Οι Τελευταίες Μέρες της Πομπηίας;

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν πιο μεστά λόγια για να περιγράψει κάποιος την κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα από αυτά του Tennessee Williams: «Ζούμε όλοι σε ένα σπίτι που καίγεται, δεν υπάρχει πυροσβεστική για να ειδοποιήσουμε, δεν υπάρχει έξοδος, μόνο το επάνω παράθυρο για να βλέπουμε έξω όσο οι φωτιές καταστρέφουν το σπίτι με εμάς παγιδευμένους, κλειδωμένους μέσα του». Έτσι είναι, μόνο που οι κάτοικοι της Αττικής έβλεπαν και τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να περνούν, χωρίς να μπορούν να τα σταματήσουν.

Το πρώτο θέμα συζήτησης στην agenda της παγκόσμιας πολιτικής είναι η κλιματική αλλαγή και η αντιμετώπισή της. Σε εθνικό, διεθνές και ανθρώπινο επίπεδο ασφάλειας, η κλιματική αλλαγή έρχεται να προσθέσει νέους παράγοντες πρόκλησης ανασφάλειας. Στο πιο απλό επίπεδο, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει φυσικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, εντάσεως μεγαλύτερης από ότι έχουμε δει ως σήμερα. Το αποτέλεσμα, έγραφα το 2007, όπως μπορούμε να πούμε και από το πρόσφατο παράδειγμα των μεγάλων πυρκαγιών στην Ελλάδα είναι η δημιουργία πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας και η ανάδειξη της ανικανότητας μίας χώρας να αντεπεξέλθει με την πρόληψη, αλλά και τον χειρισμό περιβαλλοντικών κρίσεων από μόνη της.

Είναι απλό, η κλιματική αλλαγή εντατικοποιεί και πυκνώνει την περιβαλλοντική ανασφάλεια, μία ανασφάλεια η οποία έχει άμεσες επιπτώσεις στην ίδια μας την ύπαρξη. Οι μεγάλες πυρκαγιές του 2007 στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν από πολλούς μελετητές, μεταξύ αυτών και του γράφοντα, για να αναδείξουμε ότι πρέπει να προσαρμόσουμε τους μηχανισμούς πρόληψης των φυσικών καταστροφών και του βραχίονα της πολιτικής προστασίας στη νέα κατάσταση που δημιουργεί το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής.

Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, όμως η επανάληψη του 2007 δεν είναι φάρσα, είναι τραγωδία. Δεν μπορεί η Ελλάδα, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως αρχέτυπο μελέτης των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στις φυσικές καταστροφές να παραμένει, μόλις 2 χρόνια μετά, μόλις 2 το ξαναλέω, ανέτοιμη και ανοχύρωτη.

Ο Βεζούβιος έστελνε μηνύματα στην Πομπηία, έστελνε μηνύματα για την καταστροφή που θα ακολουθούσε, όμως οι πολίτες της βουτηγμένοι στην ομαδική αλαζονεία και αβελτηρία δεν τα άκουσαν. Στην Ελλάδα τα μηνύματα τα ακούμε και τα αναπαράγουμε όλοι, χρόνια τώρα, ο μόνος που δεν θέλει να τα ακούσει είναι ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του. Δεν μπορεί όμως μία μειοψηφία, ακόμη και αν αυτή είναι εκλεγμένη, αλλά πλέον δεν είναι πολιτικά νομιμοποιημένη, να καταδικάζει το μέλλον των επόμενων γενεών της χώρας, γιατί αυτό είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, η υποβάθμιση της ίδιας της υπάρξεως, του μέλλοντος μας.

Αλήθεια, είμαστε τόσο πολλοί μαζοχιστές που θέλουμε να δούμε αν η Ελλάδα θα αναστηθεί ξανά από τις στάχτες; Δεν κουραστήκαμε να επενδύουμε στο υστέρημα καρδιάς, θάρρους και αγάπης για την πατρίδα που έχει ο Έλληνας;

Ας είναι αυτές οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας της ακυβερνησίας και της αδιαφορίας…