Η ώρα των πρώην! ...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ερχεται η ώρα των πρώην στην οικονοµία; Είναι µια παράπλευρη συζήτηση αυτή την περίοδο. Να περιµένουµε ότι θα επιστρέψουν στη σκηνή πρόσωπα που µεσουρανούσαν πριν από χρόνια αλλά µετά τις εκλογές του 2009 βρέθηκαν στην περιφέρεια ή µακριά από τα κέντρα εξουσίας; Ορισµένοι βλέπουν πρόδροµα φαινόµενα. Και µιλούν για ... πολιτικούς που µοιάζουν µε το κόκκινο κρασί: η αξία τους βρίσκεται στην παλαίωση! Το θέµα είναι αν στο σηµερινό σκηνικό υπάρχει πράγµατι χώρος γι’ αυτούς. Ιδίως αν πρόκειται να θυσιαστούν αυτοί που συναποτελούν σήµερα τον κυβερνητικού πυρήνα. Πάντως το ενδεχόµενο να ανακληθεί στα όπλα η παλαιότερη φρουρά περιστρέφεται γύρω από πρόσωπα µε διαδροµή και στην Ευρώπη, όπως η Βάσω Παπανδρέου. Ή ορισµένους προνοµιούχους του εκσυγχρονισµού όπως οΓιώργος Φλωρίδης. Αλλά και παράγοντες που τέµνουν τη σηµιτική περίοδο, όµως δεν έφτασαν ποτέ να πιουν νερό από τον νεοπαπανδρεϊσµό, όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Ακριβοθώρητος στα ΜΜΕ, κάνει µέσα σε δέκα µέρες απανωτές εµφανίσεις στην τηλεόραση. ∆εν λέει τίποτε περισσότερο από αυτά που περιλαµβάνονται στο πόνηµα «Τα βήµατα του Εστερναχ» που εξέδωσε πέρυσι. Ωστόσο σηµειώνει – κάπως αυθαίρετα, αλλά όχι αβάσιµα – ότι τα ελλείµµατα και το χρέος είναι µεγαλύτερα από αυτά που ανακοινώνονται επισήµως. Και θεωρεί το Μνηµόνιο φύλλο συκής του διεθνούς οικονοµικού ελέγχου στον οποίο βρίσκεται η χώρα.

Το παράδοξο µε τον Παπαδόπουλο είναι γιατί δεν έχει χαρτοφυλάκιο σε µια εποχή που ήδη εφαρµόζεται µια πολιτική, την ουσία της οποίας ο ίδιος αποδέχεται και προσαυξάνει. Αλλωστε έχει πάντα το δικό του ακροατήριο και πολλοί θα τον ήθελαν στο οικονοµικό επιτελείο. Στους τόσους εξωκοινοβουλευτικούς, ένας ακόµη. Εχει στα υπέρ του ότι έλεγε εντός του ΠΑΣΟΚ πράγµατα που οι άλλοι τώρα ανακαλύπτουν.

Π.χ. το καλοκαίρι του 2007 πήγαν να τον διαγράψουν γιατί πρότεινε: «Καµία σύνταξη κάτω από τα 60». Σήµερα οι επικριτές του ψηφίζουν για «σύνταξη στα 67» και βάλε.

Πάµε στην αρχή: άρχισε ο χρόνος να κυλάει προς αυτούς που είχε αφήσει πίσω; Μπορεί. Αν θα συµβεί πάντως, θα είναι γιατί στην εποχή της τροϊκοκρατίας κάποιοι πρέπει να εγγυηθούν αυτό που έλεγε ο θρυλικός Κένεθ Γκαλµπρέιθ:

«Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού – είναι η επιλογή µεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου».
TANEA

Αναρτήθηκε από Nonews