ΘΕΜΑ: «ΤΑ ΟΡΥΚΤΑ: Η αναγκαιότητά τους και η νέα Ευρωπαϊκή Πολιτική
για τη διασφάλισή τους»
Η αναγκαιότητα των πρώτων υλών στην καθημερινότητα είναι αναμφισβήτητη. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας ωστόσο και η αντίστοιχη προσβασιμότητα στις φυσικές πρώτες ύλες, θα πρέπει να γίνονται υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιώσιμη ανάπτυξη και φυσικά στις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου.
Για την καλύτερη εκμετάλλευση των ορυκτού πλούτου πρέπει να αξιοποιηθεί στο μέγιστο βαθμό η ανακύκλωση των πρώτων υλών, και να δοθεί έμφαση στην αύξηση της οικο-αποδοτικότητας, δηλαδή να λαμβάνεται υπόψη όχι μόνο η οικονομική αξιοποίησή τους αλλά και περιβαλλοντικοί παράμετροι.
Ιδιαίτερα στη χώρα μας είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει εκσυγχρονισμός και κωδικοποίηση της νομοθεσίας η οποία θα πρέπει να θέτει συγκεκριμένα κριτήρια αδειοδότησης και λειτουργίας των εξορυκτικών μονάδων και παράλληλα να ορίζει τον έλεγχο των έργων από ειδικευμένα όργανα και σώματα ελεγκτών.
Μέχρι σήμερα οι νομοθετικές ρυθμίσεις σε θέματα που αφορούν στον κλάδο είναι ασαφείς. Έτσι για παράδειγμα, η κατηγοριοποίηση των έργων, που αποτελεί κριτήριο για την κατάταξη μιας δραστηριότητας, δεν θα πρέπει να γίνεται με βάση την τελική χρήση του παραγόμενου προϊόντος, αλλά με αυτά καθ’ αυτά τα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά της δραστηριότητας και τις επιπτώσεις της στο περιβάλλον.
Μέσα σε ένα θολό και ασαφές θεσμικό πλαίσιο, τελικά επικρατεί άνισος ανταγωνισμός για τους «καλούς» εκείνους που λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να υπάρχουν βέλτιστες πρακτικές και ελάχιστη όχληση, ενώ επιβραβεύεται η παρατυπία. Οι ίδιες οι διαδικασίες προσφέρουν ουσιαστικά τις ευκαιρίες δημιουργίας συνθηκών παρατυπίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ενσωματώσουμε τις ευρωπαϊκές οδηγίες στην ελληνική έννομη τάξη σύμφωνα με το πνεύμα και όχι με το γράμμα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αφού προηγηθεί διαβούλευση με τους εμπλεκόμενους φορείς
Ένα σημαντικό παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση, είναι η ολοκλήρωση της ενσωμάτωσης της οδηγίας για την Περιβαλλοντική Ευθύνη (35/2002).
Πιστεύω ότι η πρωτοβουλία Verheugen για μια Ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική για την εξασφάλιση πρώτων υλών και την κάλυψη ουσιωδών αναγκών της ΕΕ για ανάπτυξη και απασχόληση στην Ευρώπη, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Κι αυτό γιατί διευκολύνει την πρόσβαση στις πρώτες ύλες στις διεθνείς αγορές, ενισχύει την αποδοτική χρήση των πόρων, προωθεί την ανακύκλωση με σκοπό τη μείωση της κατανάλωσης πρωτογενών πρώτων υλών από την ΕΕ, περιορίζει την εξάρτηση από τις εισαγωγές και τέλος καθορίζει το κατάλληλο πλαίσιο προϋποθέσεων για την προώθηση του βιώσιμου εφοδιασμού με πρώτες ύλες από ευρωπαϊκές πλέον πηγές.
Στην Ελλάδα, η εξορυκτική δραστηριότητα, είναι κοινωνικά ένας παρεξηγημένος τομέας. Οι πολίτες, και όχι πάντα άδικα, λόγω των προβλημάτων που αναφέρθηκαν, είναι εξαιρετικά καχύποπτοι απέναντι στις μεθόδους που εφαρμόζει ο κλάδος και συχνά φτάνουν μέχρι και να τον εξοστρακίσουν.
Γι’ αυτό και κομβικό σημείο για την Ελλάδα –όπου επιπλέον ισχύει ένα πεπαλαιωμένο θεσμικό πλαίσιο- αποτελεί ο εκσυγχρονισμός μέσω του διαλόγου με τις επιχειρήσεις και τους κοινωνικούς φορείς και με το βλέμμα όχι μόνο στην οικονομία και την ανάπτυξη, αλλά και στο περιβάλλον και την κοινωνική δικαιοσύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου