Κερδισμένοι και χαμένοι...

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ
Συμπεράσματα από τις δύο εκλογικές Κυριακές, σε δύο μέρη: οι κερδισμένοι και οι χαμένοι.
Πρώτα, αυτοί που κέρδισαν. Φυσικά, η κυβέρνηση (και πολύ λιγότερο το αποστασιοποιημένο ΠαΣοΚ), ο «Καλλικράτης» που έχει πια τους περιφερειάρχες και δημάρχους που οφείλουν να τον μετουσιώσουν σε...
πράξη αλλάζοντας τη χώρα· ο Καμίνης, ο Μπουτάρης, ο Σγουρός, ο Τατούλης (ε, ναι!) και πολλοί άλλοι που αντιμετώπισαν τους πάντες και τα πάντα αλλά πέτυχαν· και μαζί με τους δύο πρώτους, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη που σε κάτι μπορούν πια να ελπίζουν για να βγουν από την εξαθλίωση και την απομόνωση... Οσο για την πολιτική, παρά την αποχή, τα δύο μεγάλα κόμματα παραμένουν κυρίαρχα, με το ΠαΣοΚ να δεσπόζει.

Δεύτερον, οι χαμένοι. Πρώτος ο Αντωνάκης Σαμαράς, που ίσως πληρώσει με εσωτερική κρίση τις λανθασμένες επιλογές του, προσώπων και πολιτικών, όπως το αλλοπρόσαλλο αντιμνημονιακό μέτωπο, που δεν «έπιασε» γιατί οι απλοί αριστεροί αρνήθηκαν τις υποδείξεις των κομμάτων τους· η Αριστερά στο σύνολό της που την ψήφισαν αναλογικά περισσότεροι από άλλοτε, αλλά που είδε να βαθαίνει η μοιραία γι΄ αυτήν πολυδιάσπασή της· πολλοί από τους βαρύγδουπους τηλεοπτικούς «γκουρού» της εποχής μας δημοσκόποι και σχολιαστές που τα πρόβλεψαν όλα λάθος, υποτιμώντας για παράδειγμα τον Καμίνη!

Αυτά περιληπτικά για τους πρωταγωνιστές. Αλλά επιβάλλονται και άλλες παρατηρήσεις. Πρέπει να γίνει σοβαρή και όχι «μπακάλικη» κουβέντα για την αποχή ώστε να ακολουθήσει μια συλλογική προσπάθεια της Πολιτείας με στόχο να κατανοήσει ο κάθε πολίτης, και ο πιο πικραμένος, ότι αν θεωρήσει, όπως μερικοί αριστεριστές του Μάη του ΄68, ότι «οι εκλογές είναι παγίδα για ηλίθιους», αυτόματα οδηγείται είτε σε λύσεις μονήρους αυτοϊκανοποίησης είτε σε αδιέξοδες δήθεν επαναστατικές πρακτικές. Σε τελευταία ανάλυση οι χούντες κάθε χρώματος που μισούν τις ελεύθερες εκλογές, οι μεν αποκλείοντάς τες και οι δε μετατρέποντάς τες σε προσβλητική φάρσα, είναι πιο ειλικρινείς.

Φυσικά, οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι συχνά καθολικό αίτημα όταν απαγορεύονται: απόδειξη πολλά κράτη του τέως «υπαρκτού», ενώ η αρρώστια της αποχής έχει εξαπλωθεί από χρόνια σε όλη τη Δύση.

Και τώρα; Απάντηση πρώτη: να καταλάβει η κυβέρνηση ότι πέρα από το μνημόνιο πολλά δεν πάνε καλά και να τα διορθώσει.

Απάντηση δεύτερη: ξεπροβάλλουν μερικές νέες θετικές δυνάμεις σε όλους τους χώρους, όπως η Δημοκρατική Αριστερά, αλλά περιλαμβάνεται σε αυτές και μια φασιστική Δεξιά.

Απάντηση τρίτη (μερικών): η συναίνεση όλων με όλους. Αν αυτή η προτροπή δεν είναι αφόρητα αφελής, τότε είναι πονηρή! Ετσι;
ΒΗΜΑ.