Η έκθεση του ΔΝΤ αποκαλύπτει το πρόγραμμα της κυβέρνησης...

...για κατεδάφιση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων...

"Η έκθεση του ΔΝΤ αποκαλύπτει το πρόγραμμα της ανασχηματισμένης κυβέρνησης για πλήρη κατεδάφιση εργασιακών, μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων" τονίζει μεταξύ άλλων σε ...
συνέντευξή του "Στο Κόκκινο" 105,5 (Κ. Αρβανίτης), ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Στρατούλης.


-          Παρά τους ισχυρισμούς της ανασχηματισμένης κυβέρνησης περί μη λήψης νέων μέτρων, η εφημερίδα «Αυγή» αποκαλύπτει ντοκουμέντο σχετικά με την επιστολή της κυβέρνησης προς την τρόικα, στην οποία γίνεται αναφορά περί του αντιθέτου. Πώς το σχολιάζετε;

Θεωρώ ότι το ένα χαρτί συμπληρώνει το άλλο. Με άλλα λόγια, η επιστολή που έστειλε η κυβέρνηση με υπογραφή του κ. Σαμαρά προς τους θεσμικούς παράγοντες της ευρωζώνης αλλά και της τρόικα, στην οποία παραδεχόταν ότι είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή, εφόσον το υπαγορεύσουν οι ανάγκες, να αποδεχθεί νέα μέτρα, ήρθε και έδεσε με την έκθεση του ΔΝΤ, η οποία δημοσιοποιήθηκε χθες και η οποία αποτελεί στην ουσία τις προγραμματικές δηλώσεις της ανασχηματισμένης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Κατά συνέπεια, το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αυγή» έχει πολύ μεγάλη σημασία, διότι καταδεικνύει ότι τέσσερις ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ισχυριζόταν δημόσια ότι δεν θα πάρει νέα μέτρα μετά τις ευρωεκλογές και ενώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ζητούσαν την ψήφο των πολιτών για δήθεν κοινωνική, οικονομική και πολιτική σταθερότητα, οι ίδιοι είχαν αποδεχθεί με επιστολές τους ότι θα πάρουν μέτρα που θα διαλύσουν ακόμη περισσότερο την κοινωνία και την οικονομία, δηλαδή και την ίδια τη σταθερότητα. Διότι πολιτική σταθερότητα χωρίς κοινωνική σταθερότητα δεν μπορεί, ως γνωστόν, να υπάρξει. Επομένως, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων η πολιτική υποκρισία των κκ. Σαμαρά-Βενιζέλου.

Από εκεί και πέρα, το βασικότερο είναι τι ακριβώς λέει η έκθεση του ΔΝΤ. Και στο σημείο αυτό θέλω να κάνω ορισμένες επισημάνσεις που αφορούν τον δικό μου τομέα ευθύνης, δηλαδή τα εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα.

Η πρώτη είναι ότι προτείνεται να διευρυνθεί και να γίνει ακόμη πυκνότερη η εργασιακή ζούγκλα που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας τα τέσσερα χρόνια του μνημονίου. Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ ζητάει τρία πράγματα σε σχέση με τα εργασιακά. Πρώτον, την κατάργηση των περιορισμών στις ομαδικές απολύσεις, ζητώντας την πλήρη απελευθέρωση τους και θέτοντας μάλιστα και χρονοδιάγραμμα ψήφισης του εν λόγω μέτρου μέχρι και το φθινόπωρο. Ειδικότερα ως προς τις ομαδικές απολύσεις, το ΔΝΤ και η τρόικα επιμένουν σε δύο σημεία-κλειδιά και, από ό,τι φαίνεται, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε αυτά. Αρχικά, θέλουν να καταργηθεί το όριο απολύσεων του 5% του προσωπικού σε επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερα από 150 άτομα. Για αριθμό απολύσεων που υπερβαίνει το 5% του προσωπικού, η επιχείρηση θα πρέπει να έχει την έγκριση κάποιου οργάνου. Εάν όμως καταργηθεί το όριο αυτό του 5%, σύμφωνα με τις επιταγές της τρόικα και του ΔΝΤ, οι απολύσεις θα γίνουν απεριόριστες.

Επιπλέον, μέχρι πρόσφατα, την τελική απόφαση για έγκριση ομαδικών απολύσεων πέραν του θεσπισμένου ορίου του 5% την έπαιρνε ο Υπουργός Εργασίας. Η απόφαση της τελικής έγκρισης έχει μεταφερθεί στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας. Η τρόικα όμως και το ΔΝΤ θέλουν να καταργηθεί και η εναπομείνασα έγκριση του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας και να αφεθούν οι απολύσεις στην ελεύθερη βούληση του εργοδότη. Με αριθμό ανέργων όμως που φθάνουν το ενάμισυ εκατομμύριο και την Ελλάδα να σημειώνει σταθερά πρωτιά στην ανεργία σε επίπεδο ευρωζώνης και ΕΕ τους τελευταίους είκοσι τρεις μήνες, τα μέτρα αυτά συνιστούν θανατηφόρο χτύπημα στην απασχόληση και θα εκτινάξουν ακόμη περισσότερο την ανεργία.

Η δεύτερη επισήμανση είναι το ΔΝΤ ζητά μέτρα ενάντια στον συνδικαλισμό. Εάν μάλιστα εξετάσει κανείς τα παραρτήματα της έκθεσης του ΔΝΤ, θα δει ότι αυτό ζητά να ληφθούν μέτρα για τον περιορισμό του συνδικαλιστικού δικαιώματος, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για την κήρυξη απεργίας, καθιστώντας πολύ πιο δύσκολη τη δυνατότητα λήψης μιας τέτοιας απόφασης, περίπου όπως το περιβόητο άρθρο 4 του νόμου 1365/1983, σύμφωνα με το οποίο απαιτείτο η απόλυτη πλειοψηφία των μελών του σωματείου και όχι η απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων σε μια γενική συνέλευση. Εάν όμως θεσπιστεί μια τέτοια διάταξη, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν θα γίνει σχεδόν ποτέ ξανά απεργία σε αυτήν τη χώρα. Επίσης, το ΔΝΤ ζητά τον περιορισμό των συνδικαλιστικών αδειών και διάφορα άλλα πράγματα που περιορίζουν το συνδικαλιστικό δικαίωμα. Με λίγα λόγια, δεν τους αρκεί το γεγονός ότι υπήρχαν συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες –τουλάχιστον στις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος– που διευκόλυναν την υιοθέτηση της πολιτικής τους. Από ό,τι φαίνεται, δεν τους εξυπηρετούν ούτε αυτές πλέον και θέλουν να «βάλουν γύψο» σε οτιδήποτε θυμίζει συλλογική και συνδικαλιστική δράση.

Η τρίτη επισήμανση είναι το ΔΝΤ ζητά να θεσμοθετηθεί η πλήρης κατάργηση των μισθολογικών ωριμάνσεων, δηλαδή των χρονοεπιδομάτων, και να παραμείνει ο κατώτατος μισθός γυμνός και μειωμένος στα 586 ευρώ μικτά και για τους νέους στα 511 ευρώ μικτά, χωρίς να περιλαμβάνεται τίποτε επιπλέον. Μέχρι τώρα υπήρχε, από τον Φεβρουάριο 2012, ένας περιορισμός, ότι δηλαδή παγώνουν οι τριετίες, ωσότου πέσει η ανεργία κάτω από το 10% στη χώρα μας, δηλαδή του «Αγίου Ποτέ». Τώρα όμως θέλουν να καταργήσουν ακόμη και αυτές τις παγωμένες τριετίες. Αυτά ως προς τα εργασιακά.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το ασφαλιστικό ζήτημα. Γίνεται λόγος για νέα μέτρα, γιατί υποστηρίζουν ότι δεν είναι αρκετό το γεγονός ότι μειώνονται κάποιες υψηλές συντάξεις, διότι δεν καλύπτονται έτσι οι δαπάνες. Επομένως, προοιωνίζουν και μειώσεις σε συντάξεις κάτω των 1000 ευρώ. Και το ζήτημα είναι ότι δεν μένουν στα λόγια αλλά τα κάνουν και πράξη. Εκκρεμεί η εισήγηση του Διοικητή του ΕΤΕΑ, του μεγαλύτερου ταμείου επικουρικής ασφάλισης, για μείωση 5,2% στις επικουρικές συντάξεις από 1η Ιουλίου 2014. Επίσης, από 1η Ιουλίου αρχίζει στο ΕΤΕΑ η εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος καθώς και της ρήτρας βιωσιμότητας, οι οποίες ρήτρες όμως από 1η Ιανουαρίου 2015 θα αφορούν όλα τα επικουρικά ταμεία. Βάσει των ρητρών αυτών, εάν τα οικονομικά κάποιου ταμείου δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση, οι ασφαλισμένοι στο ταμείο αυτό δεν θα πάρουν συντάξεις.

Και βεβαίως υπάρχει και το μεγάλο θέμα, το οποίο επισημαίνεται και στην έκθεση του ΔΝΤ, ότι δηλαδή, βάσει αναλογιστικών μελετών που θα ολοκληρωθούν τον Σεπτέμβριο και έχουν ανατεθεί στο ΚΕΠΕ, θα ληφθούν μέτρα εις βάρος και των κύριων συντάξεων. Όπως είναι γνωστό, βάσει του μνημονιακού νόμου 3863/2010, από 1η Ιανουαρίου 2015 το κράτος θα εγγυάται σύνταξη μόνο μέχρι το ποσό των 360 ευρώ. Η σύνταξη αυτή θα λέγεται βασική και η υπόλοιπη θα είναι ανταποδοτική και, από ό,τι φαίνεται, θα ισχύσουν και για αυτήν οι ρήτρες βιωσιμότητας και μηδενικού ελλείμματος, πράγμα που θα ισοδυναμεί με εξαέρωση των κύριων συντάξεων.

Επιπρόσθετα, το ΔΝΤ επιμένει για άλλες 2.000 απολύσεις στο Δημόσιο για το 2015. Επίσης, για νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, μέσω εφαρμογής νέου μισθολογίου που θα συνδέει τον μισθό με την αποδοτικότητα, δηλαδή προτείνει τη θέσπιση ατομικών μισθών.

Και εδώ θα ήθελα να κάνω μια πολιτικού χαρακτήρα επισήμανση. Διότι το ζήτημα δεν είναι τι λέει το ΔΝΤ. Το ζήτημα είναι από πού αντλεί το θράσος, και μάλιστα μετά από εθνική κάλπη, από ευρωεκλογές στις οποίες ο ελληνικός λαός ανέδειξε πρώτο και με διαφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, από πού αντλεί το ΔΝΤ το θράσος να ζητά νέα, κατεδαφιστικά για την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους μικρομεσαίους μέτρα; Μα φυσικά, από τη στάση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία είναι πραγματικά εθελόδουλη και συμβιβαστική, δίνοντας το δικαίωμα στην τρόικα και το ΔΝΤ να απαιτούν τόσο αντεργατικά, τόσο βάρβαρα, τόσο απάνθρωπα και τόσο αντιλαϊκά μέτρα. Ως εκ τούτου, τίθεται το θέμα της ανατροπής αυτής της κυβέρνησης.

-          Μετά την τελευταία εκλογική μάχη, έχουν δημιουργηθεί δύο πολύ ισχυροί πόλοι. Από τη μια, η Δεξιά με το μνημόνιο και στον αντίποδα η Αριστερά. Με ποιον τρόπο μπορεί η Αριστερά να πείσει εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που παραμένει επιφυλακτικό και εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση;

Θεωρώ ότι Κεντροαριστερές, Κεντροδεξιές και άλλα συναφή δεν έχουν ισχύ ως πολιτικές διακρίσεις στη χώρα μας. Και μάλιστα, όσοι κάνουν λόγο για ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, στην ουσία κάνουν λόγο για ανασυγκρότηση της μνημονιακής Κεντροαριστεράς. Η αντιπαράθεση –με άλλα λόγια, η διαχωριστική γραμμή– που παραμένει είναι ποιες δυνάμεις τάσσονται υπέρ της πολιτικής των καταστροφικών μνημονίων και ποιες δυνάμεις τάσσονται υπέρ της ανατροπής τους και της εφαρμογής πολιτικών ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας. Και εδώ είναι πλέον η αντιπαράθεση Δεξιάς-Αριστεράς, με ό,τι συνεργασίες και συσπειρώσεις μπορούν να γίνουν γύρω από αυτούς τους δύο πολύ μεγάλους πολιτικούς και ιδεολογικούς πόλους.

Εμείς, προκειμένου να μπορέσουμε να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή και να πείσουμε και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, θεωρώ ότι πρέπει καταρχάς να προβάλουμε, αφού πρώτα το επικαιροποιήσουμε, το ριζοσπαστικό κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο θα πείθουμε ότι όχι μόνο μπορούμε αλλά και θέλουμε και ξέρουμε να το εφαρμόσουμε. Πρέπει επίσης να δίνουμε την εικόνα ότι δεν θα έχουμε πολιτικές ταλαντεύσεις επί της δέσμευσής μας να εφαρμόσουμε ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Επίσης, πρέπει να στηρίξουμε και να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να αναπτυχθούν οι κοινωνικοί αγώνες, διότι με κοινωνική ακινησία είναι δύσκολο να κερδίσει η Αριστερά και να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ τον στόχο του να συγκροτήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Επιπλέον, θα πρέπει να εξετάσουμε τις αδυναμίες και τα κενά που ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια αυτών των εκλογικών αναμετρήσεων, προκειμένου να προβούμε στην αναγκαία ανασυγκρότηση μέσα στο κόμμα μας. Θα πρέπει επίσης να αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα το πολύ μεγάλο δίκτυο αυτοδιοικητικών εκλεγμένων με ψηφοδέλτια που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο την καλύτερη επαφή της παράταξης με την κοινωνία.

Και βεβαίως, πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες για συνεργασία και κοινή δράση με δυνάμεις πρωτίστως της Αριστεράς, αλλά και με προοδευτικές, αντιμνημονιακές δυνάμεις που έχουν «λυμένους τους λογαριασμούς τους» με τα μνημόνια και τις βάρβαρες αντικοινωνικές πολιτικές.

Στις 21-22 Ιουνίου συνεδριάζει η Κεντρική μας Επιτροπή, οπότε και θα κάνουμε μια αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα πάρουμε τις αποφάσεις μας και θα προχωρήσουμε όλοι μαζί για να τις υλοποιήσουμε, με στόχο τη μεγάλη ανατροπή και τη συγκρότηση κυβέρνησης της Αριστεράς που θα μπορεί να δώσει μια νέα ελπίδα στον λαό και στον τόπο...
left.gr