Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ολες σχεδόν οι θρησκείες εκφράζουν την αρχέγονη επιθυμία των ανθρώπων για ισότητα και δικαιοσύνη, σε έναν ενιαίο ειρηνικό κόσμο δίχως αντιθέσεις, συγκρούσεις και πολέμους. Αυτό δεν ονειρεύονται όλοι οι άνθρωποι απανταχού της γης, ανεξαρτήτως ιδεολογικών απόψεων; Κάπως έτσι δεν θα είναι και ο υποτιθέμενος Παράδεισος; Το βασικό δίλημμα βεβαίως είναι πως, με βάση την συγκεκριμένη κοινωνική του θέση, φαντάζεται ο καθένας αυτόν τον ιδανικό κόσμο.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κόσμος μας χωρίστηκε σε δύο κύρια στρατόπεδα. Στο λεγόμενο δυτικό-καπιταλιστικό και στο λεγόμενο ανατολικό-σοσιαλιστικό. Στο πρώτο, από τη δεκαετία του 60 ήδη, πίστευαν ότι ο θρίαμβος του «λαϊκού καπιταλισμού», της «Κοινωνίας της αφθονίας» και «της ισότητας προς τα πάνω», σε μια ταξική βεβαίως πάντα κοινωνία, είναι θέμα μιας γενιάς. Στο δεύτερο, πίστευαν, ότι ήταν θέμα μιας γενιάς μέχρι «οι αδελφωμένοι λαοί των εργαζομένων» να ανατρέψουν το άδικο-ταξικό σύστημα, να κατεδαφίσουν τα σύνορα τραγουδώντας και χορεύοντας ξέγνοιαστοι και αγκαλιασμένοι, όπως τα Χόμπιτ της Μέσης Γης.
Οσοι, και από τα δύο στρατόπεδα, πίστεψαν ειλικρινά στις “επαγγελόμενες επιθυμίες”, θα πρέπει σήμερα να νιώθουν πολύ άσχημα. Ο υποσχόμενος Παράδεισος λαϊκού καπιταλισμού των πρώτων, επι της γης, για τους περισσότερους έγινε εφιάλτης. Οι δεύτεροι, βλέπουν μεν να έχουν πέσει τα σύνορα, αλλά όχι από τους αδελφωμένους λαούς, αλλά από τις «αδελφωμένες συμμορίες των πολυεθνικών», όπως γράφει ο Γ. Λυκιαρδόπουλος (Βλέπε η Ρωμιοσύνη στον Παράδεισο). Οι «αδελφωμένοι λαοί», σκοτώνονται στους δρόμους και...
στα χαρακώματα για το συμφέρον των φυλετικά και εθνικά δικών τους εκλεκτών. Λένε κάποιοι, πως εκείνος που είναι καταναγκασμένος να αγωνιά καθημερινά για τον επιούσιο, δεν έχει το χρόνο να ενημερωθεί και να σκεφτεί συλλογικούς τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματός του. Πως όμως έχει το χρόνο να τρέχει για αφηρημένους σοβινιστικούς σκοπούς; Ποτέ κατά το παρελθόν, ο τυφλός και αφηρημένος σοβινισμός και εθνικισμός, δεν είχαν γίνει κυρίαρχες ιδεολογίες για μεγάλα κοινωνικά στρώματα περιθωριοποιημένων. Κινήματα συνταξιούχων και ανέργων, αντί να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και την αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη τους, υποστηρίζουν εθνικιστικά κόμματα και καταφέρονται κατά των ξένων, θεωρώντας ότι είναι η κύρια αιτία της δυστυχίας τους.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, την ίδια ώρα στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, άνθρωποι της οικονομικής και πολιτικής ελίτ από όλες σχεδόν τις χώρες (έλληνες, τούρκοι, αλβανοί,κ.α.), πίνουν, τρώνε, διασκεδάζουν και συζητούν σαν αδέρφια, μυστικά και συνωμοτικά για το «μέλλον του κόσμου», του δικού τους κόσμου (για το πώς δηλαδή θα αντιμετωπίσουν πιθανές αυθόρμητες εξεγέρσεις δυσαρεστημένων ομάδων προλετάριων, που αν χρειαστεί θα τους πετσοκόψουν ακόμη και με ξένους μισθοφόρους), επαληθεύοντας τον Νίτσε, τον άνθρωπο, που όπως και ο Πλάτων, πίστευε πως λίγοι εκλεκτοί, θα πρέπει να κυβερνούν τους ηλίθιους πολλούς: «Ο Ζαρατούστρα είναι ευτυχισμένος που τέλειωσε η πάλη των τάξεων και πως, τώρα πια, έρχεται, επιτέλους, ο καιρός της κυριαρχίας των ατόμων……Τώρα πια μπορεί να αρχίσει το έργο του. Οι διδασκαλίες του δεν απευθύνονταν ως τώρα παρά μόνο προς την κυρίαρχη τάξη του μέλλοντος. Αυτοί οι κύριοι της γης οφείλουν τώρα να υποκαταστήσουν το Θεό και να δημιουργήσουν τη βαθιά κι απόλυτη εμπιστοσύνη, απέναντι εκείνων που είναι υποταγμένοι».
Ποια είναι άραγε αυτά τα μυστικά (για το καλό μας) των «εκλεκτών» της πιο ελιτίστικης ομάδας εξουσίας στον κόσμο, που δεν επιτρέπεται να τα μάθουμε εμείς οι «ωφελούμενοι» θνητοί; Αν μας τα έλεγαν τουλάχιστον, ίσως και να συμφωνούσαμε μαζί τους. Για να μη μας θεωρούν ικανούς να δεχτούμε την αλήθεια τους κάτι ύποπτο συμβαίνει. Κι εγώ που είμαι εναντίον συνωμοσιολογικών θεωριών γίνομαι καχύποπτος. Ευτυχώς που υπάρχει ανάμεσα στα μέλη της Λέσχης και ένας Πάγκαλος που λέει πάντα τα πράγματα με το όνομά τους και έτσι μάθαμε πως για όλα τα δεινά που μας μαστίζουν φταίει το ΚΚΕ! Αλήθεια, δεν ήξερα ότι το ΚΚΕ έχει τόση δύναμη και επιρροή. Τώρα που έμαθα την πρωταρχική αιτία όλων των δεινών μου ηρέμησα, διότι όπως λέει και ο Νίτσε«Η συσχέτιση και η αναγωγή ενός αγνώστου πράγματος σε κάτι ήδη γνωστό, προκαλεί αισθήματα ανακούφισης και ηρεμίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου