Eξι μήνες χωρίς τον Νίκο...

Που είσαι, Κακαουνάκη, να φωνάξεις;...
Πέρασαν κιόλας έξι μήνες από την τραγική απώλεια του Νίκου Κακαουνάκη. Διάστημα αρκετό για να το πάρουν απόφαση όσοι μένουν πίσω, αλλά πολύ μικρό για να τον ξεχάσουν εκείνοι που τον αγάπησαν. Έξι μήνες από την ημέρα που ο Νίκος έφυγε για πάντα από κοντά μας, κι όλοι εμείς οι φίλοι και συνεργάτες του ασυναίσθητα κάποιες στιγμές νομίζουμε ότι θα...

ακούσουμε το βήχα του καθώς θα διαβαίνει με αργό βήμα το διάδρομο προς το γραφείο του.

Πόσον καιρό ακόμη θα χρειαστούμε για να το πάρουμε απόφαση ότι ο Νίκος μάς παρακολουθεί κάπου από ψηλά κι άλλοτε εγκρίνει αυτά που κάνουμε κι άλλοτε νευριάζει που δεν μπορεί να βάλει τις φωνές;

Ο καλύτερος ρεπόρτερ
Ως δημοσιογράφος ο Νίκος Κακαουνάκης αποτελούσε την επιτομή του ρεπόρτερ-ερευνητή. Λένε ότι η ικανότητα ενός ρεπόρτερ βρίσκεται στον κατάλογο με τους αριθμούς τηλεφώνων που κουβαλάει. Η λίστα του Νίκου είχε τον όγκο… τόμου (αν και νούμερα ατάκτως ερριμμένα), αλλά η ικανότητά του δεν περιοριζόταν σ’ αυτό. Είχε ένα σπάνιο επικοινωνιακό ταλέντο, μια ζεστασιά κι έναν τρόπο που ενέπνεε στο συνομιλητή του εμπιστοσύνη – με αποτέλεσμα να μην υπάρχει άνθρωπος (πολιτικός φίλος ή αντίπαλος) που
να αρνήθηκε να του μιλήσει. Και κανείς δεν μετάνιωσε επειδή του ανοίχτηκε: ο Κακαουνάκης ήξερε να προστατεύει τις πηγές του. Υπάρχει και μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα του που είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό: o Νίκος Κακαουνάκης ήταν εξαιρετικός συνάδελφος (από τους πιο δραστήριους στην ιστορική απεργία του κλάδου το 1975) αλλά και ιδανικός εργοδότης (ο μισθός στα δέκα χρόνια που εκδίδεται το «Καρφί» δεν καθυστέρησε ούτε μία μέρα). «Όποιος δουλεύει πρέπει να πληρώνεται», έλεγε.

Η υπόσχεσή μας
Στην πολύχρονη σταδιοδρομία του είχε μεγάλες επιτυχίες. Έγινε σημείο αναφοράς στο ρα-
διόφωνο και στην τηλεόραση, έγραψε βιβλία που άφησαν εποχή κι έγιναν ανάρπαστα. Το πιο αγαπημένο του δημιούργημα, όπως ο ίδιος έλεγε, ήταν το «Καρφί», η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας έξι μήνες μετά το θάνατό του. Και την αγαπούσε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε εν γνώσει του κινδύνου να τη διατηρήσει εβδομαδιαία όταν το καθημερινό φύλλο έπαψε να έχει την οικονομική στήριξη που απολάμβανε. Το βάρος της ευθύνης να την κρατήσουμε «ζωντανή» πέφτει σ’ εμάς. Και είναι ηθική υποχρέωσή μας απέναντι στον ιδρυτή της να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να είμαστε συνεπείς στο σαββατιάτικο ραντεβού με τους αναγνώστες και τους θαυμαστές του Νίκου Κακαουνάκη για πολλά χρόνια ακόμα…

Ευαίσθητος
Εμείς που γνωρίσαμε τον Νίκο Κακαουνάκη στις καλές και τις δύσκολες στιγμές της εφημερίδας, αλλά και της καθημερινότητάς μας, ξέρουμε ότι η δημόσια εικόνα του απείχε πολύ από την ιδιωτική. Ο αθυρόστομος, εκρηκτικός, αυθόρμητος και φωνακλάς των τηλεοπτικών παραθύρων ήταν ένας άνθρωπος με ευαισθησίες που φρόντιζε να τις
κρύβει –ίσως επειδή τις θεωρούσε δείγματα αδυναμίας. Αναγνώριζε τις αξίες, συνεργαζόταν ισότιμα, άκουγε γνώμες, εκτιμούσε το χιούμορ, ακόμη κι όταν στρεφόταν εναντίον του, και τον διέκρινε στον υπέρτατο βαθμό αυτό που λέμε "μπέσα": δεν πούλησε ποτέ φίλους του, εργοδότες του, συνεργάτες του, ό,τι κι αν του έκαναν, ό,τι κι αν τους έτυχε.

Το μεγάλο μυστικό
Δενόταν με τους ανθρώπους (ακόμη και με τους πολιτικούς αντιπάλους του) και δεν ντρεπόταν να δείξει τη συγκίνησή του όταν έχανε κάποιο αγαπητό πρόσωπο: τον θυμόμαστε να κλαίει σαν μικρό παιδί όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του Κώστα Αναγνωστάκη. Εκείνο για το οποίο ντρεπόταν ήταν για τη… φιλανθρωπία του. Μόνο μετά το θάνατό του μάθαμε ότι έδινε συστηματικά οικονομικές ενισχύσεις σε κοινωφελή ιδρύματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του και σε αναξιοπαθούντες συγχωριανούς του.
Ενόσωζούσε, το κρατούσε μυστικό και είχε δεσμεύσει όσους το ήξεραν να μην το αποκαλύψουν!
από το Καρφί