Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Ήδη βομβαρδιζόμαστε με αναλύσεις και σκέψεις οργισμένες, με απόψεις που μένουν στο ποιος φταίει και στο τι δεν έπρεπε να γίνει. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι χαρακτηριστικό άλλωστε του λαού μας αυτό, δεν εστιάζει κανείς, έστω και εν θερμώ, σε αυτό που πρέπει να γίνει, στις επιλογές που έχουμε μπροστά μας.
Ναι μπροστά μας, γιατί το πίσω δεν μας ωφελεί πλέον, παρά μόνο ως διδαχή. Πρέπει να κοιτάξουμε το μέλλον, όσο το φοβόμαστε και το αναθεματίζουμε δεν το αποφεύγουμε, απλά το αφήνουμε να τρέχει μόνο του, και για εμάς. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα, αλλά αν δεν κάνουμε στο σήμερα ένα νέο ξεκίνημα, μπορεί να έχουμε το τέλος που φοβόμαστε.
Και με αυτή την παραδοχή θέλω να πιάσω το νήμα από εκεί που το άφησε ο Νίκος Κοτζιάς την προηγούμενη Κυριακή στην Ελευθεροτυπία. Στην ανάλυση του για τα μέτρα που λαμβάνονται και την ανταπόκριση της κοινωνίας κατέληγε ότι υπάρχουν δύο ενδεχόμενα, η κατάθλιψη και η τυφλή εξέγερση.
Η αλήθεια είναι, ότι οι επιλογές των πολιτικών μας ταγών δημιούργησαν την άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, χωρίς βέβαια να είμαστε και εμείς αμέτοχοι, ειδικότερα όλοι αυτοί που φωνάζουν δυνατά σε δρόμους, παραθύρια κτλ.
Βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδο; Μόνο σε αυτή την περίπτωση μας επιτρέπετε να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, πράγμα που θα κάνουμε και με την κατάθλιψη και με την τυφλή επανάσταση.
Είναι πολύ εύκολο να γίνουμε οι μοιραίοι του Βάρναλη, μέσα σε μία υπόγεια ταβέρνα, πραγματικά παρατημένοι, σαν νεοέλληνες αποτυχημένοι μάγκες να βλαστημάμε, να τάζουμε ικριώματα, να μιλάμε για επαναστάσεις και να μην έχουμε λύση στο πρόβλημα μας.
Το δύσκολο είναι να σταθούμε όρθιοι, να αναγνωρίσουμε και τις δικές μας ευθύνες, να σκεφτούμε το μέλλον και να βάλουμε το κεφάλι κάτω, όχι υποτακτικά, αλλά με αληθινή διάθεση να αλλάξουμε, ώστε να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε ένα άλλο μέλλον, ένα μέλλον αληθινό που θα το ορίζουμε εμείς.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας 3 δρόμους, δύο εύκολους και έναν δύσκολο.
Οι εύκολοι είναι η παραίτηση και η «εξέγερση». Το πιο εύκολο πράγμα είναι να μελαγχολήσουμε και ως πολιτικά και κοινωνικά πεσιμιστές να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, αλλά και τη χώρα μας στο έλεος της χρεωκοπίας.
Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει και η «εξέγερση», ακόμη και αν συλλάβουμε όλους τους πολιτικούς, ακόμη και να τους σαπίσουμε στο ξύλο, ακόμη και αν κρεμάσουμε τους πρώην πρωθυπουργούς θα πρέπει να βρούμε μία λύση. Και η λύση αυτή δεν μπορεί να είναι η επαναστατική παραίτηση. Ναι, αυτό θα είναι η στάση πληρωμής, αυτό θα είναι, «επαναστατική» παραίτηση από το αύριο, από το μέλλον μας.
Ο τρίτος δρόμος, όχι αυτός για το σοσιαλισμό, είναι ο δύσκολος. Είναι ο δρόμος της ανάληψης της ευθύνης, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, είναι ο δρόμος της προσπάθειας για το συλλογικό αύριο. Τι είναι προτιμότερο να γκρινιάζεις ή να πετάς πέτρες για τα επίπλαστα ατομικά «κεκτημένα» σου, που κάποια στιγμή θα έσκαγαν, ή να συνεισφέρεις στη συλλογική προσπάθεια για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, για ένα μοντέλο που δεν θα βασίζεται στην κατανάλωση, αλλά στην παραγωγή, ένα μοντέλο που θα μας εξασφαλίσει ένα πραγματικό ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, ένα μοντέλο που θα σηματοδοτήσει το μακροπρόθεσμο, το βιώσιμο;
Τι λες λοιπόν; Θα μελαγχολήσεις; Θα επαναστατήσεις ή θα αλλάξεις; Διαφορετικά, θα διεκδικήσεις ένα καλύτερο μέλλον ή θα διαμαρτύρεσαι για το παρελθόν που θεωρούσες καλύτερο;
ΥΓ. Η Rosanne Cash υποστήριζε ότι το κλειδί για την αλλαγή είναι η αποβολή του φόβου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου