Ε, όχι και... Παλαιών Πατρών Γερμανός

newpost.gr

Η εξέλιξη που υπήρξε στις συνομιλίες με την τρόικα, για πολλούς ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη. Ως γνωστόν, η απάντηση στο ψευτοδίλημμα «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε» είναι παιχνιδάκι ακόμα και για παιδάκια του νηπιαγωγείου. Και εμείς, στραβά αρμενίζαμε δυο χρόνια τώρα.

Μετά την εκλογική της νίκη το 2009, με τη ΝΔ ριγμένη στα καναβάτσο, η κυβέρνηση εγκλωβισμένη στη ρήση «λεφτά υπάρχουν» δεν κινήθηκε ταχύτατα για την αναστροφή του δυσμενούς οικονομικού κλίματος, αν και το γνώριζε. Για τον λόγο αυτό και δεν απορροφήθηκαν τα 25 δισ. που έδιναν τότε οι αγορές με ευνοϊκούς όρους.

Για να μην λέμε πολλά, μετά τις αδιανόητες δηλώσεις Παπακωνσταντίνου περί «Τιτανικού», φτάσαμε στην προσφυγή στον διεθνή οργανισμό στήριξης με (το επίσης αδιανόητο) επιχείρημα «όταν ζητάς να δανειστείς δεν βάζεις όρους». Ο ελληνικός λαός μάτωσε, τα μέτρα δεν βγήκαν, λήφθηκαν νέα και νέα και νέα, ο λαός ξαναμάτωσε, ο προϋπολογισμός φούνταρε, νέα μέτρα χωρίς μυρωδιά κοινωνικής δικαιοσύνης, έγινε ο Βενιζέλος υπουργός Οικονομικών, ήρθαν το μεσοπρόθεσμο και νέα εισπρακτικά μέτρα, ήρθε η πέραν κάθε λογικής αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση. Τελικά, ήρθε και το «όχι» στη νέα απαίτηση της τρόικας για πρόσθετα μέτρα. Λογικό.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι μια πρόταση νέων μέτρων, δεν θα περάσει ούτε από την κοινοβουλευτική της ομάδα. Γνωρίζει επίσης ότι η «συμμαχία των προθύμων» δεν υφίσταται από καιρό- Καρατζαφέρης και Ντόρα έχουν πάρει τις αποστάσεις τους βλέποντας την αναποτελεσματικότητα του Μνημονίου που ψήφισαν. Και το σημαντικότερο, γνωρίζει ότι μια νέα δέσμη μέτρων είναι πιθανό να την οδηγήσει σε πτώση και σε μια ιστορική (από πλευράς ποσοστών) εκλογική ήττα. Οπότε το «όχι», που ελέχθη σε συνεννόηση με τον Γ. Παπανδρέου, ήταν μονόδρομος, έστω και αν οι τροϊκανοί- κακά τα ψέμματα, έχουν δίκαιο όταν λένε ότι είμαστε ασυνεπείς σε πολλά από αυτά για τα οποία (κακώς) δεσμευθήκαμε- βλέπετε αποκρατικοποιήσεις, ενιαίο μισθολόγιο, μείωση δημοσίων δαπανών.

Παρά το γεγονός ότι η βόμβα σκάει στα χέρια του, ο Βενιζέλος δεν δείχνει να ανησυχεί ιδιαιτέρως- αυτό δίνει απάντηση και στο ερώτημα «πως δέχθηκε να αναλάβει το υπουργείο οικονομικών», έστω και αν διαδέχθηκε αυτόν τον απερίγραπτο πρώην τσάρο, τον Παπακωνσταντίνου.

Ο Βενιζέλος, μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτικά επιπόλαιος (θυμηθείτε το Ζάππειο) αλλά κουτός δεν είναι. Αντιθέτως είναι πανέξυπνος. Γνωρίζει ότι το «όχι» του δίνει πόντους, πολλούς πόντους. Αν υπάρξει πολιτική λύση, θα μπορεί να πει «εγώ τα κατάφερα». Αν αντιθέτως πάμε σε εκλογές, θα εμφανιστεί παντοδύναμος στην επόμενη για το ΠΑΣΟΚ ημέρα, εμφανιζόμενος σαν τον Παλιών Πατρών Γερμανό ένα πράμα: αυτός που σήκωσε το λάβαρο της εξέγερσης εναντίον της κατοχής από την τρόικα.

Μόνο που όπως εξηγήσαμε παραπάνω, το «όχι» ήταν απόλυτος μονόδρομος. Και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, την 25η Μαρτίου του 1821, όπως είναι πλέον γνωστό, δεν βρισκόταν στα Καλάβρυτα...

ΥΓ: Σε επικοιωναικό επίπεδο, τα προαναφερόμενα ισχύουν, έστω και μετά τις διαβεβαιώσεις ότι «όχι» δεν ειπώθηκε και πως η αναχώρηση της τρόικας ήταν προγραμματισμένη.



Αντώνης Σκύλλακος