Του Γιάννη Πρετεντέρη(από το Βήμα)
Προτού πιάσουμε κουβέντα για την Αστυνομία, θα έπρεπε να μας απασχολήσει το εξής: για ποιον λόγο η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα η οποία αντιμετωπίζει πρόβλημα τρομοκρατίας επί τριάντα πέντε συνεχή χρόνια. Αλλοτε εντονότερα, άλλοτε λιγότερο έντονα, από τη Μεταπολίτευση και μετά...
η Ελλάδα ζει αδιαλείπτως με μία ή περισσότερες εγχώριες τρομοκρατικές οργανώσεις να την απειλούν. Μοναδική συγκρίσιμη περίπτωση είναι αυτή της Ισπανίας με τους Βάσκους και της Ιρλανδίας με τον ΙRΑ. Μόνο που η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει προβλήματα εθνικών μειονοτήτων, ούτε θρησκευτικού κοινοτισμού. Ουσιαστικά δεν συντρέχει κανείς προφανής λόγος που να τροφοδοτεί μια τόσο μακρόχρονη τρομοκρατική δραστηριότητα, καμία μείζων κοινωνική σύγκρουση και κανένας αδελφοκτόνος σπαραγμός. Ο Εμφύλιος έληξε το 1949 και το μετεμφυλιακό κράτος εξέπνευσε το 1974. Εκτοτε μπορεί να συμβαίνουν διάφορα περισσότερο ή λιγότερο άσχημα πράγματα, αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι ζούμε την πληρέστερη δημοκρατία της εθνικής ιστορίας μας και μία από τις πληρέστερες δημοκρατίες του πλανήτη. Δόξα τω Θεώ, οι πιο αριστερές μπαρούφες και οι πιο δεξιές αρλούμπες διατυπώνονται ανεμπόδιστα και ελευθέρως. Για ποιον λόγο λοιπόν να πιάσει ο άλλος τα κουμπούρια; Ομολογώ ότι αγνοώ τους μηχανισμούς που μετατρέπουν έναν άνθρωπο σε τρομοκράτη. Η παράνοια, η οργή, το μίσος, η απελπισία, ο φανατισμός είναι εξηγήσεις, δεν είναι ερμηνείες. Και σε ό,τι με αφορά, αδυνατώ να εντοπίσω την αιτία που μετατρέπει έναν άνθρωπο σε κτήνος και τον στέλνει να γαζώσει με 24 σφαίρες κάποιον άγνωστό του πατέρα ενός παιδιού. Ο,τι κι αν ισχύει όμως γι΄ αυτόν τον έναν, εδώ προκύπτει ότι συμβαίνει με περισσότερους του ενός και επί 35 ολόκληρα χρόνια. Αν αυτή η συνεχής παραγωγή πολιτικής βίας δεν αποτελεί κοινωνικό ερώτημα, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν χρειάζεται ίσως να θυμίσω ότι ζούμε σε μια χώρα όπου κάηκε η Αθήνα επειδή ένας αστυνομικός δολοφόνησε έναν νεαρό, όπου μειοψηφίες φοιτητών κλέβουν κάλπες και δέρνουν τους καθηγητές τους, όπου η πολιτική αντιπαράθεση ελάχιστα διαφέρει από τη λεκτική βία, όπου η αμφισβήτηση της τάξης και της αστυνόμευσης χειροκροτείται από μεγάλη μερίδα του Τύπου, όπου το Διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως οχετός, όπου ως διάλογος νοείται η εξόντωση του αντιπάλου, όπου η ανομία και η παρανομία αποτελούν τρέχουσα πρακτική. Να υποθέσω ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται από τη διάχυτη βία και από ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής μοχθηρίας; Από ιδεοληψίες και στερεότυπα που έχουν εκλείψει από τον υπόλοιπο σύγχρονο κόσμο; Από τη μορφωτική και πολιτισμική υστέρηση που χαρακτηρίζει ένα μέρος της κοινωνίας μας; Το θεωρώ πιθανό. Αλλά πάλι, ακόμη κι αν μισείς αυτό που άλλος είναι ή εκπροσωπεί, δεν είναι απαραίτητο να του φυτέψεις 24 σφαίρες. Εκεί χάνω εντελώς το νόημα. Η «17 Νοέμβρη» επιχειρούσε τουλάχιστον να νομιμοποιήσει τη δράση της μέσα από τους στόχους της. Οι καινούργιοι δεν νοιάζονται για καμία νομιμοποίηση. Απλώς τραβάνε το πιστόλι και καθαρίζουν όποιον βρουν μπροστά τους. Στα όρια της κλινικής περίπτωσης και του οργανωμένου εγκλήματος. Γι΄ αυτό είναι πιο αδίστακτοι, πιο απάνθρωποι, πιο επικίνδυνοι. Αλλά και πιο ευάλωτοι ταυτοχρόνως.
http://pressmme.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου