Τα «αμαρτωλά» υποβρύχια, τα επιτόκια της Deutsche Bank, ο γίγας των «μαύρων ταμείων» Siemens και οι δωροδοκίες στα συμβόλαια της ΜΑΝ.-Πόσες φορές οι ΗΠΑ έπιασαν στα πράσα τους Γερμανούς...
Το σκάνδαλο «dieselgate», όπως ήδη το ονόμασαν τα διεθνή ΜΜΕ, αφορά την αποκάλυψη μιας μεγαλειώδους απάτης εκ μέρους της μεγαλύτερης γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, της Volkswagen, που...
φέρεται να πουλούσε επί σειρά ετών στις ΗΠΑ -πιθανότατα και σε άλλες αγορές ανά τον κόσμο- πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα με λογισμικό σχεδιασμένο έτσι ώστε να κρύβει τα πραγματικά μεγέθη σε επίπεδα εκπομπών καυσαερίων και κατανάλωσης καυσίμων. Με αυτόν τον τρόπο τα συγκεκριμένα μοντέλα κάλυπταν τις αυστηρές περιβαλλοντικές νόρμες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Το σκάνδαλο αυτό κλονίζει ήδη τη θέση της γερμανικής εταιρείας και θεωρείται σίγουρο πως θα επιφέρει πρόστιμα και αποζημιώσεις ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ πιθανότατα θα αλλάξει και τις γενικότερες ισορροπίες στην παγκόσμια αγορά οχημάτων.
Ο Ματίας Μίλερ της Porsche είναι ο νέος επικεφαλής της Volkswagen μετά την παραίτηση του Μάρτιν Βίντερκορν
Και αυτή είναι μόνο μία από τις αναγνώσεις της καυτής υπόθεσης... Εύκολα, όμως, καταλαβαίνει κανείς πως η υπόθεση θα έχει αναπόφευκτα επιπτώσεις στις διεθνείς πολιτικές, διπλωματικές, εμπορικές και οικονομικές σχέσεις των εμπλεκόμενων κρατών. Επιπτώσεις που ενδεχομένως θα αλλάξουν τις υφιστάμενες ισορροπίες και κυρίως το επίπεδο συνεργασίας δύο κορυφαίων διεθνών δυνάμεων: των ΗΠΑ και της Γερμανίας.
Στον αέρα οι σχέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αναλυτές που ήδη τονίζουν ότι το σκάνδαλο της VW θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα που θα τινάξει στον αέρα τις σχέσεις των δύο χωρών, σχέσεις που σε κάθε περίπτωση έχουν δοκιμαστεί ποικιλοτρόπως το τελευταίο διάστημα. Οποιος έχει έστω μια γενική άποψη για τις διεθνείς σχέσεις εύκολα καταλαβαίνει πως ΗΠΑ και Γερμανία διατηρούσαν τα τελευταία χρόνια μια οικονομική και διπλωματική συνεργασία αμοιβαία επωφελή: οι Αμερικανοί πάντα ήθελαν έναν ισχυρό συνομιλητή στην Ευρώπη και η επίμονη άρνηση των Βρετανών να αναπτύξουν στενότερες σχέσεις με την ηπειρωτική Ευρώπη, με την οικονομική καρδιά της Ενωσης, τους δυσκόλευε αρκετά. Από την άλλη, η Γερμανία, η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ανάπτυξης, και ήθελε και μπορούσε να παίξει τον ρόλο του προνομιακού συνομιλητή και συνεργάτη στην ήπειρό μας. Το ερώτημα είναι αν οι Αμερικανοί θεώρησαν ποτέ ότι είχαν να κάνουν με έναν ισότιμο εταίρο, όπως είναι βέβαιο πως πίστεψαν κάποια στιγμή οι Γερμανοί, ιδίως όταν έβλεπαν χρόνο με τον χρόνο την οικονομική τους ισχύ να αυξάνεται.
Οταν πλέον οι Αμερικανοί ακούν για την «ισχύ της γερμανικής μηχανικής» και τους «καθαρούς» κινητήρες που κατασκευάζει είναι πολύ κουμπωμένοι
Αυτή ακριβώς η συνεχιζόμενη ενίσχυση της θέσης της Γερμανίας στον παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό χάρτη είναι και η ρίζα του προβλήματος στις σχέσεις του Βερολίνου με την Ουάσινγκτον - τουλάχιστον έτσι όπως αυτό αποκαλύπτεται εσχάτως. Η Γερμανία μεγάλωσε πολύ, σε σημείο ώστε να θεωρεί πως μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί από την αμερικανική γραμμή. Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, με αποκορύφωμα τα χρόνια της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 και ακόμα ταλανίζει μερίδα της Ευρωζώνης, η Γερμανία ένιωσε αρκετά ικανή και δυνατή ώστε να χαράξει δικιά της πολιτική, ενίοτε αντιμέτωπη με τα αμερικανικά συμφέροντα. Ενιωσε -και είναι- οικονομική υπερδύναμη και ως τέτοια πράττει. Μόνο που τα αμερικανικά μεγέθη παραμένουν ακόμα μεγαλύτερα...
Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης από το Βερολίνο ήταν για την Ουάσινγκτον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η απόδειξη (;) πως εκ μέρους της Γερμανίας είχε κηρυχθεί ένας άτυπος οικονομικός και γεωπολιτικός πόλεμος κατά των υπόλοιπων οικονομικών κολοσσών στον πλανήτη, κάτι που οι ΗΠΑ δεν θα άφηναν αναπάντητο.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου