Αυτός που ΧΘΕΣ κατηγορούσε τον Παπανδρέου ότι τάχα μου δεν είχε καταλάβει ότι περνάμε κρίση... ξαφνικά βγάζει σποτάκια όπου μας λέει ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ!Αυτός που μέχρι ΧΘΕΣ έλεγε ότι η κρίση είναι ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη,ΣΗΜΕΡΑ μας λέει ότι την αντιμετωπίζει..!
Μιλάει και για "παπαγαλάκια", ξεχνώντας ότι είχε (μπορεί και να τον έχει ακόμα με αυτά τα γκεμπελίστικα που βλέπω) για δεξί του χέρι το Νο1 παπαγαλάκι. Τον Ρουσόπουλο και όλη την κουστωδία των γαλάζιων παπαγαλακίων - δημοσιογράφων.
Στον καθρέφτη έχει κοιταχτεί; Ή νομίζει ότι ο λαός ξεχνά ποιος παπαγαλίζει;
Ένα πολύ δυνατό άρθρο του ΓΙΑΝΝΗ ΡΟΥΜΠΑΤΗ πρώην ευρωβουλευτή, στην σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ:
"Η Νέα Δημοκρατία και το επικοινωνιακό της επιτελείο αγωνιωδώς προσπαθεί να διαστρεβλώσει το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», προκειμένου να συσκοτίσει μια πραγματική πολιτική μάχη, που διαπερνά σε συνθήκες οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης λίγο έως πολύ ολόκληρη τουλάχιστον την Ευρώπη.
Η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να συσπειρώσει τους οπαδούς της, με αδόκιμους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς, ενώ καταλαβαίνει ότι το πρόβλημά της δεν είναι μόνον η διακυβέρνηση της χώρας, στην οποία απέτυχε παταγωδώς, αλλά κυρίως η απώλεια της ιδεολογικής της κυριαρχίας.Γιατί πραγματικά μια νέα βαρβαρότητα «πλανάται πάνω από την Ευρώπη». Οι ενδείξεις είναι πολλές και ακραίες και πριν από όλα στη χώρα μας.
Για όσους θυμούνται τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και για όσους δίνουν σημασία στις σχεδόν καθημερινές, μικρές αλλά σημαντικές νέες τρομοκρατικές ενέργειες.
Για όσους αντιλαμβάνονται ότι τα δημόσια νοσοκομεία, χωρίς πόρους, χωρίς υλικά, χωρίς σχεδιασμό, λειτουργούν μόνο χάρη στο φιλότιμο και στην αυτοθυσία του προσωπικού τους.
Για όσους καταλαβαίνουν ότι η εκπαιδευτική κοινότητα της χώρας μας ζει σε γενικευμένη ανασφάλεια, αβεβαιότητα και σε τέλμα με κύριο χαρακτηριστικό του την ανάδειξη μιας πραγματικά άγριας ταξικότητας. Για τους γονείς που δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που βρίσκονται μπροστά τους.
Για όσους βλέπουν ότι στα θέματα της περιβαλλοντικής προστασίας και της ενέργειας είναι και πάλι οι φτωχοί που καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος, ζώντας με υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής όταν είναι αυτοί που παράγουν και προσφέρουν.
Για όλους αυτούς, για όλους εμάς, η βαρβαρότητα στην Ευρώπη είναι κομμάτι της καθημερινής μας ζωής.
Οι δογματικοί υπερασπιστές τής ανεξέλεγκτα ελεύθερης αγοράς, «κερδίζοντας» τη μάχη των δύο κόσμων στα τέλη της δεκαετίας του '80, οδήγησαν την παγκόσμια κοινότητα σε ένα «ράλι» κερδοσκοπίας με παράλληλες περικοπές κοινωνικών κατακτήσεων.
Το ευρωπαϊκό μοντέλο της κοινωνικής προστασίας και της αλληλεγγύης συστηματικά υπονομεύθηκε και κακοποιήθηκε από τις συντηρητικές πλειοψηφίες, την ανεξέλεγκτη δύναμη των λόμπι και κάθε είδους συμφερόντων, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν ταχύτατα στη σημερινή πρωτοφανή κρίση.
«Το τέλος της Ιστορίας» όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά δυστυχώς επιστρέφει σαν τραγωδία.
Ο κόσμος και η Ευρώπη βιώνουν αυτή την τραγωδία και αναζητούν πάλι λύσεις από την πολιτική. Μια πολιτική που στο επίκεντρό της οφείλει να εμπεριέχει τις νέες αξίες για την κοινωνία, τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Και αυτές οι νέες αξίες πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και να γίνονται αποδεκτές πρώτα από όλα από εκείνους που το σύστημα έθεσε για διάφορους λόγους στο περιθώριο.
Αν ζούμε κάποιο τέλος, που στο οικονομικό του επίπεδο θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ώς το τέλος της «κοινωνίας της αφθονίας» που δημιούργησε η βιομηχανική και μετα-βιομηχανική εποχή, είναι και το τέλος της ιεραρχικής οργάνωσης της κοινωνίας.
Για να υπηρετηθούν οι αξίες του νέου σοσιαλισμού, χρειάζονται νέου τύπου πολιτικές οργανώσεις και νέου τύπου θεσμοί, που να οδηγούν σε νέο περιβάλλον αντιπροσώπευσης και πολιτικής νομιμοποίησης.
Οι νέες αξίες αυτές είναι ανάγκη να βρίσκουν ανταπόκριση και αποδοχή σε υπερεθνικούς οργανισμούς, θεσμούς, κοινότητες κρατών και κοινότητες ανεξάρτητων πολιτών.
Υπάρχει, λοιπόν, δρόμος και ελπίδα για την Αριστερά σήμερα. Η μεγάλη πρόσκληση είναι οι νέες αξίες να αποτελέσουν τον πυρήνα νέων πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών. Συμμαχίες τέτοιες, που να δίνουν διέξοδο και στην πολιτική και την οικονομική κρίση.
Για μια Αριστερά που κυβερνά, για μια Αριστερά της πράξης, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αλλιώς η βαρβαρότητα θα εγκατασταθεί μόνιμα μαζί μας".
Μόνο και μόνο για να χάσει γύρω στο 3%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου