Αυτός, αυτή και τα µυστήρια...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Να αρχίσουµε από αυτήν. Οι κυρίες προηγούνται άλλωστε. Η Τίνα Μπιρµπίλη έδωσε χθες στη δηµοσιότητα ένα πόρισµα που στέλνει άκλαυτο τον συνδικαλισµό στη ∆ΕΗ – αναδροµικά. ∆ηλαδή κινήθηκε υποδειγµατικά σε ένα θέµα στο οποίο ανέκαθεν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έκαναν εντελώς το αντίθετο απέναντι στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ: συνθηκολογούσαν. «∆εν µε αφήνει ο Αµαλος να... διοικήσω», είχε διαµηνύσει στον Ανδρέα Παπανδρέου, τη δεκαετία του 1980, ο καθηγητής ∆ηµήτρης Παπαµαντέλος, τότε πρόεδρος της ∆ΕΗ. Είναι η εποχή της «κοινωνικοποίησης» των ∆ΕΚΟ, που απέληξε πρακτικά στη συνδιοίκησή τους µε τα συνδικάτα. Είχαν λόγο σε όλα: στις προσλήψεις, στις προµήθειες, στην πολιτική. Το αποδέχτηκαν όλοι οι υπουργοί και όλες οι διοικήσεις που επακολούθησαν – ανεξαρτήτως χρώµατος. Η Τίνα αγνόησε τις ιερές παραδόσεις. Οταν διάβασε ότι η διοίκηση δίνει δάνεια στη ΓΕΝΟΠ, το έστειλε στον Ρακιντζή. Αµελλητί. Και έδωσε το πόρισµα που της έστειλε στη δηµοσιότητα. Αµέσως και χωρίς να το συζητήσει µε κανέναν. Μεγάλη Τρίτη το πήρε, Μεγάλη Τετάρτη το ήξερε η κοινή γνώµη. Είναι µια παρακαταθήκη για τους πολιτικούς του µέλλοντος.

Και πάµε σε αυτόν. Στον µακρύ κατάλογο των προέδρων της ΓΕΝΟΠ/∆ΕΗ ο Νίκος Φωτόπουλος είναι ο πιο ασυµβίβαστος από όλους. Αν και µιλάει περισσότερο σαν θεµατοφύλακας των ιδεών του ΠΑΣΟΚ – µιας άλλης εποχής – και λιγότερο σαν συνδικαλιστής, δεν συνθηκολογεί και ενίοτε απειλεί ευθέως τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Οχι για το συνδικάτο, αλλά για το κόµµα, µε το οποίο ήλπιζε «να αλλάξει τον κόσµο». Υπόσχεται αίµα και δάκρυα αν ψηφίζουν σαν νεοφιλελεύθεροι. Η µάχη της ∆ΕΗ θα είναι η µητέρα όλων των µαχών στην εποχή του Μνηµονίου. Τυχεροί οι εργαζόµενοι να έχουν τόσο ανυποχώρητους εκπροσώπους.

Αλλά υπάρχουν και τα µυστήρια. Ολως αιφνιδίως µαθαίνουµε ότι ο ανυπότακτος συνδικαλισµός της ΓΕΝΟΠ κοστίζει κάτι δεκάδες εκατοµµύρια ευρώ στην επιχείρηση. Ο εργοδότης τα ακουµπάει κανονικά στο συνδικάτο. Ο ταξικός εχθρός συµπεριφέρεται σαν οικονοµικός ευεργέτης. Η εργοδοσία είναι πρόθυµος χορηγός αυτών µε τους οποίους διαπραγµατεύεται στα µαρµαρένια αλώνια. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Τάκου Μακρή. Πού να φανταστεί ότι θα υπάρξουν τόσο εξελιγµένες µορφές συνδικαλισµού. Είχε δίκιο ο ιρλανδός συγγραφέας Αλαν Μίλιγκαν όταν έλεγε: «Τα λεφτά δεν µπορούν να αγοράσουν φίλους, αλλά µπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερη ποιότητα εχθρών».
TANEA

Αναρτήθηκε από Nonews