Εαν στις 9 Απριλίου η Ελλάδα χρεοκοπήσει τότε οι τράπεζες θα κλείσουν και η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίων, αναφέρουν οι Financial Times.
Μία ακόμη προθεσμία πλησιάζει για την Ελλάδα και για τη μοίρα της στην ευρωζώνη. Η προθεσμία είναι στις 9 Απριλίου, όταν λήγει η δόση των 450 εκατ. ευρώ προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προς το παρόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δείχνει διαθέσιμη να κρατήσει την Ελλάδα εν ζωή με τις εβδομαδιαίες εγκρίσεις της έκτακτης στήριξης ρευστότητας, αλλά και αυτή προσφέρεται μόνο στις τράπεζες που θεωρούνται φερέγγυες.
Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει στο ΔΝΤ, τότε οι τράπεζες της χώρας δεν θα έχουν πλέον τα εχέγγυα για την έκτακτη χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Θα κλείσουν, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίων και η οικονομία θα βάλει απότομα και οδυνηρά φρένο.
Υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα από την Αργεντινή και την ίδια τη μεταπολεμική Ελλάδα, που υποδεικνύουν πως σταδιακά θα ανακάμψει η οικονομία. Πιθανότατα όμως, θα υπάρξει μία περίοδος υψηλού πληθωρισμού με την εισαγωγή και την υποτίμηση του νέου νομίσματος. Δεν είναι αυτή η έκβαση που θέλει ο ελληνικός λαός, ούτε αυτό που θέλει να προκαλέσει η Γερμανία και οποιοδήποτε άλλο μέλος της ευρωζώνης. Παρόλα αυτά, η εναλλακτική ενέχει υψηλούς μακροπρόθεσμους κινδύνους για την επιβίωση του ενιαίου νομίσματος και ελάχιστες προοπτικές για ένα δρόμο βιώσιμης ανάπτυξης για την Ελλάδα.
Είναι η κλασική περίπτωση εγκλωβισμού μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης
Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θέλει να επιβάλει τη δημοκρατική της εντολή και να απαλλάξει τη χώρα από τις προϋποθέσεις της διάσωσης που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Από την Άλλη πλευρά, η Γερμανία και τα άλλα μέλη της ευρωζώνης φοβούνται ότι η χαλάρωση αυτών των όρων για την Ελλάδα θα υπονομεύσουν την πολιτική της ΕΚΤ και θα αποδυναμώσουν την εγχώρια πολιτική στήριξη για άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης που έχουν επιβάλει αυστηρά μέτρα λιτότητας τα οποία μόλις τώρα αρχίζουν να δείχνουν θετικά αποτελέσματα. Αυτός ο δίκοπος οικονομικός και πολιτικός κίνδυνος που προκύπτει από την υποχώρηση στα ελληνικά αιτήματα έχει ενισχύσει την αποφασιστικότητα των άλλων μελών της ευρωζώνης.
Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θέλει να επιβάλει τη δημοκρατική της εντολή και να απαλλάξει τη χώρα από τις προϋποθέσεις της διάσωσης που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Από την Άλλη πλευρά, η Γερμανία και τα άλλα μέλη της ευρωζώνης φοβούνται ότι η χαλάρωση αυτών των όρων για την Ελλάδα θα υπονομεύσουν την πολιτική της ΕΚΤ και θα αποδυναμώσουν την εγχώρια πολιτική στήριξη για άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης που έχουν επιβάλει αυστηρά μέτρα λιτότητας τα οποία μόλις τώρα αρχίζουν να δείχνουν θετικά αποτελέσματα. Αυτός ο δίκοπος οικονομικός και πολιτικός κίνδυνος που προκύπτει από την υποχώρηση στα ελληνικά αιτήματα έχει ενισχύσει την αποφασιστικότητα των άλλων μελών της ευρωζώνης.
Η Ελλάδα είχε το σαββατοκύριακο πολύωρες συζητήσεις με τους πιστωτές που ζητούν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων προκειμένου να ξεκλειδώσουν κεφάλαια στήριξης περίπου 7,2 δισ. ευρώ. Είναι δελεαστικό να παρομοιάσει κανείς τις διαπραγματεύσεις αυτές με το παιχνίδι του δειλού. Κάθε πλευρά πιστεύει ότι η άλλη έχει πολλά να χάσει από την κατάρρευση των συζητήσεων κι έτσι δεν θα επιτρέψει να συμβεί. Η Ελλάδα όμως, μάλλον δεν έχει ερμηνεύσει σωστά την κατάσταση για τρεις λόγους.
Πρώτον, η οικονομία της ευρωζώνης εκτός Ελλάδας φαίνεται πως ανακάμπτει, είτε λόγω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ είτε λόγω του αντίκτυπου από τα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις ή και τα δύο. Δεν υπάρχει η αίσθηση του κατεπείγοντος ή η διάθεση για αλλαγή σε αυτή την κατεύθυνση.
Δεύτερον, οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης και οι τράπεζες είναι καλύτερα προετοιμασμένες για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Οι τράπεζες έχουν καλύτερη κεφαλαιοποίηση και το ελληνικό χρέος αντιστοιχεί πλέον σε μικρότερο ποσοστό των αποθεμάτων τους σε σχέση με ό,τι ίσχυε προ διετίας.
Τέλος, η άνοδος των αντιευρωπαϊκών κομμάτων διαμαρτυρίας στην Ισπανία, τη Γαλλία, ακόμη και τη Γερμανία έχει μεταφέρει τη συζήτηση από τα στεγνά οικονομικά θέματα, σε φλέγουσα πολιτικά ζητήματα. Η βούληση άλλων εκλογικών σωμάτων να πληρώσουν το τίμημα για τις γενναίες συντάξεις και για τις αδυναμίες στην είσπραξη φορολογικών εσόδων στην Ελλάδα έχει φθαρεί.
Αυτή η ελληνική τραγωδία δεν θα έχει ευτυχές τέλος για κανέναν από τους πρωταγωνιστές. Εάν το παρελθόν αποτελεί οδηγό, οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν μέχρι την τελευταία στιγμή και οι συμβιβασμοί από την ελληνική πλευρά μπορεί να δώσουν τη δυνατότητα στους πιστωτές της ευρωζώνης για μία ακόμη μεσοβέζικη λύση. Εάν γίνει έτσι, τότε αυτή δεν θα είναι η τελευταία πράξη του δράματος.
Πλέον έχουν αποκαλυφθεί οι θεμελιώδεις αδυναμίες που δημιουργούνται από την επιβολή ενός ενιαίου νομίσματος σε τόσο διαφορετικές κοινωνίες χωρίς κεντρικούς μηχανισμούς για να επιβάλουν περιορισμούς στα ελλείμματα των προϋπολογισμών ή για να πυροδοτήσουν μεγάλες διακρατικές επιδοτήσεις. Εάν θέλουμε να ευδοκιμήσει η ευρωζώνη τις επόμενες δεκαετίες, πρέπει να απομακρυνθεί η ελληνική απειλή – όχι επειδή επιμένουν οι Γερμανοί, αλλά με την αλληλεγγύη και την αποφασιστικότητα των υπόλοιπων μελών.
Το άρθρο έχει την υπογραφή της DeAnne Julius, προέδρου του συμβουλίου στο University College London και πρώην μέλος της Επιτροπής Νομισματικής Πολιτικής στην Τράπεζα της Αγγλίας.
http://lykavitos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου