Το πιο εξοργιστικό, κατά τη γνώμη μου, με τα κυβερνητικά κόμματα (εν γένει) δεν είναι τα χοντρά ψέματα που λένε, οι μισές αλήθειες που εκστομίζουν για να...
κοροϊδέψουν τους πολίτες, οι ανοίκειες πολλές φορές επιθέσεις που εξαπολύουν στους αντιπάλους τους, η δαιμονοποίηση των εσωτερικών διαφωνιών, η απόπειρά τους να βιάσουν την πραγματικότητα. Ολα αυτά τα έχουμε συνηθίσει, έχουμε μάθει να ζούμε με την υπερβολή και τις μεγαλοστομίες και πολλοί έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι οι θεαματικές κωλοτούμπες είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού.
Αυτά όμως που δύσκολα μπορείς να χωνέψεις, παρά το γεγονός ότι αφθονούν στον επίσημο λόγο τους, είναι η αλαζονεία, η έπαρση της μοναδικότητας και η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για την εξουσία. «Εμείς και κανένας άλλος», «ή με μας ή με το χάος», «οι άλλοι είναι επικίνδυνοι, ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να διοικήσουν». Παρακολουθώντας την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ και τη συνέντευξη Τύπου του Ευάγγ. Βενιζέλου, έμενες με την εντύπωση ότι χωρίς αυτούς και τα κόμματά τους στη διακυβέρνηση, η χώρα θα καταστραφεί, ότι την περιμένουν συμφορές που όμοιές της δεν έχουμε δει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Τάσου Παππά πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου