Για την κρίση και τη στάση της κυβέρνησης είπε ο κ. Ανδρουλάκης: ««Πρέπει να ξέρετε ότι για μένα δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι πώς σε μια μεγάλη καταστροφή δημιουργείς την αίσθηση του ναυαγισμού που βοηθά τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την κοινή μοίρα και να δείξουν αλληλεγγύη. Απέτυχε η κυβέρνηση σ’ αυτό. Και το κρίσιμο ήταν μια αίσθηση εθνικού συναγερμού. Έλεγα ότι πάμε σε πόλεμο. Ότι στο crisis management που είναι η υψηλότερη αξία της πολιτικής έπρεπε να δημιουργηθεί αίσθηση της κοινής μοίρας, ώστε η ορμή για λύτρωση να έχει ψυχικό βάθος στους ανθρώπους. Διαφορετικά η κοινωνία διασπάται σε ένα πόλο παθητικότητας και αυτοκαταστροφικής έκρηξης. Είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε μια μεγάλη κρίση».
Για το λόγο που δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να αντεπεξέλθει στην κρίση είπε, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είπε ότι δεν μπόρεσε γιατί «υπήρξε μια βαθύτερη πολιτική αυταπάτη στο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι αυτά της στιγμής. Διαμορφώθηκε αυτό που λέμε η κουλτούρα της σύγκλησης. Το ευρώ γύρω στο 2000 μας μέθυσε. Δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι πάμε για τη σύγκληση, να γίνουμε ευρωπαίοι. Μέσα μου αισθάνθηκα αυτό που λέω ευλογία, αλλά και ιστορική παγίδα του ευρώ. Διότι ήξερα ότι το ευρώ, στη φάση της φούσκας και του μπουμ, σε κάνει να αισθάνεσαι Γερμανός. Να δανείζεσαι σαν Γερμανός. Όταν όμως αντιστραφεί ο πιστωτικός κύκλος – που το ξέραμε βέβαια όσοι γνωρίζουμε οικονομικά – και έρθει το ευρώ που κρατάς στα χέρια σου να ξεφουσκώσει λειτουργεί σαν ξένο νόμισμα και γίνεται βαρίδι, όπως στο μεσοπόλεμο ο «χρυσός κανόνας». Που κάθε νόμισμα μετριόταν με βάση το χρυσό και έγινε βάρος που οδήγησε στο σπιράλ της ύφεσης και του χρέους».
Για τον πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου είπε χαρακτηριστικά: «Το παράπονό μου με τον Παπανδρέου ήταν ότι είχαν μεθύσει προεκλογικά. Τώρα είναι ο Στίνγκλιτς. Άλλος πάλι αυτός... Ο καλύτερος εν ζωή οικονομολόγος είναι, αλλά αυτά που έλεγε είναι τρέλες. Εκτός πραγματικότητας! Μπορεί να τσαντίζεται ο Παπανδρέου, αλλά αυτός είναι ο σύμβουλός του. Τι μας έλεγε πριν ο Στίνγκλιτς; Να πάμε στην Αργεντινή. Και τώρα τι μας λέει; Όλο το πολιτικό σύστημα προεκλογικά έλεγε άλλα τότε. Εδώ ο Τσίπρας έλεγε να κάνουμε προσλήψεις και μας έλεγε παραμύθια με δράκους...».
Για την κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, ο κ. Ανδρουλάκης επεσήμανε ότι ήθελε «η κυβέρνηση Παπανδρέου τον Οκτώβριο (του 2009) να είναι κυβέρνηση εθνικής ανάγκης. Να βάλει έναν εθνικό συναγερμό, μια ζώνη ασφαλείας για τη χώρα. Είχα πει προεκλογικά και προπηλακίστηκα από τον κόσμο ότι πρέπει να βάλουμε ζώνη ασφαλείας, διότι η κυβέρνηση δεν θα είναι ελληνική, έστω και αν στα έδρανά της κάθονται οι πιο πατριώτες από τους πατριώτες. Υπερβολή; Ναι, αλλά ας μου πουν την υπερβολή για να τονίσουμε κάτι, γιατί στην ΟΝΕ δεν είναι κατοχή».
Για την εξέλιξη της κρίσης, είπε ότι «δεν θα βγούμε εύκολα από τη γωνία», αφού «θα πρέπει να περάσουμε μια πενταετία προσαρμογής που θα την κάνουμε με εύλογες θυσίες, αλλά όχι παράλογες που επιταχύνουν την καταστροφή. Είναι εκτός ελέγχου αυτή τη στιγμή η κατάσταση και με ευθύνη 30% στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα και 70% στην Ευρώπη που πρέπει να καταλάβει τα ζητήματα και να δράσει. Δεν μπορεί έτσι».
«Αυτή τη στιγμή ξαναμπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο αποφάσεων που δεν θέλω να τις πω όλες δημόσια, γιατί δεν λέγονται και υπάρχει κίνδυνος. Είναι όπως λέμε στη φυσική και το νόμο της απροσδιοριστίας ότι ο παρατηρητής επηρεάζει το παρατηρούμενο αντικείμενο. Αυτά γράφονται, ανατυπώνονται και μεταβιβάζονται, ανατροφοδοτούν τον πανικό ή την προφητεία. Στενοχωριέμαι καμιά φορά γιατί δούλεψα στο χρηματοπιστωτικό τομέα και το 90% όσων είναι στη Βουλή, στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων, δεν γνωρίζουν από οικονομικά. Είναι το πιο ευαίσθητο σημείο. Καθένας μπορεί να λέει κούρεμα 50 ή 60. Είναι πολύ σοβαρά πράγματα αυτά» είπε.
Τέλος, δεν παρέλειψε να κατακρίνει την Αριστερά, λέγοντας ότι «είναι εκτός πραγματικότητας. Τελείως». «Δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων. Και όχι μόνο η Αριστερά. Με όλους τους τόνους έχω πει ότι μεγαλύτερη προδοσία του εργατικού κινήματος της Ευρώπης είναι οι υπερπρόωρες συνταξιοδοτήσεις που δεν καλύπτονται από εισφορές ή καταβολή των εργοδοτών. Τι έκαναν η Philips και η Siemens ας πούμε; Το εργατικό κίνημα εξυπηρέτησε τη βίαιη ανασυγκρότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Η Siemens έδιωξε εργαζομένους με ώριμα δικαιώματα και τους έστελνε στο ασφαλιστικό τους ταμείο για να πάει πιτσιρικάδες με το 1/3 του μισθού. Έτσι δημιουργήθηκε η μεγάλη προδοσία του εργατικού κινήματος και τώρα τραβάμε την κουβέρτα από τη μία μπάντα και κρυώνουμε από την άλλη» ανέφερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου