fimotro 
Γράφει ο Νίκος Σάνσης
(οικονομολόγος)
Επτά η ώρα πρωινό, κατεβαίνοντας στην Φωκίωνος Νέγρη για να πάω στη δουλειά, όπως κάθε μέρα, συναντώ ένα παλιό συμμαθητή από το Δημοτικό, άξιο άνθρωπο και επιστήμονα, λάτρη και κάτοικο της Κυψέλης. Πρώτη...
λέξη εκατέρωθεν η καλημέρα. Και ξάφνου ταυτόχρονα από τα στόματα μας, σαν ποταμός πίκρας, άρχισε να κυλά το ίδιο πλήθος απόψεων, σαν μια αόρατη κοινή αλλά αναγκαία εξομολόγηση, μπροστά στον χώρο ανάμνησης του δημοτικού σχολείου, που μας ένωσε στην πρώτη 10ετία της ζωής μας.
« Πως έγιναν τα πράγματα έτσι. Φίλε η γενιά μας έφταιξε, που φτάσαμε ως εδώ, και μην μου πεις όχι».
Και η κουβέντα άρχισε με αντικείμενο τους πολιτικούς και τα κόμματα. Και μετά οι υπόλοιποι. Πρώτο αγκάθι στην συζήτηση, η περίοδος της χούντας, που κατά κοινή άποψη, ήταν η πρωτογενώς βασική πηγή διαφθοράς και σήψης. Εκεί ο Έλληνας ανακάλυψε τον άκρατο, ανεξέλεγκτο πλουτισμό και την διαφθορά. Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος τιμωρήθηκαν από τους πολιτικούς. Όχι για την διάρρηξη και την εξαφάνιση του ιστού της κοινωνίας, αλλά για την εθνική καταστροφή που προκάλεσαν. Αυτούς όμως που έκαναν τις μεγάλες ρεμούλες γλείφοντας και έρποντας, κανένας δεν τους άγγιξε. Και ήλθαν οι πολιτικοί. Όχι από τον πλανήτη Άρη. Αλλά από την κοινωνία. Στην αρχή οι παλιοί πολιτικοί μουδιασμένοι με αρχές ήθους ευπρέπειας και φόβου που απέκτησαν πριν από το 1967, ανακατεμένοι όμως και από την γενιά του Πολυτεχνείου που φυσιολογικά άρχισε σιγά σιγά να μπαίνει στα πράγματα.
Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αυτοί που έτρεξαν να σωθούν, όταν το τανκ παραβίασε την πόρτα, αργότερα χάθηκαν στον μύλο της βιοπάλης, πιστεύοντας ότι ολοκλήρωσαν την υποχρέωση τους και δεν απαιτείται έπαινος όταν υπερασπίζεσαι τα ιδεώδη της ελευθερίας της πατρίδας σου. Όμως άλλοι, εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, πήραν τον τίτλο του αντιστασιακού και παρουσίασαν πλαστές περγαμηνές, προσδοκώντας αργότερα προσωπικά οφέλη, που δυστυχώς τα εισέπραξαν σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις.
Και το τραγικότερο είναι, ότι ενώ όλοι πιστεύαμε πως με αναγεννημένες απόψεις που προέρχονται από πάλη και αγώνες, θα φτιάξουν τα πράγματα, δυστυχώς χάλασαν και σήμερα – άκουσον – είμαστε σε χειρότερη κατάσταση αξιών, αρχών, θεσμών, και ήθους από όταν ξεκινήσαμε.
Τα χρόνια περνούσαν και το πλαίσιο νομικής κάλυψης ανομιών και ατιμωρησίας με το σύστημα περί μη ευθύνης υπουργών στήθηκε περίτεχνα. Στα κόμματα οι χειρισμοί διαχείρισης του χρήματος, πάντα για να εξυπηρετήσουν την κομματική πελατεία και τους ημέτερους. Αντι οι πολιτικοί αυτοί χώροι να θέσουν αρχές επιλογής στελεχών, την ηθική, την πνευματική αξία και την προσωπικότητα, δέχθηκαν αυτούς που απέδειξαν ότι είχαν τις προϋποθέσεις, σαν Ρωμαίοι πραιτοριανοί, φύλαξης και προστασίας ανομιών, παράνομης διοίκησης, διορισμών ρουσφετιών και αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Χωρίς να έχει τις αναγκαίες δομές αντίστασης για αλλαγή, και η κοινωνία άρχισε στο ίδιο μοτίβο, να κινείται μιμούμενη, τους ηγέτες της. Άλλοτε ντυμένη στη πράσινη χλαμύδα, άλλοτε ντυμένη στην γαλάζια χλαμύδα, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρει και να ρουφήξει αχόρταγα, οφέλη μόνο για την πάρτη της. Επιχειρηματίες, επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, συνδικαλισμός, όλοι μέσα στο παιγνίδι. Αξιοκρατία μεν μηδέν. Ευνοιοκρατία δε πλήρης. Θεός το χρήμα και ο με κάθε μέσο αχαλιναγώγητος πλουτισμός.
Σλόγκαν των καιρών: Δεν πλούτισες? Δεν φτιάχτηκες? Είσαι ο μεγάλος μαλάκας της υπόθεσης. Έστω και με το δημόσιο χρήμα, σιωπηρά συμπληρώνω. Υπόδειγμα προς μίμηση, οι επιφανείς κλέφτες. Μίασμα προς αποφυγή οι κοινοί άνθρωποι του καθημερινού μόχθου και της ευπρέπειας.
Όλοι βέβαια στόχευαν ψηλά, με ιδανικά και οράματα. Όχι για ποιότητα ζωής, για αλλαγή δομών της κοινωνίας και σωστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος των όλων. Αλλά για τη δική τους προσωπική ευμάρεια της καλοπέρασης και του ωχαδερφισμού. Ειδικότερα στην τελευταία 5ετία διακυβέρνησης του τόπου, άλλα και λίγο παλαιότερα.
Και φτάσαμε στην γιορτή του Αη Γιώργη, με την διαθήκη που συντάχθηκε στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. για να παραδοθεί και να υλοποιηθεί από τους κληρονόμους μας και άμοιρα παιδιά μας. Για να μας βλαστημάνε μια ζωή, όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια.
Την στιγμή αυτή, το μόνο που οφείλω, και μπορώ να κάνω, κοιτάζοντας αυτά τα αθώα πρόσωπα, είναι – αφού το πολιτικό κατεστημένο μέχρι στιγμής το αποφεύγει - να ζητήσω εκ μέρους της γενιάς μου, μια τεράστια συγγνώμη, και να ελπίσω ότι μέσα από αυτή την αναγκαία περιπέτεια, που τώρα ξεκινάει, θα αναπηδήσει έστω μια μικρή ελπίδα αξιοκρατίας και πνευματικής ανάτασης.
Γιατί, είτε το θέλουμε ,είτε όχι, αυτή η ενοχή που θα μας κυνηγάει σαν τις Ερινύες, όλους εμάς τους συνομήλικους , είναι η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών, όλων ανεξαιρέτως των παρατάξεων, της γενιάς μου...
(οικονομολόγος)
Επτά η ώρα πρωινό, κατεβαίνοντας στην Φωκίωνος Νέγρη για να πάω στη δουλειά, όπως κάθε μέρα, συναντώ ένα παλιό συμμαθητή από το Δημοτικό, άξιο άνθρωπο και επιστήμονα, λάτρη και κάτοικο της Κυψέλης. Πρώτη...
λέξη εκατέρωθεν η καλημέρα. Και ξάφνου ταυτόχρονα από τα στόματα μας, σαν ποταμός πίκρας, άρχισε να κυλά το ίδιο πλήθος απόψεων, σαν μια αόρατη κοινή αλλά αναγκαία εξομολόγηση, μπροστά στον χώρο ανάμνησης του δημοτικού σχολείου, που μας ένωσε στην πρώτη 10ετία της ζωής μας.
« Πως έγιναν τα πράγματα έτσι. Φίλε η γενιά μας έφταιξε, που φτάσαμε ως εδώ, και μην μου πεις όχι».
Και η κουβέντα άρχισε με αντικείμενο τους πολιτικούς και τα κόμματα. Και μετά οι υπόλοιποι. Πρώτο αγκάθι στην συζήτηση, η περίοδος της χούντας, που κατά κοινή άποψη, ήταν η πρωτογενώς βασική πηγή διαφθοράς και σήψης. Εκεί ο Έλληνας ανακάλυψε τον άκρατο, ανεξέλεγκτο πλουτισμό και την διαφθορά. Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος τιμωρήθηκαν από τους πολιτικούς. Όχι για την διάρρηξη και την εξαφάνιση του ιστού της κοινωνίας, αλλά για την εθνική καταστροφή που προκάλεσαν. Αυτούς όμως που έκαναν τις μεγάλες ρεμούλες γλείφοντας και έρποντας, κανένας δεν τους άγγιξε. Και ήλθαν οι πολιτικοί. Όχι από τον πλανήτη Άρη. Αλλά από την κοινωνία. Στην αρχή οι παλιοί πολιτικοί μουδιασμένοι με αρχές ήθους ευπρέπειας και φόβου που απέκτησαν πριν από το 1967, ανακατεμένοι όμως και από την γενιά του Πολυτεχνείου που φυσιολογικά άρχισε σιγά σιγά να μπαίνει στα πράγματα.
Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αυτοί που έτρεξαν να σωθούν, όταν το τανκ παραβίασε την πόρτα, αργότερα χάθηκαν στον μύλο της βιοπάλης, πιστεύοντας ότι ολοκλήρωσαν την υποχρέωση τους και δεν απαιτείται έπαινος όταν υπερασπίζεσαι τα ιδεώδη της ελευθερίας της πατρίδας σου. Όμως άλλοι, εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, πήραν τον τίτλο του αντιστασιακού και παρουσίασαν πλαστές περγαμηνές, προσδοκώντας αργότερα προσωπικά οφέλη, που δυστυχώς τα εισέπραξαν σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις.
Και το τραγικότερο είναι, ότι ενώ όλοι πιστεύαμε πως με αναγεννημένες απόψεις που προέρχονται από πάλη και αγώνες, θα φτιάξουν τα πράγματα, δυστυχώς χάλασαν και σήμερα – άκουσον – είμαστε σε χειρότερη κατάσταση αξιών, αρχών, θεσμών, και ήθους από όταν ξεκινήσαμε.
Τα χρόνια περνούσαν και το πλαίσιο νομικής κάλυψης ανομιών και ατιμωρησίας με το σύστημα περί μη ευθύνης υπουργών στήθηκε περίτεχνα. Στα κόμματα οι χειρισμοί διαχείρισης του χρήματος, πάντα για να εξυπηρετήσουν την κομματική πελατεία και τους ημέτερους. Αντι οι πολιτικοί αυτοί χώροι να θέσουν αρχές επιλογής στελεχών, την ηθική, την πνευματική αξία και την προσωπικότητα, δέχθηκαν αυτούς που απέδειξαν ότι είχαν τις προϋποθέσεις, σαν Ρωμαίοι πραιτοριανοί, φύλαξης και προστασίας ανομιών, παράνομης διοίκησης, διορισμών ρουσφετιών και αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Χωρίς να έχει τις αναγκαίες δομές αντίστασης για αλλαγή, και η κοινωνία άρχισε στο ίδιο μοτίβο, να κινείται μιμούμενη, τους ηγέτες της. Άλλοτε ντυμένη στη πράσινη χλαμύδα, άλλοτε ντυμένη στην γαλάζια χλαμύδα, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρει και να ρουφήξει αχόρταγα, οφέλη μόνο για την πάρτη της. Επιχειρηματίες, επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, συνδικαλισμός, όλοι μέσα στο παιγνίδι. Αξιοκρατία μεν μηδέν. Ευνοιοκρατία δε πλήρης. Θεός το χρήμα και ο με κάθε μέσο αχαλιναγώγητος πλουτισμός.
Σλόγκαν των καιρών: Δεν πλούτισες? Δεν φτιάχτηκες? Είσαι ο μεγάλος μαλάκας της υπόθεσης. Έστω και με το δημόσιο χρήμα, σιωπηρά συμπληρώνω. Υπόδειγμα προς μίμηση, οι επιφανείς κλέφτες. Μίασμα προς αποφυγή οι κοινοί άνθρωποι του καθημερινού μόχθου και της ευπρέπειας.
Όλοι βέβαια στόχευαν ψηλά, με ιδανικά και οράματα. Όχι για ποιότητα ζωής, για αλλαγή δομών της κοινωνίας και σωστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος των όλων. Αλλά για τη δική τους προσωπική ευμάρεια της καλοπέρασης και του ωχαδερφισμού. Ειδικότερα στην τελευταία 5ετία διακυβέρνησης του τόπου, άλλα και λίγο παλαιότερα.
Και φτάσαμε στην γιορτή του Αη Γιώργη, με την διαθήκη που συντάχθηκε στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. για να παραδοθεί και να υλοποιηθεί από τους κληρονόμους μας και άμοιρα παιδιά μας. Για να μας βλαστημάνε μια ζωή, όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια.
Την στιγμή αυτή, το μόνο που οφείλω, και μπορώ να κάνω, κοιτάζοντας αυτά τα αθώα πρόσωπα, είναι – αφού το πολιτικό κατεστημένο μέχρι στιγμής το αποφεύγει - να ζητήσω εκ μέρους της γενιάς μου, μια τεράστια συγγνώμη, και να ελπίσω ότι μέσα από αυτή την αναγκαία περιπέτεια, που τώρα ξεκινάει, θα αναπηδήσει έστω μια μικρή ελπίδα αξιοκρατίας και πνευματικής ανάτασης.
Γιατί, είτε το θέλουμε ,είτε όχι, αυτή η ενοχή που θα μας κυνηγάει σαν τις Ερινύες, όλους εμάς τους συνομήλικους , είναι η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών, όλων ανεξαιρέτως των παρατάξεων, της γενιάς μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου