αποφασίστηκε να μην γίνει κανένα άλλο έργο διαχείρισης απορριμμάτων στην Αττική και απορρίποντας τις μεθόδους της καύσης, της βιοξήρανσης και οποιασδήποτε άλλης μορφής και προκρίνοντας μόνον την ανακύκλωση.
Σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο Φυλής κάλεσε τους δημάρχους της Αττικής να βρουν τρόπο να διαχειρίζονται μόνοι τους τα απορρίμματα των δήμων τους, προειδοποιώντας τους ότι έχουν μόλις δυόμισι χρόνια για να βρουν λύση.
Όπως δήλωσε στο Newsit o Δήμαρχος Φυλής Δημήτρης Μπουραϊμης "εμείς χθες αποφασίσαμε το αυτονόητο. Να διαχειριζόμαστε μόνο τα σκουπίδια του Δήμου μας. Σε όσους τόσα χρόνια μας κατηγορούσαν ότι πληρωνόμασταν πολλά λεφτά για να δεχόμαστε τα σκουπίδια τους απαντάμε το εξής. Σας χαρίζουμε και τα λεφτά σας και τα σκουπίδια σας".
Read more...

ΚΟΛΑΣΗ ΛΟΥΚΕΤΩΝ ΣΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ...

ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΤΟΜΙΝΟ ΠΤΩΧΕΥΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

250 ΕΚ. ΕΥΡΩ ΟΙ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΠΟΥ ΘΑ "ΣΚΑΣΟΥΝ" ΛΟΓΩ ΑLTER!

Ντόμινο εξελίξεων και στη διαφημιστική αγορά αναμένεται από Δευτέρα, καθώς οι επιταγές που θα σφραγιστούν με αφορμή το λουκέτο στο Alter θα είναι εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για επιταγές που έκαναν τον γύρο της αγοράς, από κανάλι...
σε κανάλι και από διαφημιστικό γραφείο σε διαφημιστικό γραφείο. Οι επιταγές, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς ξεπερνούν τα 250 εκατομμύρια ευρώ! Αυτό σημαίνει ότι έρχονται κανόνια μεγάλων διαφημιστικών εταιρειών, ακόμα και πολυθενικών. Οι ίδιες διαφημιστικές, εκτός από τα κανάλια έχουν δώσει επιταγές σε εφημερίδες ακόμα και σε portals! Παράλληλα οι διαφημιστικές εταιρείες έχουν πάρει δάνεια τα οποία δεν πρόκειται πλέον να αποπληρώσουν με αποτέλεσμα να έχουν πρόβλημα και ορισμένες τράπεζες! Αλυσίδα λουκέτων έρχονται στα ΜΜΕ...
Read more...

Άλλος για Ύδρα τράβηξε, άλλος για Αταλάντη

eurokinissi

Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, έτσι και το φετινό Πάσχα, οι πολιτικοί αρχηγοί της χώρας θα ταξιδέψουν προς τις ιδιαίτερες πατρίδες τους και προς προορισμούς εκτός Αθηνών για να γιορτάσουν με τους δικούς τους ανθρώπους.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, ως είθισται, θα περάσει τις γιορτές στην ιδιαίτερη πατρίδα του στα Ιωάννινα, όπου βρίσκεται ήδη, από την Κυριακή των Βαΐων.

Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, θα προτιμήσει τον Αργοσαρωνικό και το νησί της Ύδρας, έναν από τους αγαπημένους του προορισμούς. Το ξενοδοχείο "Μπρατσέρα" θα φιλοξενήσει τον κ. Παπανδρέου και την οικογένειά του.

Στον τόπο καταγωγής της συζύγου του, Γεωργίας, στο γραφικό Ναύπλιο, θα ταξιδέψει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος δεν αποκλείεται να επισκεφθεί κάποιο στρατόπεδο.

Η ΓΓ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα θα αποτελέσει εξαίρεση, αφού θα παραμείνει στην πρωτεύουσα τις εορταστικές μέρες, με πολύ πιθανή την συνηθισμένη επίσκεψη σε κάποιο στρατόπεδο. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης έχει επιλέξει την Αταλάντη όπου θα βρεθεί με την οικογένειά του.

Αναποφάσιστος είναι ακόμα ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, που αναμένεται να επισκεφθεί μαζί με την οικογένειά του την Καβάλα ή τα Τζουμέρκα, όπου έχει οικογενειακές ρίζες.

Τα Χανιά, στην ιδιαίτερη πατρίδα της στην Κρήτη, θα επισκεφθεί η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη, μαζί με τον πατέρα της Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και άλλους συγγενείς.

Ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, επέλεξε το ακριτικό χωριό, Δολό, στην Πωγωνιανή, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, για να περάσει τις γιορτινές μέρες με την οικογένεια του, μετά από συστάσεις του "κοντοχωριανού" Κάρολου Παπούλια।

newpost.gr

Read more...

Κοινή επίσκεψη Α.Σαμαρά και Αρχιεπισκόπου στο Ίδρυμα Αστέγων

Το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων επισκέφθηκε ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο.

Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Ιερώνυμος επέβλεψαν τη διαδικασία σίτησης που ήταν εκείνη την ώρα σε εξέλιξη και είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν ευχές με κάποιους από τους άπορους.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε ότι είναι συγκινητική η προσφορά και το προνοιακό έργο της εκκλησίας και ότι είναι τιμή για τον ίδιο που επισκέφθηκε το Κέντρο Αστέγων μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο.

Επιπλέον είπε, ότι όπως είχε προτρέψει τους πολίτες να στηρίξουν τα μαγαζιά της γειτονιάς, τώρα τους παροτρύνει να στηρίξουν τους ασθενείς, τους ηλικιωμένους, τους ανήμπορους και τους φτωχούς της γειτονιάς τους.

Από την πλευρά του, ο κ. Ιερώνυμος εξέφρασε την χαρά του για την επίσκεψη αυτή μαζί με τον πρόεδρο της ΝΔ και την ευκαιρία που είχαν να δώσουν τις ευχές τους, σ' αυτούς τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα.

Πρόσθεσε επίσης ότι συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησε αυτή η προσφορά από την πλευρά της εκκλησίας και εξέφρασε την ελπίδα να λυθούν τα προβλήματα, ώστε να μην συνεχιστεί।

newpost.gr

Read more...

Εντοπίστηκε ο αποστολέας του e-mail

Κατόπιν ψηφιακής διερεύνησης και στοχευμένων ενεργειών, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εντόπισε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον αποστολέα, ο οποίος φέρεται ως συντάκτης του συγκεκριμένου μηνύματος. Το μήνυμα εστάλη από ηλεκτρονικούς υπολογιστές θυγατρικής εταιρείας, μεγάλου διεθνούς Τραπεζικού Ομίλου, που έχει έδρα το Λονδίνο.

Αμέσως, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος σχημάτισε δικογραφία για διασπορά ψευδών ειδήσεων και φημών, μέσω του διαδικτύου. Παράλληλα, αιτήθηκε μέσω της EUROPOL τη συνεργασία των διωκτικών Αρχών του Ηνωμένου Βασιλείου, για την πλήρη διελεύκανση της υπόθεσης, καθόσον το εν λόγω ηλεκτρονικό μήνυμα είχε αποσταλεί σε μεγάλο αριθμό χρηστών του διαδικτύου και ειδικότερα σε παράγοντες της Χρηματιστηριακής μας Αγοράς.

Η Απάντηση της Citygroup

Σε ανακοίνωσή της σήμερα η Citigroup δηλώνει ότι η τράπεζα συνεργάζεται πλήρως με τις αρχές στις έρευνες, καθώς η Ελλάδα ξεκίνησε έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών του πολύκροτου e-mail που ανέφερε ότι θα γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το Σαββατοκύριακο του Πάσχα.

«Συνεργαζόμαστε με τις αρχές και δεν θεωρούμε ότι υπάρχει ατόπημα ούτε από την πλευρά της Citi ούτε από κάποιο εργαζόμενό της», αναφέρει η τράπεζα σε ανακοίνωσή της που μεταδίδει το πρακτορείο Reuter

Το χρονικό

Την επείγουσα διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών, οι οποίες σχετίζονται με τη χτεσινή κίνηση στο Χρηματιστήριο Αθηνών και στην αγορά ελληνικών ομολόγων, ζήτησε χτες αργά το βράδυ το υπουργείο Οικονομικών από την Εισαγγελία Αθηνών. Κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση ζήτησε και η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ελένη Ράϊκου.

Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, στην Εισαγγελία διαβιβάστηκε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που προέρχεται από διαπραγματευτές διεθνούς επενδυτικής τράπεζας, στο οποίο γίνεται αναφορά σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το Σαββατοκύριακο του Πάσχα.

Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι "παρόμοιες φημολογίες στερούνται προφανώς κάθε σοβαρότητας και καταντούν γελοίες. Επειδή, όμως, παρόμοια διακίνηση ψευδών ειδήσεων είναι ικανή να δημιουργήσει ανησυχία στο ευρύτερο κοινό, το υπουργείο Οικονομικών θα ζητά εφεξής τον εντοπισμό και παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, εξαντλώντας κάθε νόμιμο μέσο".

Η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ελένη Ράϊκου απευθύνθηκε στην Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ζητώντας να εντοπιστούν τάχιστα οι δράστες του αυτεπάγγελτου διαδικτυακού αδικήματος, έδωσε εντολή για διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης σχετικά με το επίμαχο e-mail.

Συναγερμός

Η επιστολή κυκλοφορούσε κανονικά στο διαδίκτυο, λίγα λεπτά μετά το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου προκαλώντας νέα πτώση περίπου κατά 3%. Ο Παπακωνσταντίνου, ο Προβόπουλος και ο Ταμβακάκης το αντελήφθησαν πολύ αργά.

Συναγερμός σήμανε χτες το βράδυ στην Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος που ψάχνει ακόμη να βρει την άκρη του νήματος.

Read more...

Αναδιάρθρωση α λα Μπρέιντι, για μείωση του χρέους στο μισό, προτείνει ο Economist

«Αναπόφευκτη και αναγκαία»

Η ΕΕ, υποστηρίζει ο Economist, «αναγνωρίζει ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη» (Φωτογραφία: ΑΠΕ )

Λονδίνο

Μείωση του ελληνικού χρέους, παρά πιο «μετριοπαθείς» μεθόδους για αναδιάρθρωσή του που θα βασίζονταν σε επιμήκυνση, θεωρεί επιβεβλημένη για την Ελλάδα ο βρετανικός Economist, λέγοντας πως οι ζημίες στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα θα ήταν σημαντικές μεν, αλλά διαχειρίσιμες. Η ΕΕ θα πρέπει να ακολουθήσει ένα μοντέλο Μπρέιντι, λέει το περιοδικό, καλώντας τις Βρυξέλλες να δράσουν σύντομα.

Οι πρόσφατες εξελίξεις, υποστηρίζει το περιοδικό, έχουν πλέον μετατοπίσει τη συζήτηση στην ΕΕ από το πώς θα αποφευχθεί μία αναδιάρθρωση στο με ποιον τρόπο θα διενεργηθεί -κάτι που θεωρεί θετικό, καθώς η ΕΕ «αναγνωρίζει ότι αυτή είναι αναπόφευκτη».

Το περιοδικό υποστηρίζει πως ιδιαίτερα η Γερμανία θέτει ως προτεραιότητα, αντί να μειωθεί σε βιώσιμα επίπεδα το ελληνικό χρέος, να ελαχιστοποιήσει την ανάγκη της Ελλάδας για χρηματοδότηση με γερμανικά κεφάλαια και να προστατεύσει τα τραπεζικά της ιδρύματα που έχουν εκτεθεί σε ελληνικό χρέος.

Αυτές οι ανησυχίες, εκτιμά ο Economist, δείχνουν προς την κατεύθυνση μίας πιο ήπιας αναδιάρθρωσης, που αναβάλλει απλώς τις πληρωμές αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Αντ' αυτού, λέει το περιοδικό, «η πραγματικότητα είναι πως το βάρος του ελληνικού χρέους πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον στο μισό».

Το περιοδικό υποστηρίζει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα «σχέδιο Μπρέιντι», ανάλογο εκείνου του 1989 για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής (που οφείλει την ονομασία του στον τότε Αμερικανό υπουργό Οικονομικών) που μείωσε σημαντικά το βάρος του χρέους. «Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν πλήγμα για κάποιες ευρωπαϊκές τράπεζες, ιδιαίτερα τις ελληνικές, οι οποίες θα χρειάζονταν επιπλέον στήριξη» ομολογεί, αλλά το πλήγμα θα ήταν διαχειρίσιμο.

Το περιοδικό αναγνωρίζει επίσης ότι οι σχετικές αποφάσεις θα προκαλέσουν την αντίδραση των Ευρωπαίων ψηφοφόρων (δείχνοντας και στις πρόσφατες εκλογές στο Ελσίνκι), αλλά επισημαίνει ότι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να αποφασιστούν νωρίτερα.

Newsroom ΔΟΛ

Read more...

Ο Άκης θα πάει στη Βουλή και θα μιλήσει

Παρών θα είναι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο Άκης Τσοχατζόπουλος στην συνεδρίαση που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη Πέμπτη, στη Βουλή, με αντικείμενο την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για σύσταση προανακριτικής επιτροπής σχετικά με την υπόθεση των υποβρυχίων.

Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες ο κ. Τσοχατζόπουλος θα εξαπολύσει δριμύ κατηγορώ κατά του ΠΑΣΟΚ, που τον οδήγησε στην προανακριτική επιτροπή, τονίζοντας ότι τον χρησιμοποιεί ως σύγχρονη «Ιφιγένεια», προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη ότι έχει κηρύξει τον πόλεμο κατά της διαπλοκής και ότι μπροστά στην διαφάνεια του πολιτικού βίου, δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και ένα από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του παρελθόντος.

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν επίσης ότι ο πρώην υπουργός Άμυνας θα προσδώσει χαρακτηριστικά πολιτικής δίωξης, στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ και θα αποποιηθεί των προσωπικών του ευθυνών, τονίζοντας ότι η απόφαση για την αγορά των υποβρυχίων, ήταν μια απόφαση που ελήφθη από το ΚΥΣΕΑ.

Την ίδια ώρα διάχυτη είναι πλέον η άποψη ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και ότι στην προανακριτική επιτροπή θα προχωρήσει σε αποκαλύψεις που θα προκαλέσουν μεγάλους τριγμούς τόσο στο πολιτικό σκηνικό όσο και στην Ιπποκράτους.

Πολλοί μάλιστα, και εντός ΠΑΣΟΚ, εκτιμούν, ότι ο κ। Τσοχατζόπουλος κρύβει πολλούς «άσσους» στο μανίκι του και ότι δεν θα διστάσει να πλήξει τόσο το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη όσο και του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου προκειμένου να διασώσει την τιμή και την υπόληψη του. Είδωμεν.

newpost.gr

Read more...

Ελληνικά καθημερινά δράματα, πρώτο θέμα στο Bloomberg

Έχουμε την τιμητική μας…

http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=118042
Ο Γιώργος Κακαμπούκης είναι ένας 87χρονος συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος. Ένας άνθρωπος που επέζησε της ναζιστικής κατοχής στη χώρα μας, τον Εμφύλιο, το Πραξικόπημα. Μια ολόκληρη ζωή έζησε δράματα, αγώνες και τώρα, απόμαχος της ζωής, βλέπει ακόμα και το εισόδημά του να μειώνεται. Η κυβέρνηση περιέκοψε το Δώρο Πάσχα ...

“Ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Δεν έχουν χάσει τίποτε”, λέει χαρακτηριστικά ο κύριος Κακαμπούκης στους δημοσιογράφους του ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg που φιλοξενεί σήμερα στην ηλεκτρονική του έκδοση ένα εκτενές και άκρως ενδιαφέρον ρεπορτάζ, ένα οδοιπορικό της κρίσης στην Ελλάδα ιδωμένο όμως από την πλευρά των απλών πολιτών, όσων βιώνουν πρώτοι την κρίση, τα πλήγματα από την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας και πληρώνουν το κόστος της προσπάθειας ανάκαμψης.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την ημέρα που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από το ακριτικό Καστελόριζο, απευθύνθηκε στους Έλληνες και τους υποσχέθηκε, ως άλλος Οδυσσέας, ότι γνωρίζει το δρόμο για την Ιθάκη, για να βγάλει τη χώρα από το οικονομικό αδιέξοδό της.

Έκτοτε οι Έλληνες κατανόησαν πως αυτό το ταξίδι θα είναι μακρύ και επίπονο. Ένα χρόνο μετά, με συνεχείς περικοπές και διαρκείς αυξήσεις φόρων, η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει το χρέος της χώρας (το μεγαλύτερο αναλογικά στην Ευρωζώνη) και η κυβέρνηση πιέζει για ακόμα πιο σκληρή λιτότητα και για νέα μέτρα. Την ίδια ώρα τα spreads των ελληνικών ομολόγων σπάνε όλα τα ρεκόρ, “τιμολογώντας” ήδη την προσφυγή σε αναδιάρθρωση του χρέους που εκτιμάται ότι θα αγγίξει το 159% του ΑΕΠ μέχρι τις αρχές του 2012. Τραγικά τα αποτελέσματα και στην ανεργία, που οδεύει προς το 15% φέτος, ενώ και οι προβλέψεις της Τράπεζας της Ελλάδος κάνουν λόγο για συρρίκνωση πάνω από το 3% της οικονομίας. Και μόλις την περασμένη Παρασκευή ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσίασε ένα σχέδιο για περαιτέρω περικοπές στις δαπάνες, στοχεύοντας στα κονδύλια της Παιδείας, της Υγείας και των Μεταφορών.

Έχασαν λεφτά…

Πάνω από 768.000 δημόσιοι υπάλληλοι είδαν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα να περικόπτονται, νοσοκομεία ξεμένουν από υλικό και προμήθειες, ενώ θεριεύει ένα κίνημα ανυπακοής, το γνωστό πλέον στην Ελλάδα “Δεν Πληρώνω”, που αντιτίθεται στην πληρωμή διοδίων και κομίστρων.

Όλα αυτά συνθέτουν μια πρωτοφανή πιεστική κατάσταση που βιώνουν καθημερινά οι Έλληνες πολίτες. Η 50χρονη Αθηνά Ελευθερίου βαρέθηκε αυτή την κατάσταση. Βαρέθηκε και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

“Θα έπρεπε να τον πετάξουμε στη θάλασσα και να τον αφήσουμε να βρει μόνος του το δρόμο για την Ιθάκη” σχολιάζει καυστικά και συμπληρώνει πως “κανείς δεν ρώτησε τους Έλληνες προτού αυξήσει τους φόρους, τις τιμές, το κόστος ζωής”.

Μαζί της συμφωνεί ο 57χρονος σύζυγός της Γιάννης Κωνσταντινίδης ο οποίος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι πιέζει ασφυκτικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ξεζουμίζει μισθωτούς και συνταξιούχους να πληρώνουν φόρους για να καλύψουν τις τρύπες του προϋπολογισμού. “Η κυβέρνηση παίρνει το 45% των κερδών μας, 23% ΦΠΑ, ανέβασε τους έμμεσους φόρους, δεν μας έχει αφήσει τίποτε. Μας έχει φέρει σε θέση να μην μπορούμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας”.

Οι δημοσιογράφοι του Bloomberg τονίζουν πως το συγκεκριμένο ζευγάρι αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μιας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων πολιτών: αυτών που αποκαλεί “δυσαρεστημένους”. Και επικαλείται πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως ο αριθμός των δυσαρεστημένων από τη κυβέρνηση αλλά και από το κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τη Νέα Δημοκρατία, διαρκώς αυξάνεται.

Η πτώση των ποσοστών στα δύο κόμματα

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στην τελευταία δημοσκόπηση της Kapa Research (διεξήχθη μεταξύ 11 και 14 Απριλίου) βάσει της οποίας το 30% των Ελλήνων δεν προτίθεται να ψηφίσει κανένα κόμμα και την ίδια στιγμή τα δύο κόμματα εξουσίας συγκεντρώνουν ιστορικά χαμηλά ποσοστά (ΠΑΣΟΚ 21,7%, ΝΔ 20,1%).

Στην ίδια δημοσκόπηση περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες δήλωσαν ως μεγαλύτερο φόβο τους μια περαιτέρω σημαντική μείωση στα εισοδήματά τους και ως δεύτερη ανησυχία τους το ενδεχόμενο μιας κρατικής χρεοκοπίας.

Το αφιέρωμα του Bloomberg στο “ελληνικό δράμα” καταλήγει και πάλι με μια εύστοχη απάντηση του 87χρονου συνταξιούχου. Ο οποίος, απαντώντας έμμεσα στις προειδοποιήσεις ων ουκ έστι αριθμός ξένων αξιωματούχων και “ειδικών” αναφορικά με τις ... “επίπονες αλλαγές και την μακρά περίοδο προσαρμογής” που περιμένει την Ελλάδα , δηλώνει: “Οι Έλληνες γνωρίζουμε καλά τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Η χρεοκοπία είναι απλώς μια λέξη. Έχουμε χρεοκοπήσει ξανά το 1843 και το 1893. Αλλά η χρεοκοπία δεν θα σημάνει το τέλος της ιστορίας, θα δείτε πως η κρίση και τα αδιέξοδα θα εξαπλωθούν και σε άλλες χώρες ...”.

Read more...