ΣΥΝ: Ο Μικρομεγαλισμός και η εξουσιομανής μονομαχία των μούτσων

Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Ακούω από πολλούς το εξής αποστομωτικά παράδοξο επιχείρημα, όποιος ψηφίζει τα δύο κόμματα αποδεικνύει την ηλιθιότητα του. Ο προβληματισμός δεν είναι διόλου κακός, τουναντίον είναι υγιέστατος και βαθιά πολιτικός. Το πολιτικό μας σύστημα έχει σοβαρά ελλείμματα αντιπροσώπευσης, νομιμοποίησης και αποτελεσματικότητας. Μέρος, αλλά και κηπουροί αυτού του ιδεολογικού και πολιτικού στομώματος είναι τα κόμματα, ειδικά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που έχουν ασκήσει την εξουσία.
Μέχρι εδώ τέλεια. Από εδώ και πέρα όμως αρχίζουν τα προβλήματα, τα αδιέξοδα και ο σουρεαλισμός του συλλογιστικού που σας ανέφερα.
Νομίζω, ότι εκτός του ΚΚΕ, όλα τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα επιθυμούν να ασκήσουν τη διακυβέρνηση στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που είναι το πολίτευμα της Ελλάδας, έχουν όμως τη δυνατότητα να αναπτύξουν και να επικοινωνήσουν μία εναλλακτική πρόταση;
Ως τώρα, στο ΣΥΝ, στην πλέον πρόσφατη κομματική έκφραση της ανανεωτικής αριστεράς, αναγνωρίζονταν, από μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων, όλου του κομματικού φάσματος, η ύπαρξη ορισμένων διακυβερνητικών ψηγμάτων. Μία αριστερά ευρωπαϊκής προοπτικής με ευαισθησίες και πολιτικό λόγο.

Και όμως αυτή η αριστερά κινδυνεύει να γίνει παρελθόν. Ο ΣΥΝ και ο Αλέκος Αλαβάνος έπεσαν στην παγίδα της πρόσκαιρης επιτυχούς εκλογικής αξιοποίησης της αντίθεσης στην ............
αλλαγή του Άρθρου 16. Θεώρησαν ότι βρήκαν το θησαυρό των νέων κοινωνικών κινημάτων, όμως η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Η δομή και η ίδια η ύπαρξη των κινημάτων έχει αλλάξει, το κρίσιμο στοιχείο που μετατρέπει την αντίθεση σε μία πολιτική σε κίνημα είναι το μακροχρόνιο, δεν υπολόγισαν όσο έπρεπε το χρόνο στην Κουμουνδούρου και αποφάσισαν να αλλάξουν το κομματικό DNA του ΣΥΝ.
Έκαναν από το 2007 μία στροφή σε μία λογική διαμαρτυρίας και κινημάτων, άφησαν στην άκρη την ευρωπαϊκή πολιτική προοπτική, συστατικό κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς και αποφάσισαν να ψαρέψουν στα παραδοσιακά εκλογικά ύδατα του ΚΚΕ. Έκαναν το μετέωρο βήμα του πελαργού, δεν μπορείς να είσαι ολίγη από ΚΚΕ, ειδικά στην Ελλάδα όπου η παραδοσιακή αριστερά, και με δικές της ευθύνες, έχει περιορισμένο πολιτικό και εκλογικό χώρο να κινηθεί.
Ο ΣΥΝ είχε καταφέρει πολιτικά, και όχι εκλογικά, να περάσει τα όρια. Να μπορεί ιδεολογικά να εμφανίζεται ως ο τρίτος πόλος ή ως μία προοπτική συγκυβέρνησης.
Τώρα όμως; Οι κατηγορίες για τον μικρομεγαλισμό επιβεβαιώθηκαν. Να που ένα τρίτο κόμμα κάνει όλα όσα πολύ εύκολα αποδίδαμε στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Σπαράσσεται για την εξουσία και την ηγεσία χωρίς να ασχολείται με τη διατύπωση εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Η κόντρα Τσίπρα-Αλαβάνου δεν έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά είναι μία κόντρα για το τιμόνι. Ο ΣΥΝ όμως δεν έχει ανάγκη από μούτσους που προσπαθούν απελπισμένα να κρατήσουν το τιμόνι, αλλά από μεγάλους τιμονιέρηδες.
Δυστυχώς, το έχω ξαναπεί, διεμβόλισαν τον δικομματισμό υιοθετώντας όλες του τις παθογένειες, επένδυσαν στην επικοινωνία, στη μάχη για την ηγεσία.
Ο Αλέκος Αλαβάνος πέρασε από το ζενίθ στο ναδίρ, αμφισβητώντας ο ίδιος τις επιλογές του. Ο Αλέξης Τσίπρας; Δεν συνειδητοποίησε ποτέ ότι η εξουσία του χαρίστηκε και δεν την κέρδισε, δεν κατάλαβε ότι στην πολιτική δεν ισχύει το κλασικό τα δώρα δεν δωρίζονται, μπορεί να μην δωρίζονται αλλά επιστρέφονται.
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει οξύτερη κριτική προς τον ΣΥΝ από το να τους υπενθυμίσεις ότι ο ΛΑΟΣ, για αρκετούς πλέον πολίτες, αποτελεί μία πολιτική πρόταση, ευτυχώς όχι εκλογική. Well done boys, κατά το καλώς τα παιδιά των ημερών της παντοκρατορίας του Αλέκου.
Αναρτήθηκε από kafeneio kafeneio-gr