Με... τόλμη προς την ήττα ή άλλοι έξι χαμένοι μήνες;

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ

Κάτι το σίριαλ Χριστοφοράκου, κάτι οι πυρκαγιές που κατέκαψαν τη βορειοανατολική Αττική, έφυγε κι αυτός ο Αύγουστος.
Είναι ο τελευταίος της κυβέρνησης Καραμανλή. Αυτό είναι το καλό. Το κακό είναι ότι, κατά τα φαινόμενα, ο βίος της θα παραταθεί. Εστω κατά μερικούς μήνες, αλλά θα παραταθεί. Κι αυτό είναι το δεύτερο κακό που έφεραν οι πυρκαγιές. Απείρως μικρότερο από το πρώτο, τη νέα περιβαλλοντική καταστροφή στο Λεκανοπέδιο, αλλά κακό.

Πριν από τη νέα καταστροφή, ο κ. Καραμανλής μπορεί και να έκανε το απονενοημένο διάβημα. Δεν κάνουν, κατά κανόνα, οι πρωθυπουργοί πρόωρες εκλογές, όταν ξέρουν ότι τους περιμένει η ήττα. Εξαντλούν κάθε περιθώριο. Ο κ. Καραμανλής μπορεί να διατηρούσε την ελπίδα ότι θα είχε μια «διαχειρίσιμη ήττα» (μικρή διαφορά, μη αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ των ημερών. Εν πάση περιπτώσει ότι θα αποφύγει τη συντριβή. Ομως, του πήγαν όλα στραβά. Σύμφωνα με το άλλο δημοσιογραφικό κλισέ, η φωτιά έκαψε και το όποιο σενάριο πρόωρων εκλογών.

Και το 2009 δεν είναι 2007. Τότε που ο κ. Καραμανλής προκήρυξε εκλογές πάνω στις στάχτες της Ηλείας και της Μεσσηνίας. Και με τη θηριώδη προπαγάνδα, τα τριχίλιαρα και τα δεκαχίλιαρα κατάφερε να εξαπατήσει πολλές χιλιάδες ψηφοφόρους και να επανεκλεγεί.

Σήμερα είναι μηδαμινές οι πιθανότητες να το ...........
αποτολμήσει ξανά. Αλλά όσοι τότε τον επικρίναμε σφόδρα, σήμερα πρέπει να τον προτρέπουμε να το επαναλάβει. Ευχής έργον θα ήταν και ο ίδιος να συνειδητοποιήσει ή να αποδεχθεί ότι θα πρόσφερε την τελευταία θετική υπηρεσία στον τόπο.

Οταν τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, ο επικεφαλής πρέπει να δίνει τη λύση. Σήμερα το αδιέξοδο είναι ορατό σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Ολες οι κυβερνήσεις, που διάγουν την τελευταία περίοδο της θητείας τους παρουσιάζουν περίπου τα ίδια συμπτώματα: απογοήτευση, ανοργανωσιά, απώλεια ελέγχου, αίσθηση ματαιότητας σε ό,τι κάνουν. Με τη σημερινή κυβέρνηση όλα αυτά ήρθαν και πολύ πρόωρα και, κυρίως, δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι, κάποιος στόχος ή κίνητρο, που να μπορεί να μεταβάλει κάτι προς το καλύτερο.

Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε δει ακόμη τα χειρότερα. Δεν είναι σχήμα λόγου. Η κατάσταση της συνολικής οικονομίας βρίσκεται σε σημείο οριακό. Τα οικονομικά του κράτους είναι στο μη περαιτέρω, όπως παραδέχονται όλοι όσοι διαθέτουν έγκυρη γνώση και γνώμη. Αν αφεθούν, χωρίς δραστική και στοχευμένη παρέμβαση, να περάσουν τη γραμμή τού «μη περαιτέρω», η κατάσταση μπορεί να γίνει μη αναστρέψιμη. Κι επειδή τα οικονομικά του κράτους επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, η βλάβη μπορεί να γίνει ανήκεστος ή να χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα και πολλές θυσίες για να επιδιορθωθεί. Κι αυτό δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να το κατανοήσει και, πολύ περισσότερο, να το αποδεχθεί σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Η χώρα, λοιπόν, χρειάζεται να «νέο ξεκίνημα». Η φράση είναι κλισέ και μπορεί να απαξιωθεί εύκολα στις μυλόπετρες ενός ανούσιου κομματικού ανταγωνισμού. Ομως, αποδίδει με ακρίβεια αυτό που πρέπει να γίνει, την επανεκκίνηση. Εδώ ανακύπτουν δύο σημαντικά ερωτήματα:

Πρώτον, είναι τόσο σημαντικό το διάστημα των έξι μηνών (αν δεν γίνουν οι εκλογές τον Σεπτέμβριο, θα γίνουν οπωσδήποτε τον Μάρτιο - ας μην αναλογιζόμαστε καν τι θα σημάνει το ενδεχόμενο να μη γίνουν ούτε τότε), που δεν μπορεί αυτή η «επανεκκίνηση» να γίνει τότε; Αν αποδεχθούμε τη διάχυτη πεποίθηση ότι η κυβέρνηση Καραμανλή «έφαγε τα ψωμιά της», κάθε παράταση της θητείας της είναι επιζήμια. Οσο κι αν δεν είμαστε βέβαιοι αν η αναγκαία «επανεκκίνηση» θα γίνει και τι είδους θα είναι. Και

Δεύτερον, η διάδοχη κατάσταση -εν προκειμένω, πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ- προσφέρει εγγυήσεις, έστω στοιχειώδεις, ότι την επομένη των εκλογών θα είναι σε θέση να αλλάξει τη ρότα με σχέδιο και δραστικές αποφάσεις; Για την απάντηση θα χρειαστεί άλλο ένα σημείωμα, αφού ακούσουμε Καραμανλή και Παπανδρέου στη ΔΕΘ.

Τα αυτονόητα

Θα ήταν διασκεδαστική η τρικυμία που προκάλεσε στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ η γνωστή δήλωση του βουλευτή Περικλή Κοροβέση, αν το θέμα δεν αντιμετωπιζόταν από τη μια με «ηρωικές» δηλώσεις και από την άλλη με απαξιωτικούς αφορισμούς. Ο ισχυρισμός του ότι και τα κόμματα της Αριστεράς πήραν μίζα από τη Ζίμενς το 1989 δεν συνοδεύτηκε από κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Η αντιστασιακή του δράση επί χούντας είναι σεβαστή, αλλά δεν απαγορεύει το δικαίωμα (αντι)κριτικής των λεγομένων του. Τα στελέχη του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, που πρωταγωνίστησαν τότε, όφειλαν να δώσουν αναλυτική απάντηση γιατί είναι αβάσιμες οι υποψίες. Στην πολιτική δεν ισχύει απολύτως το αξίωμα «ουδείς ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ
.