Η κυβέρνηση τρίζει...

Ο κρυφός πόθος Βενιζέλου και γιατί πυρπολεί την κυβέρνηση...

Αυτό που εξ αρχής, κάποιοι γνώριζαν, πολλοί φοβόντουσαν και οι περισσότεροι απεύχονταν, αρχίζει πλέον να εμφανίζεται ως ισχυρή πιθανότητα. Η κυβέρνηση …τρίζει.

Δεν πρόλαβε να συμπληρωθεί ένας μήνας, αφότου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, και...

εκδηλώνονται ανοιχτά οι πρώτες έντονες διαφωνίες μεταξύ των εταίρων που την συναποτελούν.
Των χειρών αδίκων, ως αναμένονταν, ήρξατο ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Έχοντας, υπό την ηγεσία του, υποστεί δύο συντριπτικές ήττες το ΠΑΣΟΚ, στήριξε την κυβέρνηση, όχι επειδή την πίστευε, αλλά εξ ανάγκης.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών ήξευρε ότι εάν, στις 18 Ιουνίου, δεν παρείχε στήριξη στον Αντώνη Σαμαρά και η χώρα οδηγούνταν εκ νέου σε εκλογές, η χώρα θα τσακιζόνταν στα βράχια, ο ίδιος θα εξαφανίζονταν από το πολιτικό προσκήνιο και το κόμμα του θα συρρικνώνονταν, εκλογικά και πολιτικά, σε σημείο βρασμού και εξαέρωσης.
Τα αισθήματα του Βενιζέλου για την κυβέρνηση Σαμαρά φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Ενώ το λογικό ήταν να συμμετάσχει ο ίδιος, από θέση αντιπροέδρου, και να εισφέρει ότι καλύτερο διέθετε το ΠΑΣΟΚ σε στελεχιακό δυναμικό, προτίμησε ο μεν ίδιος να μείνει απ’ έξω, η δε συμμετοχή του κόμματός του στην κυβέρνηση να περιοριστεί σε κάποιους φίλους του, ανθρώπους άγνωστους και οπωσδήποτε μη πολιτικούς.
Στη συνέχεια, και με κάθε ευκαιρία, αμφισβητούσε τον υπουργό Οικονομικών, τη στιγμή που πρώτος αυτός έπρεπε να τον στηρίζει, καθώς γνωρίζει, από πρώτο χέρι, και τις δυσκολίες της συγκυρίας και τις ευθύνες της θέσης.
Έπειτα προσπάθησε, εντέχνως, να καταστήσει τον Σαμαρά «κολοβό πρωθυπουργό», εφευρίσκοντας την Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης με την τρόϊκα, η οποία θα συντόνιζε όλα τα οικονομικά υπουργεία και τους εκπροσώπους της χώρας στα αντίστοιχα όργανα (ΔΝΤ, Ε.Ε. ΕΚΤ) -για επικεφαλής της οποίας προόριζε τον ευατό του.
Όταν αυτή η ιδέα του δεν …περπάτησε, και μάλιστα μετονομάστηκε και σε Ομάδα Εθνικού Στρατηγικού Σχεδιασμού, επεδίωξε και κατάφερε να καθιερώσει την συνάντηση των τριών αρχηγών, ως ένα είδος κυβερνητικού υπεροργάνου, το οποίο συνέρχεται τουλάχιστον άπαξ την εβδομάδα, και λαμβάνει αποφάσεις ακόμη και για μέτρα ή θέματα τα οποία, εκ του Συντάγματος και των νόμων, είναι αρμοδιότητας είτε του πρωθυπουργού είτε του υπουργικού συμβουλίου.
Τώρα, βλέποντας τα σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, προσπαθεί να μετατρέψει την κομματική του κρίση σε κυβερνητική, μεταθέτοντας το επίπεδο της αντιπαράθεσης. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εσωκομματικό κλοιό, αλλά και την εξ αριστερών κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται να διαφωνεί με τη λήψη μέτρων πιστεύοντας ότι έτσι οικοδομεί λαϊκό προφίλ.
Κι όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι τα μέτρα είναι αναπόφευκτα. Το γνωρίζει γιατί ο ίδιος τα υπέγραψε ως υπουργός Οικονομικών. Τα γνωρίζει γιατί ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν τα ισοδύναμα μέτρα, οι πομφόλυγες, που έλεγαν και οι τρεις αρχηγοί. Τα γνωρίζει γιατί ποτέ δεν έπαψε να συνομιλεί με την τρόικα και άρα ξέρει και τις απόψεις και τις διαθέσεις της για την (πολιτική) επαναδιαπραγμάτευση, αλλά και τα μικρά όρια ανοχής των εταίρων μας σχετικά με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.
Και βέβαια, γνωρίζει ότι ο αδύναμος κρίκος της κυβερνητικής συνοχής είναι η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Δεν θα ήθελε να αποχωρήσει κάποια στιγμή από την κυβέρνηση το μικρό κόμμα της αριστεράς, επειδή δεν θα άντεχε την πίεση των οπαδών και στελεχών του, και να υποχρεωθεί να μείνει αυτός και το ΠΑΣΟΚ ως μόνος κυβερνητικός εταίρος, αφού σε διαφορετική περίπτωση θα έπεφτε η κυβέρνηση, με συνέπειες δραματικές για τη χώρα.
Επειδή λοιπόν ο Βενιζέλος γνωρίζει τα επερχόμενα και δεν θέλει να «καεί» ο ίδιος, στο όνομα του γενικού δημοσίου συμφέροντος προτιμά να βάλει φωτιά στα τόπια. Προφανώς, και παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, δεν πιστεύει στη μακροημέρευση αυτής της κυβέρνησης. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η δήλωσή του, τα δύο πρώτα χρόνια η κυβέρνηση να εφαρμόσει πολιτικές και τα δύο τελευταία της τετραετίας της να λάβει τα μέτρα. Όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα δύσκολα μέτρα, κάθε κυβέρνηση, τα παίρνει στην αρχή που έχει νωπή λαϊκή εντολή, ο Βενιζέλος προτείνει να ακολουθηθεί η αντίστροφη πορεία.
Ίσως επειδή σκέφτεται ότι σε δύο χρόνια δεν θα υπάρχει αυτή η κυβέρνηση, οπότε και ο ίδιος μπορεί να διεκδικήσει ένα μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές αφού δεν θα έχει βάψει τα χέρια του και με άλλο αίμα. Δεν ξέρω αν έχει σκεφθεί ή τον απασχολεί η περίπτωση σε δύο χρόνια να μην υπάρχει η χώρα.
Σε κάθε περίπτωση ο Βενιζέλος παίζει με τη φωτιά. Ανεβάζει συνεχώς την ένταση, όταν η χώρα έπρεπε να είναι ήρεμη και η κυβέρνηση ενωμένη να κάνει τη δουλειά για την οποίαν οι πολίτες την εξέλεξαν να κάνει. Λογικά σήμερα, στη συνάντηση των τριών αρχηγών, θα βρεθεί ένα σημείο ισορροπίας. Θα επιχειρηθεί να πέσουν οι τόνοι ακόμη κι αν χρειαστεί να δοθούν εξηγήσεις για τις παρεξηγήσεις. Μέχρι το επόμενο επεισόδιο.
Όμως ο αξιότιμος κύριος Βενιζέλος οφείλει να γνωρίζει ότι οι προσωπικές στρατηγικές μπορούν να ευδοκιμήσουν όταν είναι ενταγμένες σε ένα συνολικότερο σχέδιο και όχι όταν είναι ενταγμένες στη λογική: στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Προσώρας ο Βενιζέλος δίνει την εντύπωση ότι λειτουργεί σαν λύκος. Και στο κόμμα του και στην κυβέρνηση.
Αυτή η τακτική τον βοήθησε να «αρπάξει» το ΠΑΣΟΚ, δεν είμαι όμως σίγουρος ότι θα τον βοηθήσει να «αρπάξει» και την πρωθυπουργία, αν αυτός είναι ο ανομολόγητος στόχος του, όπως λένε οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν…


Φελνίκος