ΛΑΡΚΟ, not another working class hero

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Η ιστορία της εργατικής τάξης και των διεκδικήσεων της για μία καλύτερη και ασφαλή εργασία σφυρηλατήθηκε μέσα από τις χαμένες ζωές των ηρώων της καθημερινότητας, των εργατών που έχασαν τη ζωή τους κάτω από τις άθλιες και ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, έχασαν τη ζωή τους στο βωμό της ανισσόροπης αναζήτησης του κέρδους από τους εργοδότες.

Πολλοί νόμιζαν ότι το εργατικό κίνημα δικαιώθηκε, ότι είχε κατοχυρώσει με τους αγώνες του το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία. Το 2009, στην Ελλάδα, στη Φθιώτιδα, στη ΛΑΡΚΟ αυτός ο μύθος κατέπεσε, το δικαίωμα στην ασφαλή εργασία δεν είναι κατοχυρωμένο σε μία επιχείρηση δημοσίου ελέγχου, δύο νεκροί μέσα σε ελάχιστες μέρες και δύο σοβαρά τραυματίες, αυτός είναι ο θλιβερός απολογισμός της ΛΑΡΚΟ.

Το εργατικό ατύχημα ορίζεται ως το εξωτερικό, ξαφνικό, απροσδόκητο, ακούσιο και βίαιο γεγονός στην διάρκεια της εργασίας, το οποίο προκαλεί βλάβες στην υγεία ή απώλεια της ζωής του εργαζόμενου.

Δεν υπάρχουν ατυχήματα χωρίς προθέσεις έλεγε ο Alex Miller.

Όποιος είχε συζητήσει με συνδικαλιστές ή εργαζόμενους στη ΛΑΡΚΟ είχε ακούσει να περιγράφουν με φόβο τις συνθήκες εργασίας, οι οποίες δεν εξασφάλιζαν την υγεία τους. Το πρώτο περιστατικό πριν λίγες ημέρες μπορεί να θεωρήθηκε τυχαίο, ατύχημα, όμως το δεύτερο ξεχείλισε το ποτήρι. Οι αποκαλύψεις του blog Lamianews που έκαναν λόγο για καζάνι που έδειχνε ότι θα εκραγεί καταρρίπτουν το μύθο του εργατικού ατυχήματος. Κύριοι της διοικήσεως της ΛΑΡΚΟ ήταν τυχαίο, ξαφνικό και απρόσμενο το συμβάν;

Οι συλλήψεις των εφτά υπευθύνων αλλά και το κλείσιμο των καζανιών δείχνουν ότι δεν ήταν ατύχημα, ήταν εγκληματική αμέλεια.

Η ασφάλεια των εργαζομένων είναι στενά συνδεδεμένη με την οργάνωση, τη στελέχωση και τη διαχείριση μίας επιχείρησης. Τα όρια της αποδοτικότητας είναι τα όρια της υγείας του εργαζόμενου.

Η ΛΑΡΚΟ έπεσε θύμα της αβελτηρίας και της αδιαφορίας της Κυβερνήσεως και της Διοικήσεως της. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να μπαίνει σε κατώτερη βαθμίδα από την αποδοτικότητας μίας επιχείρησης, και αυτό το εμπεδώσαμε στη ΛΑΡΚΟ με θύματα, δεν ήταν ανάγκη.

Όταν απαξιώνετε μία επιχείρηση, απαξιώνονται και κινδυνεύουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Η πανάκεια του στρατηγικού επενδυτή δεν είναι η λύση. Εγκατέλειψαν και απαξίωσαν τη ΛΑΡΚΟ και τώρα χρησιμοποιούν το στρατηγικό επενδυτή ως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Κάποτε ο Μαρξ έλεγε ότι οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν πέρα από τις αλυσίδες τους. Σήμερα στην Ελλάδα του 2009 πρέπει να φωνάξουμε όλοι μαζί ότι οι εργάτες δεν μπορούν να χάνουν το πιο σημαντικό αγαθό, την ίδια του της ζωή.

Δεν χρειαζόμαστε άλλους ήρωες της εργατικής τάξης, πρέπει να μπει ένα τέλος στον ατέρμονα κύκλο των εργατικών ατυχημάτων.

Αναρτήθηκε από Akis Karatrantos