Οι εκλογές για το νέο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ έδειξαν τρία πράγματα. Πρώτον, ο Βενιζέλος δεν ελέγχει το κόμμα. Οργανωτικά αυτό «ανήκει» στον...
Νίκο Ανδρουλάκη, το νέο γραμματέα του Κινήματος. Η ψηφοφορία τόσο για την Κεντρική Επιτροπή όσο και για το Πολιτικό Συμβούλιο το απέδειξε περίτρανα καθώς ο «μικρός» του ΠΑΣΟΚ εξέλεξε όποιους, κυρίως νεολαίους, ήθελε και σε υψηλές θέσεις. Αντίθετα, ο «συντονιστής των δράσεων» Βενιζέλου, και εξ απορρήτων συνεργάτης του, Πάρις Κουκουλόπουλος λίγο έλειψε να μην εκλεγεί στο ανώτερο καθοδηγητικό όργανο του ΠΑΣΟΚ. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν πως υπάρχουν άλλες δύο ισχυρές οργανωτικά ομάδες, αυτή της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» του Γ. Παναγιωτακόπουλου και η «Κίνηση των 75» με τους Καρχιμάκη, Οικονόμου, Νιώτη, Παπαηλιού κ.α., τότε ο Βενιζέλος θα πρέπει να κάνει πιρουέτες σε ναρκοπέδιο για να επιβάλει στο κόμμα πολιτικές ή οργανωτικές αποφάσεις οι οποίες δεν θα έχουν την έγκριση των ομάδων και κυρίως αυτής του Ν. Ανδρουλάκη, τον οποίον κακώς θεωρεί ότι ελέγχει πλήρως.
Και τούτο επειδή στο ΠΑΣΟΚ -το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, στον σκληρό τουλάχιστον πυρήνα των κομματικών του στελεχών, έχει έντονο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης- γίνονται συζητήσεις και συντελούνται διεργασίες οι οποίες έχουν στόχο την επόμενη, χωρίς τον Βενιζέλο, ημέρα. Σχεδόν όλοι, και ιδιαίτερα οι νέες γενιές, πιστεύουν πως μια τρίτη ήττα Βενιζέλου στις βουλευτικές εκλογές θα θέσει εκποδών από την Ιπποκράτους τον σημερινό επικεφαλής της. Και τότε όλοι θέλουν να είναι έτοιμοι για τη νέα πραγματικότητα που θα δημιουργηθεί, ενώ υπάρχει πάντα η μεταβλητή Παπανδρέου, ο οποίος, προσώρας, μπορεί να εμφανίζεται αποστασιοποιημένος από τα κομματικά δρώμενα, αλλά ουδείς μπορεί να προβλέψει πώς θα κινηθεί τελικά εν ευθέτω χρόνω και σε συνάρτηση με τις ευρύτερες εξελίξεις που θα έχουν σημειωθεί στη χώρα.
Δεύτερον, όπως έδειξε η χθεσινή ψηφοφορία για το Πολιτικό Συμβούλιο, αλλά και αυτή του Συνεδρίου για την Κεντρική Επιτροπή, περιθωριακό ρόλο εφεξής θα παίζουν και παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ με δύναμη μέχρι πρότινος στον κομματικό μηχανισμό. Για παράδειγμα οι πρώην γραμματείς του κόμματος Καρχιμάκης και Σκανδαλίδης ψηφίστηκαν μόνο από το 1/3 των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και ειδικά ο δεύτερος χρειάστηκε τη στήριξη του Ν. Ανδρουλάκη για να καταφέρει να εκλεγεί. Το ίδιο ισχύει και για τη φιλόδοξη Φώφη Γεννηματά, η οποία μέχρι τώρα, και με το «όνομα βαρύ σαν ιστορία» που έχει, ήταν πάντα στις πρώτες θέσεις (και της κομματικής) δημοφιλίας, ενώ χθες είδε να την ξεπερνούν σε αποδοχή άλλες γυναίκες του ΠΑΣΟΚ, μικρής αναγνωρισιμότητας οι περισσότερες, όπως η Χαρά Κεφαλίδου, η Νάντια Γιαννακοπούλου και η Τόνια Αντωνίου.
Τρίτον, στην πιο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, δεν θα υπάρχει ευρωπαϊκή εκπροσώπηση στο ανώτερο καθοδηγητικό όργανο του ΠΑΣΟΚ! Η πολιτικά ακατανόητη εμμονή του Βενιζέλου να «κόψει» τους ευρωβουλευτές από την Κ.Ε. κατέληξε σε τραγωδία. Η Συλβάνα Ράπτη, την οποίαν ο Βενιζέλος, προκειμένου να την ενισχύσει και στην ψηφοφορία, ανακοίνωσε ως επικεφαλής της ευρωομάδας, όχι μόνον δεν εξελέγη, αλλά ήρθε και τελευταία σε ψήφους λαμβάνοντας μόνον 23 από τους 170. Έτσι τα νέα της Ευρώπης, τις διεργασίες που συντελούνται στο ευρωκοινοβούλιο και τις εξελίξεις που σημειώνονται στην ομάδα των σοσιαλδημοκρατών, το ΠΑΣΟΚ θα τις πληροφορείται ατύπως, ενώ θεσμικά προσκόμματα θα υπάρχουν και στην προώθηση των θέσεων του ΠΑΣΟΚ στα αντίστοιχα ευρωπαϊκά όργανα και φόρα. Και τούτο επειδή στο νέο καταστατικό που ψήφισε το συνέδριο, κατόπιν επιμονής του Βενιζέλου, ο επικεφαλής της ευρωομάδας δεν συμμετέχει αυτοδικαίως, όπως ο ομόλογός του στο εθνικό κοινοβούλιο, στο Πολιτικό Συμβούλιο.
Αυτά είναι τα οργανωτικά δεδομένα του ΠΑΣΟΚ, όπως κατεγράφησαν στη χθεσινή ψηφοφορία για το Πολιτικό Συμβούλιο. Τώρα πόσο πολιτικά φερέγγυο και αποτελεσματικό μπορεί να αποδειχθεί, για κυβερνητικό κόμμα, ένα καθοδηγητικό όργανο, από το οποίο, όπως φαίνεται από τη σύνθεσή του, απουσιάζει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αφενός η συμπυκνωμένη πολιτική, ιδεολογική, ευρωπαϊκή, κυβερνοδιαχειριστική και μαζικών αγώνων εμπειρία και αφετέρου οποιαδήποτε αντιστοίχηση με την κοινωνία, μέλλει να αποδειχθεί. Σίγουρα πάντως είναι ένα ψιλό όργανο το οποίο στην πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική ανανέωση του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα μπορεί να προσφέρει και σχεδόν τίποτε στον λόγο και τη σκέψη του, ούτως ή άλλως αυτάρκους, κυρίου Βενιζέλου.
Πάντως φαίνεται να βρίσκεται σε αντιστοίχηση με τη συρρικνούμενη παρουσία του ΠΑΣΟΚ στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Σε ένα κόμμα που, όπως δείχνουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, συναγωνίζεται σε ποσοστά τα κόμματα των κυρίων Καμμένου και Κουβέλη και ο επικεφαλής του ξεπερνά σε ποσοστά δημοφιλίας μόνον τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, είναι λογικό, σε καθοδηγητικό επίπεδο, τη θέση των Κακλαμάνη, Ρέππα, Παπουτσή, Διαμαντοπούλου, Παπαϊωάννου, Χρυσοχοΐδη, να έχουν πάρει οι Σαουλίδης, Αλαμάνος, Κεφαλίδου, Γιαννακοπούλου, Μπελτεγρής, Κεγκέρογλου. Θα μου πείτε και οι προηγούμενοι είχαν πάρει τη θέση των Σημίτη, Γεννηματά, Λαλιώτη, Τσοχατζόπουλου, Β. Παπανδρέου, Αυγερινού, Τζουμάκα, Χαραλαμπίδη. Έτσι είναι τα κόμματα …εξελίσσονται.
Φελνίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου