ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ' ΟΤΙ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ...

Του Σωτήρη Θεοδωρόπουλου
-αναπλ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς-

(από την Καθημερινή της Κυριακής)
Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat (2007), το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας μας ανέρχεται στα 20.500 ευρώ, ενώ της Σουηδίας φθάνει τα 36.300 ευρώ. Με...
βάση τη διαφορά αυτή στο επίπεδο εισοδήματος των δύο... χωρών, προκαλούν κατάπληξη που βεβαίως έχουν την ερμηνεία τους, οι κραυγαλέες διαφορές στο κόστος λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των προϋπολογισμών για τα αντίστοιχα κοινοβούλια. Ανακύπτει πράγματι ένα μεγάλο ερώτημα, όταν η σχετικά φτωχότερη χώρα εμφανίζεται να δαπανά όχι μόνον πολύ περισσότερους πόρους σε απόλυτα μεγέθη από τη σημαντικά πλουσιότερη, αλλά και πολλαπλάσιους για τη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής της Δημοκρατίας. Τα συγκριτικά στοιχεία συνολικών δαπανών και απασχολουμένων για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος που παραθέτουμε, θεωρούμε πως μας δίνουν μια σαφή εικόνα της σημερινής κατάστασης.
Αξίζει να αναφερθεί πως οι μισθοί των Σουηδών βουλευτών είναι σαφώς κατώτεροι των Ελλήνων βουλευτών, και τα εισοδήματά τους τυγχάνουν του ίδιου καθεστώτος φορολόγησης, όπως τα εισοδήματα όλων των πολιτών, ενώ το συνταξιοδοτικό καθεστώς των Ελλήνων βουλευτών αποτελεί μια ακόμη κραυγαλέα πρόκληση.
Παρά τον παραδοσιακά μεγάλο, αλλά αποτελεσματικό σουηδικό δημόσιο τομέα, λόγω του ισχυρού κοινωνικού κράτους, η δημοσιονομική διαχείρισή του από το πολιτικό σύστημα της χώρας παράγει ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και περίπου το μισό σαν ποσοστό του ΑΕΠ χρέος από το δικό μας.
Ερμηνεύοντας τα παραπάνω δεδομένα, θεωρούμε ότι αντανακλούν δύο διαφορετικές κουλτούρες για τον ρόλο και τη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Στη χώρα μας, το τεράστιο αυτό κόστος στηρίζει τη λειτουργία ενός πελατειακού πολιτικού συστήματος που πρωτοστατεί στο ξεφάντωμα της δημόσιας σπατάλης, τη φαυλότητα και διαφθορά. Συνδιοικώντας με τους κρατικούς συνδικαλιστές, θεωρεί βιλαέτια για τις πελατειακές του λειτουργίες τον δημόσιο τομέα και ιδιαίτερα τις ΔΕΚΟ. Επειδή κρατισμός και πελατειακό σύστημα «πάνε μαζί» γι’ αυτό και η λυσσαλέα αντίδραση κατά των αποκρατικοποιήσεων που αφαιρούν βιλαέτια από το πελατειακό σύστημα και τις λειτουργίες του. Εννοιες και πρακτικές σαν αυτές που δεν έχουν καμιά σχέση με το δημόσιο συμφέρον και το περιεχόμενο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ευθύνονται για τις διαφορές με τη Σουηδία. Είναι αδιανόητο να απασχολούνται περίπου 4.000 μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο εκεί που αλλού φθάνουν 660, όταν στη χώρα της δημοσιονομικής κατάρρευσης υπάρχουν κλειστές μονάδες εντατικής θεραπείας και κλινικές που δεν έχουν νοσηλευτικό προσωπικό.
Από το παραπάνω προσωπικό, η σουηδική Βουλή διαθέτει επιστημονικό προσωπικό κατά τομέα για υποστήριξη του έργου όλων των βουλευτών, ενώ τα κόμματα δημιουργούν επίσης επιτελεία ειδικών για υποστήριξη των πολιτικών τους. Στη χώρα υπάρχουν μόνο γραφεία των κομμάτων και όχι ρουσφετολογικά γραφεία των βουλευτών. Αντί να εκθειάζουμε το σουηδικό μοντέλο για λόγους επικοινωνιακού καιροσκοπισμού, μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε το ξήλωμα του πελατειακού κράτους, όπως π.χ. επιστρέφοντας καταρχάς όλους τους αποσπασμένους υπαλλήλους στις υπηρεσίες τους; Αντί να εξαγγέλλουμε την εξοντωτική φορολόγηση των bonus των τραπεζικών στελεχών που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δημοσιονομική μας κατάντια, μήπως με τον ίδιο συντελεστή περικόπταμε το μισθοδοτούμενο από το Δημόσιο προσωπικό των βουλευτικών τους γραφείων;
Αντί να ευτελίζουμε θεσμούς και έννοιες, όπως της αξιοκρατίας με μηχανισμούς τύπου open gov, μήπως αφήναμε έστω κατά μέρος να επηρεάσει τις επιλογές μας για τη στελέχωση του δημόσιου τομέα αυτό που ισχύει στη Σουηδία και υπήρξε σαφώς διατυπωμένο στο πρόγραμμα του σουηδικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος το 1926: «Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση τη διοίκηση των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών μας να την αναθέσουμε σε κομματικά μας στελέχη και αποτυχημένους πολιτευτές, αλλά σε πρόσωπα καταξιωμένα, με γνώση, και εμπειρία της αγοράς».
Αντί να παρακολουθούμε τις ίδιες φιγούρες της δημοσιονομικής μας χρεοκοπίας να φλυαρούν για την κρίση του πολιτικού συστήματος, μήπως εξετάσουμε μερικές προτάσεις σαν αυτές που θα μπορούσαν να κλείσουν κάποιες καταπακτές δημόσιας σπατάλης;
Ας βρούμε την τόλμη να νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, έστω και παράλληλα με το κυνήγι των offshore