Ρεπορτάζ : Αρετή Αθανασίου(από ΤΑ ΝΕΑ)
Προτού πάει για ύπνο δεν κλειδώνει απλώς την πόρτα! Παίρνει και τα κλειδιά μαζί της και τα βάζει κάτω από το μαξιλάρι της. Είναι ο μόνος τρόπος για να σιγουρευτεί η Βάσια Παναγοπούλου ότι το πρωί που θα ξυπνήσει θα βρει στο σπίτι την 88χρονη μητέρα της και δεν θα την ψάχνει στους δρόμους του Καματερού. Δεν έχει χαθεί μία και δύο φορές... η κ. Δήμητρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, κάθε φορά που ξεκινούσε για κάπου, βρισκόταν κάπου... αλλού και την έψαχναν. Στην αρχή, όταν εμφάνισε τη νόσο Αλτσχάιμερ, χάθηκε αρκετές φορές στην Καλαμάτα, όπου ζούσε με τον σύζυγό της: «Εδώ και έξι χρόνια, μετά τον θάνατο του πατέρα μου, την πήρα κοντά μου στην Αθήνα. Ήξερα ότι είναι δύσκολη η φροντίδα ενός ηλικιωμένου με Αλτσχάιμερ, αλλά δεν φανταζόμουν πόσο! Είναι φορές που η όλη διαδικασία ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια. Δεν έχεις προσωπική ζωή, ούτε καν προσωπικό χρόνο. Δεν έχεις άλλες επιλογές- χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση».
Δεν μπορεί να εμπιστευθεί τη μητέρα της να μείνει για λίγο μόνη στο σπίτι με ξεκλείδωτη την εξώπορτα ή με αναμμένη την ηλεκτρική κουζίνα: «Αν χρειαστεί να πεταχτώ μέχρι το φαρμακείο ή το σούπερ μάρκετ, κατεβάζω τον διακόπτη της κουζίνας και την κλειδώνω για λίγο μέσα. Το αστείο είναι που με ρωτάει: "Μα καλά, γιατί κλειδώνεις; Φοβάσαι ότι θα φύγω;" Φυσικά δεν θυμάται πόσες φορές άνοιξε την πόρτα, βγήκε έξω και χάθηκε. Δεν είχε ούτε έχει συναίσθηση ότι είναι άρρωστη και πως εξαρτάται αποκλειστικά απο μένα».
Ο ηλικιωμένος που πάσχει από Αλτσχάιμερ δεν μπορεί να σταθεί ή να συντηρηθεί μόνος του. Δεν θυμάται να πάρει τα χάπια του, ούτε αν κοιμήθηκε ή αν έφαγε: «Μπορεί να μείνει νηστική όλη μέρα ή να τρώει συνέχεια γιατί δεν θυμάται ότι έφαγε. Ξέρει ότι είμαι κόρη της, αλλά νομίζει ότι είμαι 20 - 25 χρονών, δεν θυμάται τον γάμο ή τον χωρισμό μου και μου δίνει τις συμβουλές που μου έδινε όταν ήμουν έφηβη!».
Από τη νόσο Αλτσχάιμερ δεν υποφέρει μόνο το άτομο που νοσεί αλλά και ολόκληρη η οικογένεια που το φροντίζει! «Οι πάσχοντες χρειάζονται διαρκή εποπτεία από ανθρώπους που τους αγαπούν και τους σέβονται» εξηγεί η κ. Βάσια Παναγοπούλου. Και επειδή αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι με Αλτσχάιμερ καταλήγουν σε οίκους ευγηρίας ή άσυλα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμιά κρατική μέριμνα. Κάτι ενδιάμεσο, ένας κατάλληλος χώρος που θα μπορούσε να προσφέρει λίγες ημέρες φιλοξενίας στον άρρωστο για να μπορούν να πάρουν μια ανάσα τα παιδιά του. Έτσι, όλο τον χρόνο είσαι εξουθενωμένος και είναι στιγμές που καταρρέεις».
fimotro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου