Αγαπητό Fimotro,
«Η ιστορία της δημόσιας οικονομίας του νεότερου Ελληνικού κράτους είναι εν πολλοίς, η ιστορία του Ελληνικού χρέους». Ανδρέας Ανδρεάδης καθηγητής έγραφε πριν από...
83 χρόνια.
Αγαπητέ κ. πρόεδρε, αγαπητέ κ. πρωθυπουργέ Αγαπητέ Αντώνη Σαμαρά, μήπως ήρθε η ώρα να λύσουμε μια για πάντα το θέμα των δανειστών; Έστω και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά. Ύψωσε δυνατά τη φωνή σου και στείλε τους ανθύπατους χαρτογιακάδες στο «διάολο». Αρκετά οι τροικανοί και οι συν αυτό μας έχουν πιάσει τον κ...ο. Αν είναι, να κατεβάσουμε και τα παντελόνια να τελειώνουμε, διότι τρώγοντας τους έρχεται η όρεξη(!). Αγαπητέ πρωθυπουργέ, το κουράγιο ενός ηγέτη να πραγματοποιήσει το οραμά του, πηγάζει από το πάθος του και όχι από το αξίωμά του. Και αυτό το πάθος γνωρίζω πολύ καλά ότι το έχετε. Και μαζί έχετε τον Ελληνικό λαό. Φτάνει πια(!!!).
Ο Αλμπέρ Καμύ το 1957, όταν παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ για τη λογοτεχνία είχε πει: «Κληρονόμος μιας διεστραμμένης ιστορίας, όπου ανακατεύονται προδομένες επαναστάσεις, τρελαμένες τεχνολογίες, πεθαμένοι θεοί και ξοφλημένες ιδεολογίες, όπου μέτριες ηγεσίες μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα αλλά δεν μπορούν να πείσουν κανέναν, όπου η νοημοσύνη ταπεινώνεται, αυτή η γενιά οφείλει, ξεκινώντας από τις αρνήσεις της, να αποκαταστήσει έστω κάτι από την αξιοπρέπεια της ζωής και του θανάτου».
Αγαπητέ κ. πρωθυπουργέ, ό Έλληνας γι' αυτή την αξιοπρέπεια και τιμή ζει, την οποία οι δανειστές μας, εδώ και 4 χρόνια, την έχουν περιφρονήσει και ταπεινώσει. Έχετε το θάρρος και την τόλμη να αντισταθείτε; Διότι όπως είπε και ο Winston Churchill: «Το θάρρος σωστά θεωρείται το σημαντικότερο από τις ανθρώπινες ιδιότητες..γιατί είναι η ιδιότητα που εγγυάται για όλες τις άλλες». Έχουμε πτωχεύει 3 φορές και η Ελλάδα επέζησε μέσα από τις στάχτες , μπροστά στην ταπείνωση και περιφρόνηση, προτιμούμε τη χρεοκοπία!!! Αλλά ας δούμε μέσα από την ιστορία πόσο αίμα μας έχουν πιει οι δανειστές μας από τις 3 χρεοκοπίες που μας οδήγησαν οι ίδιοι και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, χωρίς εμείς να αντιδρούμε. Αντιγράφω από το «Εμπρός»:
Η πρώτη «πτώχευση» του ελληνικού κράτους σημειώθηκε το 1827, όταν οι κυβερνώντες δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα τοκοχρεολύσια των δύο δανείων. Η δεύτερη το 1843, όταν διακόπηκε η εξόφληση των δόσεων του δανείου των 60.000.000 γαλλικών φράγκων που είχε δοθεί στον Όθωνα, με την εγγύηση των «προστάτιδων δυνάμεων». Το δάνειο αυτό εξανεμίστηκε στην αποπληρωμή των δόσεων των δύο αγγλικών δανείων.
Προηγουμένως Άγγλοι και Γάλλοι βάλανε το χεράκι τους για να βγάλουν από τη μέση τον Καποδίστρια, που πραγματικά προσπάθησε να νοικοκυρέψει το χάος που βρήκε, όταν η 4η Εθνοσυνέλευση τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεογέννητου κράτους, γιατί τον θεωρούσαν όργανο των Ρώσων.
Οι ξένοι πιστωτές λύσσαξαν που θα χάνανε τα λεφτά τους και οι ευρωπαϊκές εφημερίδες μάς αποκαλούσαν «λαό κλεπτών και απατεώνων». Ο Τρικούπης έχασε τις εκλογές και τον διαδέχθηκε ο λαοπλάνος και φαυλοκράτης Δεληγιάννης. Οι ξένοι όμως (οι «αγορές» μες τη σημερινή ορολογία), θέλανε να πάρουν τα λεφτά τους και τον εξώθησαν σε πόλεμο με την Τουρκία, με αρχιστράτηγο τον, ολιγοφρενή, διάδοχο Κωνσταντίνο. Ο πόλεμος έγινε τελείως ερασιτεχνικά και απροετοίμαστα και τέλειωσε με ταπεινωτική ήττα μας, αλλά ενώ οι Τούρκοι είχαν φτάσει ως τη Λαμία, οι «Προστάτες» μας δεν τους παραχώρησαν σχεδόν τίποτα, εκτός από κάποια στρατηγικά υψώματα στα σύνορα. Αντίθετα μας επέβαλαν τον περιβόητο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ), που κράτησε ογδόντα ολόκληρα χρόνια, ως το 1978!
Με τον ΔΟΕ οι ξένοι εισπράττανε τους φόρους των ειδών μονοπωλίου (αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, παιγνιόχαρτα, τσιγαρόχαρτο και σμύριδα) και ακόμη τον φόρο του καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και τους δασμούς του τελωνείου Πειραιώς! Χωρίς υπερβολή, με τον ΔΟΕ οι ξένοι κεφαλαιούχοι πήραν πίσω τα τριπλάσια εκείνων που μας έδωσαν.
Οι τρεις πρώτες στάσεις πληρωμών οφείλονταν κατά κύριο λόγο στους αβάστακτους όρους που είχαν επιβάλει οι ξένοι κεφαλαιούχοι. Ουσιαστικά τα νέα δάνεια εξυπηρετούσαν τα προηγούμενα. Σημειώθηκε όμως και τέταρτη «πτώχευση» το 1932, όταν κυβερνούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά αυτή οφειλόταν κατά κύριο λόγο στη διεθνή οικονομική κρίση του 1929.
Η τρίτη πτώχευση κηρύχτηκε από τον Τρικούπη τον Δεκέμβριο του 1893. Οι εκλογές, τις οποίες έχασε, δεν έγιναν αμέσως μετά, αλλά 16 μήνες αργότερα, τον Απρίλη του 1895. Και δεν ήταν η πτώχευση αιτία της ήττας του Τρικούπη, όσο η απροκάλυπτη επέμβαση του Παλατιού υπέρ της αντιπολίτευσης που εξώθησε τον Τρικούπη σε παραίτηση -και ακολούθησαν οι εκλογές στις οποίες ούτε ο ίδιος δεν βγήκε βουλευτής ("ανθ' ημών ο κ. Γουλιμής").
Αγαπητέ κ. πρωθυπουργέ θα κλείσω με μια φράση του Βίκτωρος Ουγκώ: «Η ανθρώπινη ψυχή έχει μεγαλύτερη ανάγκη από το ιδανικό, παρά από το πραγματικό. Με το πραγματικό ζεις, με το ιδανικό υπάρχεις. Λοιπόν, θέλετε να λογαριάσουμε τη διαφορά; Τα ζώα ζουν, οι άνθρωποι υπάρχουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου