Η μετωπική του Παπανδρέου με τη φυλή των εξουσιομανών...

Από τον Τριαντάφυλλο Καρατράντο
.
Την περίοδο της εσωκομματικής διαμάχης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πει μία αρκετά σκληρή φράση, είχε μιλήσει για αυτούς «που μαγεύτηκαν από την εξουσία». Τραβώντας τη διαχωριστική γραμμή από αυτούς είχε τονίσει ότι δεν θέλει την εξουσία για την εξουσία. Πολλοί τότε το θεώρησαν ένα τσιτάτο, έναν μετανεωτερικό λαϊκισμό.
Σήμερα, αποδεικνύει στην πράξη ότι αυτό είναι το πιστεύω του. Η παρουσία του στη ΔΕΘ, κυρίως δε η εμφάνιση του στη Συνέντευξη Τύπου, ανέδειξε ότι αντιλαμβάνεται το βάρος της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας αυτή τη στιγμή.
Έχει καταλάβει ότι...

πρόκειται για ευχή και κατάρα. Ένας πολιτικός μετρημένος, ήπιος, σοβαρός, στοχευμένος, με διευρυμένη agenda, με πολιτικά προτάγματα με ήθος και με διάθεση αυτονομίας και ρήξεων, αφού επαναπολιτκοποίησε την πολική όπως έλεγε και ο Κώστας Σημίτης, δείχνει έτοιμος να παίξει την τελευταία ζαριά για την ανάκαμψη της χώρας.
Εάν ο Παπανδρέου ήταν ένας στείρος αναζητητής της εξουσίας, όπως είπε ο κύριος Κουμουτσάκος, δεν θα ήταν σήμερα εδώ, θα ήταν επικεφαλής κάποιου διεθνή θεσμού, όμως αυτός επέλεξε το δύσκολο δρόμο, το δρόμο της ρήξης. Οι ρήξεις που χρειάζονται είναι πολλές, η μεγαλύτερη είναι η ρήξη με το εξουσιομανές ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου αν θέλει να πετύχει πρέπει να έρθει σε ρήξη με το ίδιο του το κόμμα.
Η εικόνα του σοβαρού και μετρημένου Παπανδρέου έρχεται σε αντιδιαστολή με τα γκρουπούσκουλα και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, των ανθρώπων που πραγματικά μεγάλωσαν μέσα στην εξουσία, στην εξουσία του χειρότερου τύπου την κομματική, των ανθρώπων που πανηγυρίζουν γιατί αναλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ τις τύχες της χώρας. Στιχάκια, πανηγύρια και χαρές, πόσο μακριά είναι από τον Παπανδρέου. Τους στέλνει συνεχώς μηνύματα αλλά δεν δείχνου να τα παίρνουν…
Επί Ανδρέα Παπανδρέου το κόμμα διείσδυσε στο κράτος και το άλλαξε, το κομματικοποίησε. Επί Κώστα Σημίτη το κράτος έγινε το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ κρατικοποιήθηκε. Ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει ότι έχει καταλάβει το μεγάλο στοίχημα, τον διαχωρισμό του κράτους από το κόμμα. Αν καταφέρει να αλλάξει αυτή τη δομή, μία δομή οριζόντια αλλά και κάθετη, να σπάσει τα εξουσιαστικά καλούπια του πολιτικού συμφέροντος, τότε ναι θα μεταρρυθμίσει τη χώρα