ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: ΣΧΕΣΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Δεν έχω ακούσει κάποιον τους τελευταίους μήνες (και χρόνια ίσως) που να μην μέμφεται, να μην θέλει να αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Αλλά η διέξοδος/απάντηση φαίνεται να μοιάζει με την απαίτηση από έναν εθισμένο, εξαρτημένο να σταματήσει να παίρνει ουσίες, επειδή αυτό του κάνει κακό. Σαν να θέλει, ξαφνικά και από το πουθενά, να μπει αυτόματα στην θεραπευτική κοινότητα της πολιτικής.
Η αλήθεια είναι πως στους διαχειριστές της πολιτικής, στους πολιτικούς, μπορείς να καταλογίσεις διάφορα: Αναξιοπιστία, ρεμούλα, υποκρισία, βόλεμα, καιροσκοπισμό, ψέματα, πολλά… και έτσι να κάνουμε ένα βήμα απογαλακτισμού από την τεχνητή εμπιστοσύνη που δημιουργούσαν τόσα χρόνια οι πολιτικές πελατειακές σχέσεις. Να τα βάζουμε ακόμη και με τους πολιτικούς στο ίδιο μας το κόμμα, χωρίς ίχνος ανοχής, συνενοχής, ή ακόμη περισσότερο. Ο «κουμπάρος» του βουλευτή, ο ευδαιμονισμένος μικροαστός, ο κολαούζος της ιδιωτικής πολιτικής, είναι βέβαιο πως θα πλειοδοτήσουν σε καταγγελίες, το κάνουν ήδη, για αυτούς που προσκυνούσαν με αντάλλαγμα ένα ρουσφέτι.
Ανοίγει ο δρόμος, ή τουλάχιστον είναι αρκετό, για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος; Δεν νομίζω πως αρκεί.
Είναι κυρίως η επανένταξη της αξιοπρέπειας στην πολιτική και το χτύπημα των φαινομένων διαφθοράς που αγκαλιάζουν ολόκληρη την κοινωνία δίνοντας την εντύπωση πως είναι μια αγκαλιά στην οποία πρέπει να αναπτυσσόμαστε. Το αίσθημα δικαιοσύνης που εκλείπει, η εντύπωση, αν όχι βεβαιότητα, ατιμωρησίας. H διάχυτη αίσθηση για τις πολλαπλές και επαναλαμβανόμενες ανισότητες. Οι συντεχνίες που κοιτάζουν αποκλειστικά το ίδιον όφελος.... Ο πολίτης όμως έχει ανάγκη να αποφασίσει πως του ανήκει, και η πολιτική αναζήτηση και το δικαίωμα. Και πως η μπόχα από τις «κατουρημένες ποδιές» που έχει φιλήσει σωρηδόν, δεν είναι το άρωμα της Δημοκρατίας.
Δεν θα αλλάξει το «πεπαλαιωμένο» πολιτικό σύστημα, αν δεν αλλάξει ο βαθμός υπευθυνότητας απέναντι στην κοινωνία και το μέλλον των παιδιών μας. Από όλους μας. Η κοινωνία, οι υπηρεσίες, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, οι οικογένειές μας, διαβρώθηκαν για πολλά χρόνια, δεκαετίες. Κατανοούσαν την πολιτική ως μηχανισμούς στους οποίους πρέπει να ενταχθούν για να έχουν το μέγιστο συμφέρον. Και τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι, σώθηκε το λάδι στο καντήλι, τώρα που οι μηχανισμοί, τα κόμματα τα ίδια, δεν μπορούν όπως παλιά, η απογοήτευση, η καταγγελιολογία, η ισοπέδωση, η οργή (πολλές φορές) ξεχειλίζουν...
Αυτό ακριβώς είναι (ήταν) το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Η αλλοτρίωση συμπεριφορών σε κάθε μορφής εξουσία, η αυταπάτη του νομαρχιακού/δημοτικού συμβούλου (που νομίζει ότι ξαφνικά έγινε κάποιος), η υποκρισία του βουλευτή που δεν λέει την αλήθεια, η ανάγκη, αυθυποβολή, πολλές φορές, του πολίτη να ταυτίσει την πολιτική με αυτά τα ψέματα. Η εξέταση του κόσμου κάτω από την λογική του άμεσου συμφέροντος, το αλισβερίσι με τα κέντρα εξουσίας και ο παραγοντισμός.
Σίγουρα υπάρχουν υγιείς πολιτικές δυνάμεις, πολιτικοί και πολίτες που ανησυχούν αλλά χάνονται σε αυτή την τεράστια δίνη, νοιώθουν ανίσχυροι। Και άλλοι, ίσως πιο ιδεαλιστές, που προσπαθούν και αντιστέκονται σ’αυτή την λογική. Και ο λόγος δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες. Είναι πολύ εύκολο να τα βάλουμε σήμερα με τους πολιτικούς, να τους βρίσουμε κιόλας, αυτούς για τους οποίους κρατήσαμε σημαίες και υποστηρίξαμε πως είναι οι καλύτεροι. Θα είναι ακόμη μια εύκολη, παρορμητική, ανέξοδη αντίδραση, μια λύση αυταπάτης, αν δεν δούμε στον καθρέφτη λίγο και τον εαυτό μας σ’αυτή την εξίσωση, σ'αυτή την σχέση…
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ