Του Γιάννη Πρετεντέρη(από το Βήμα)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλαβάνος έριξε μεγάλη ζαριά. Οπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι όπως εξελίχθηκε η ιστορία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μόνο μια μεγάλη ζαριά μπορεί να τη σώσει. Αν θα τους βγει, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση... Η μέθοδος Αλαβάνου είναι απλή: πήρε πίσω το...
δαχτυλίδι από τον Τσίπρα. Κατά την αντίληψή του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κόμμα ή κάτι σαν κόμμα, ο ίδιος θα μετέχει στην ηγεσία του και ο Τσίπρας θα περιοριστεί στην προεδρία του Συνασπισμού, η οποία όσο αποκτά πολιτική οντότητα ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο θα στερείται ουσιαστικού περιεχομένου. Αρκεί όμως η επιστροφή του δαχτυλιδιού για να βελτιωθούν τα πράγματα; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Για τρεις λόγους: Πρώτον, επειδή και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο Αλαβάνο ς έχασαν μεγάλο μέρος από τη λάμψη που είχαν κερδίσει στις εκλογές του 2007. Σπατάλησαν ασκόπως και αναιτίως ένα πολιτικό κεφάλαιο το οποίο πολύ δύσκολα θα ξαναμαζευτεί. Με άλλα λόγια, χάθηκε το μομέντουμ και άντε να το ξαναβρούν. Δεύτερον, επειδή η επιστροφή του Αλαβάνου δεν προστατεύει απαραιτήτως τον ΣΥΡΙΖΑ από το αριστερίστικο σορολόπ στο οποίο συνηθίζει να επιδίδεται. Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, ας πούμε, και σε αντίθεση με τον Φώτη Κουβέλη και άλλους, δεν θυμάμαι τον Αλαβάνο να είχε εκφράσει την παραμικρή επιφύλαξη απέναντι στο μεγαλοπρεπές χαρακίρι του κόμματός του. Ισα ίσα, έβαλε και το χεράκι του με τους Παπαφλέσσες. Τρίτον, επειδή με ή χωρίς Αλαβάνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οφθαλμοφανές πρόβλημα ιδεολογικής φυσιογνωμίας, πολιτικής στρατηγικής και προγραμματικού λόγου. Η ύπαρξη μιας προσωπικότητας όπως ο Αλαβάνος μπορεί ενδεχομένως να καλύψει μερικές τρύπες. Αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Μεταξύ μας, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θέλει να το λύσει. Εχω την αίσθηση ότι πολλοί εκτιμούν πως όσο πιο συγκεχυμένος χώρος παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο πιο πολυσυλλεκτικός μπορεί να αποδειχθεί. Υποθέτω ότι το πρώτο βήμα του «Αλαβάνου Νο 2» θα είναι να προσεγγίσει τους Οικολόγους Πράσινους. Και αν ο αρραβώνας περπατήσει, δεν θα είναι καθόλου για πέταμα... Το πραγματικό πρόβλημα του Αλαβάνου όμως βρίσκεται αλλού. Είναι, ας πούμε, σαν τον Μπρους Γουίλις στις ανεξάντλητες συνέχειες του «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Εντάξει η πρώτη ταινία, ωραία η δεύτερη, καλή η τρίτη, αλλά στην πέμπτη αισθάνεσαι ότι ξαναβλέπεις το ίδιο έργο και αρχίζουν τα χασμουρητά. Ο Αλαβάνος, βεβαίως, δεν είναι Μπρους Γουίλις. Να δούμε, όμως, και πόσο σκληρός θα αποδειχθεί.
δαχτυλίδι από τον Τσίπρα. Κατά την αντίληψή του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κόμμα ή κάτι σαν κόμμα, ο ίδιος θα μετέχει στην ηγεσία του και ο Τσίπρας θα περιοριστεί στην προεδρία του Συνασπισμού, η οποία όσο αποκτά πολιτική οντότητα ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο θα στερείται ουσιαστικού περιεχομένου. Αρκεί όμως η επιστροφή του δαχτυλιδιού για να βελτιωθούν τα πράγματα; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Για τρεις λόγους: Πρώτον, επειδή και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο Αλαβάνο ς έχασαν μεγάλο μέρος από τη λάμψη που είχαν κερδίσει στις εκλογές του 2007. Σπατάλησαν ασκόπως και αναιτίως ένα πολιτικό κεφάλαιο το οποίο πολύ δύσκολα θα ξαναμαζευτεί. Με άλλα λόγια, χάθηκε το μομέντουμ και άντε να το ξαναβρούν. Δεύτερον, επειδή η επιστροφή του Αλαβάνου δεν προστατεύει απαραιτήτως τον ΣΥΡΙΖΑ από το αριστερίστικο σορολόπ στο οποίο συνηθίζει να επιδίδεται. Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, ας πούμε, και σε αντίθεση με τον Φώτη Κουβέλη και άλλους, δεν θυμάμαι τον Αλαβάνο να είχε εκφράσει την παραμικρή επιφύλαξη απέναντι στο μεγαλοπρεπές χαρακίρι του κόμματός του. Ισα ίσα, έβαλε και το χεράκι του με τους Παπαφλέσσες. Τρίτον, επειδή με ή χωρίς Αλαβάνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οφθαλμοφανές πρόβλημα ιδεολογικής φυσιογνωμίας, πολιτικής στρατηγικής και προγραμματικού λόγου. Η ύπαρξη μιας προσωπικότητας όπως ο Αλαβάνος μπορεί ενδεχομένως να καλύψει μερικές τρύπες. Αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Μεταξύ μας, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θέλει να το λύσει. Εχω την αίσθηση ότι πολλοί εκτιμούν πως όσο πιο συγκεχυμένος χώρος παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο πιο πολυσυλλεκτικός μπορεί να αποδειχθεί. Υποθέτω ότι το πρώτο βήμα του «Αλαβάνου Νο 2» θα είναι να προσεγγίσει τους Οικολόγους Πράσινους. Και αν ο αρραβώνας περπατήσει, δεν θα είναι καθόλου για πέταμα... Το πραγματικό πρόβλημα του Αλαβάνου όμως βρίσκεται αλλού. Είναι, ας πούμε, σαν τον Μπρους Γουίλις στις ανεξάντλητες συνέχειες του «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Εντάξει η πρώτη ταινία, ωραία η δεύτερη, καλή η τρίτη, αλλά στην πέμπτη αισθάνεσαι ότι ξαναβλέπεις το ίδιο έργο και αρχίζουν τα χασμουρητά. Ο Αλαβάνος, βεβαίως, δεν είναι Μπρους Γουίλις. Να δούμε, όμως, και πόσο σκληρός θα αποδειχθεί.
απο pressmme
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου