Μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι ΔΕΚΟ, αποτελούν τη μεσαία τάξη, και είναι παράλληλα και τα μεγαλύτερα θύματα των φοροεπιδρομών, των χαρατσιών, των μέτρων λιτότητας, γενικότερα, καθώς και της ανεργίας που έχει επιφέρει η ύφεση, ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της λανθασμένης αυτής συνταγής.
Οι εύποροι και με έναν φόρο παραπάνω δεν θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα, ενώ οι φτωχοί που και πριν από την κρίση είχαν χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. είναι πλέον καταδικασμένοι να ψάχνουν στα σκουπίδια, μπας κι επιβιώσουν. Άρα, ποιοί θα σηκώσουν το βάρος; Μα φυσικά οι μεσαίοι και oι μικρομεσαίοι.
Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε: Ειδικό τέλος στα ακίνητα, έκτακτη εισφορά, επίδομα αλληλεγγύης, εξίσωση φόρων θέρμανσης-κίνησης, μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακή εφεδρεία, υψηλότερα τεκμήρια διαβίωσης, είναι μόνο μερικά από τα μέτρα που θα αλλάξουν για τα καλά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν (καλώς ή κακώς) στη χώρα μας. Επόμενος στόχος στο ευρωπαϊκό οικονομικό εργαστήρι που λέγεται Ελλάδα, είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που μοιραία, λόγω ύφεσης και ανεργίας, θα οδηγήσει σε όλο και χαμηλότερους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό αν εφαρμοστεί θα δώσει και το τελειωτικό χτύπημα στη μεσαία τάξη πλήττοντας όσους μισθωτούς... απομείνουν.
Σε όλα αυτά βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας, που θεωρείται μέγας εχθρός της προσπάθειας «αναδιάρθρωσης» της οικονομίας και της υλοποίησης διαρθρωτικών προσαρμογών.
Δυστυχώς, το παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, λέγοντας ότι δεν θα γίνουμε Iνδία, τυχαίο, δυστυχώς, μόνο τυχαίο δεν αποδεικνύεται, αφού περιλαμβάνει είτε μεγιστάνες (δύο στους πρώτους δέκα πλουσιότερους του κόσμου), είτε εξαθλιωμένους ανθρώπους που ζουν σε παραγκουπόλεις. Παρά το γεγονός ότι η οικονομία της ασιατικής χώρας είναι αναπτυσσόμενη, αντίκρισμα έχουν δει μονάχα οι ζάμπλουτοι. Μεσαία τάξη ακόμα δεν υπάρχει.
Εξάλλου, υπό τη μυθολογία της «μη ανταγωνιστικής οικονομίας εξαιτίας του υψηλού εργασιακού κόστους» είναι πολύ φυσιολογικό, ότι όσοι από το εξωτερικό (βλέπε πολυεθνικές) θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, να θέλουν να έχουν προοπτικές περισσοτέρων κερδών, επενδύοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Υπάρχει κάτι πιο βολικό από μεροκάματα πείνας -σε στυλ αναδυόμενων οικονομιών- που θα προσφέρονται σε ορδές ανέργων, οι οποίοι θα έχουν ως μακρινή ανάμνηση μια άνετη και αξιοπρεπή ζωή; Το ερώτημα είναι ρητορικό.
Η επιμονή της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης σε μια αποδεδειγμένα λανθασμένη συνταγή προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Εξάλλου, ας μην γελιόμαστε, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Βενιζέλος και το οικονομικό επιτελείο ξέρουν πολύ καλά ότι μόνο με μέτρα λιτότητας και με τις συγκεκριμένες, ακατανόητες πολλές φορές, αποφάσεις που στοχεύουν στη συγκέντρωση δημοσίων εσόδων, ούτε το έλλειμμα μειώνεται, πόσο μάλλον το υπέρογκο χρέος. Εκτός πια κι αν παίρνουν με άλλα κριτήρια τις αποφάσεις τους, υπό τις πιέσεις εξωγενών παραγόντων και όχι με γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού.
Ας ελπίσουμε μετά από μερικά χρόνια, οι επιφανείς οικονομολόγοι -και αγαπημένα παιδιά των τραπεζικών και επενδυτικών ιδρυμάτων- να μη μιλούν για το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας, όπως έγινε κατά το παρελθόν με τη Χιλή, το πειραματικό εργαστήρι του Μίλτον Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγου στη Λατινική Αμερική. Εκεί σημειώθηκε στρατιωτική δικτατορία, εδώ μάλλον οικονομική....
Βαγγέλης Βιτζηλαίος
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου