ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΘΕΛΟΥΜΕ;

Τα τελευταία χρόνια διανύουμε μια περίοδο προσωπικής και συλλογικής ανασφάλειας, εξ’ αιτίας ενός απαξιωμένου συστήματος διακυβέρνησης του τόπου μας. Είναι πολλοί οι παράγοντες που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο. Η έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη στις ικανότητες διαχείρισης της κατάστασης, από τους διοικούντες σε όλα τα επίπεδα, οδηγεί στη μοιρολατρική αντιμετώπιση των πραγμάτων.

«Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει», «Όλοι είναι ίδιοι», «Μόνον την τσέπη τους κοιτάζουν», «Κανείς δεν σέβεται κανέναν», είναι λόγια που ακούμε, πλέον, καθημερινά από τους συνανθρώπους μας. Μπορούμε να κλείσουμε τα αυτιά μας και να αδιαφορήσουμε; Μπορούμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε χωρίς έμπνευση και όραμα;

Η αδιαφορία εξυπηρετεί σκοπιμότητες και συμφέροντα. Ο ατομικός ωφελιμισμός μας οδηγεί σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο.. Η κρίση δεν είναι μόνον οικονομική και πολιτική. Είναι κατά βάση κοινωνική και ηθική και αφορά όλους μας. Πρωτίστως αφορά τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές. Η ανασφάλεια και ο φόβος για το μέλλον οδηγεί τους ανθρώπους σε απραξία και σε ισοπεδωτική αντιμετώπιση των πάντων. Η λύση για να υπερβούμε το τέλμα, βρίσκεται στην πληροφόρηση του πολίτη για τις αναπτυξιακές δυνατότητες που υπάρχουν και στην ενεργή συμμετοχή του σε ανάλογες συζητήσεις. Η συλλογικότητα και η αλλαγή νοοτροπίας προς αυτήν την κατεύθυνση καθώς και η κοινωνία της αλληλεγγύης, αποτελούν μονόδρομο. Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης, πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο αξιοκρατικό, με σεβασμό στο περιβάλλον και στους θεσμούς. Αυτό το μοντέλο καλείται να εφαρμόσει η κεντρική διοίκηση και η τοπική αυτοδιοίκηση. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η υλοποίησή του από την τοπική αυτοδιοίκηση, επειδή η αποτύπωσή του σε μικροκλίμακα, έχει πιο άμεσα και ορατά αποτελέσματα.

Χάνουμε χρόνο, χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε την μετα-ολυμπιακή αναβαθμισμένη διεθνή εικόνα μας, χάνουμε την αισιοδοξία και εμπιστοσύνη για το μέλλον επιχειρήσεων και πολιτών. Με ένα ραγδαία επιδεινούμενο κυκλοφοριακό πρόβλημα, με εντεινόμενες πιέσεις χρήσεων γης που εκτινάσσουν το κόστος της στέγης και της επιχειρηματικής λειτουργίας, με αδυναμία διαχείρισης των απορριμμάτων μας, με αλλεπάλληλες καταστροφικές πυρκαγιές που εξαφανίζουν το περιορισμένο πράσινο που διαθέτουμε στην Αττική. Η Αθήνα και κατ’ επέκταση το Γαλάτσι, δεν έχουν την πολυτέλεια της απραξίας, της αναβλητικότητας και της μίζερης διαχειριστικής λογικής που χαρακτηρίζει την τρέχουσα περίοδο.

Το βασικό ζητούμενο είναι η απόφαση σύγκρουσης με παγιωμένα συμφέροντα και συντηρητικές πρακτικές, η ειλικρινής και τεκμηριωμένη ενημέρωση των πολιτών για τα επερχόμενα αδιέξοδα και η ανάληψη δημόσιας πρωτοβουλίας με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, διαφάνεια, χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και σύστημα αξιολόγησης των αποτελεσμάτων.

Η ποιότητα ζωής, οι παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, η αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού, η στήριξη της τοπικής απασχόλησης μέσα από την προώθηση της καινοτομίας και η προστασία του περιβάλλοντος, πρέπει να αποτελούν τους κύριους άξονες παρέμβασης, οι οποίοι θα διασφαλίσουν την ενίσχυση του ρόλου της πόλης μας, σε εθνικό και γιατί όχι σε διεθνές επίπεδο.

Στο Γαλάτσι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, αντίστοιχη απαξίωση στους τοπικούς θεσμούς, εξ’ αιτίας ενός φθαρμένου από καιρό, συστήματος διοίκησης. Δεν μας εμπνέει, δεν μας παρέχει εχέγγυα για το μέλλον και δεν μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι μπορούμε πράγματι να αναβαθμίσουμε την περιοχή μας..

Το Γαλάτσι δυστυχώς έχει γίνει μια τσιμεντούπολη με έλλειψη πλατειών, πρασίνου, χώρων άθλησης και ψυχαγωγίας, χώρων πολιτισμού, χώρων στάθμευσης. Μια πόλη με ηχορρύπανση και ατμοσφαιρική ρύπανση, εξ’ αιτίας του έντονου κυκλοφοριακού προβλήματος στους κεντρικούς οδικούς άξονές της. Μια πόλη στην οποία οι τοποθετημένοι κάδοι ανακύκλωσης είναι ελάχιστοι και οι υπόλοιποι κάδοι των απορριμμάτων βρώμικοι.. Μια πόλη στην οποία καθημερινά νιώθουμε ανασφαλείς, εξ’ αιτίας μιας γενικευμένης αύξησης της εγκληματικότητας. Μια πόλη όπου οι εργαζόμενες μητέρες προβληματίζονται για την φύλαξη των παιδιών τους, εξ’ αιτίας του μειωμένου αριθμού βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών. Μια πόλη που δεν προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες της. Μια πόλη που εξ’ αιτίας αυτών των προβλημάτων χάνει σταδιακά την αξία της γης της.

Αυτήν την πόλη δεν την θέλουμε!

Όλοι μας επιθυμούμε να έχουμε ποιότητα ζωής στην πόλη που ζούμε. Το θέμα είναι να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, να καταφέρουμε να υπερβούμε τις αντιξοότητες που μας κρατούν εγκλωβισμένους στην απραξία και την αναβλητικότητα και να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε την πόλη που οραματιζόμαστε. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που μας εμπνέουν και έχουν τη βούληση και την ικανότητα να κάνουν πράξη το όραμα, για μια πόλη ανθρώπινη, δίκαιη, ασφαλή, καινοτόμα, πράσινη και καθαρή. Αυτήν την πόλη θέλουμε! Το Γαλάτσι που αγαπάμε και αξίζει να αγωνιστούμε για αυτό.

Έλενα Ζέρβα

www.prasinogalatsi.gr