Σε ψαροταβέρνα της Πεύκης, ο πρωθυπουργός είδε τον Αλέκο Παπαδόπουλο!...

kourdistoportokali
Κι όμως συναντήθηκαν!

Ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Αλέκος Παπαδόπουλος, σε γνωστή ψαροταβέρνα της Πεύκης.

Η συνάντηση έγινε με όλες τις προδιαγραφές της συνομωσίας, με τον πρωθυπουργό να ... προσέρχεται με το αγαπημένο του ποδήλατο, ακολουθούμενος από άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας και τον Αλέκο Παπαδόπουλο να καταφθάνει με το αυτοκίνητό του.

Κάθησαν σ ένα "χωμένο" τραπέζι κι αφού μίλησαν τσιμπολογώντας για κάνα δίωρο, στη παρέα τους προστέθηκε κι ο Αλέξης Παπαχελάς, ο οποίος ήρθε οδηγώντας ένα γερμανικό σμαρτάκι.

Στο τραπέζι δεν υπήρχαν κινητά. Περισσότερο απ' όλους μίλησε ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Λέξη-κλειδί που ακούστηκε ήταν Υπουργείο Εθνικής Αναγέννησης.


Διαβάστε τώρα ένα προφίλ του Αλέκου Παπαδόπουλου, από την Αγγελική Σπανού, που βρήκαμε εδώ

Ένας δυσάρεστος και αμφιλεγόμενος προφήτης




"Δεν ήταν που ’χα άδικο, ήταν που ‘χα πρόωρα δίκιο”.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος επικαλείται τον ποιητή της γενιάς της ήττας, για να περιγράψει την πολιτική διαδρομή του χωρίς να πέσει στην παγίδα της αυτοαναφορικότητας.

Αλλά και ο στίχος που επιλέγει προσφέρεται για διπλές και τριπλές αναγνώσεις. Άλλος μπορεί να μιλήσει για την πίκρα ενός μοναχικού της δημόσιας ζωής που πλήρωσε το τίμημα της επιλογής του να πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα.

Κάποιος μπορεί να αναγνωρίσει ίχνη αλαζονείας σε μια διαπίστωση που θα ακουγόταν περισσότερο πειστικά αν την έκανε κάποιος τρίτος για εκείνον, όχι εμμέσως ο ίδιος για τον εαυτό του.

Ωστόσο, οι αντιθέσεις ποτέ δεν έλειψαν όταν κάθε φορά ερχόταν η ώρα να απαντηθούν ερωτήματα σχετικά με τις προθέσεις του θεσπρωτού πολιτικού που μπορεί να εκφράζεται ταυτόχρονα ως ευρωπαίος διανοούμενος και ως βουλευτής ελληνικής επαρχίας.


Της Αγγελικής Σπανού

Την προηγούμενη εβδομάδα έριξε ένα βότσαλο στη λίμνη της συλλογικής αμεριμνησίας δηλώνοντας λίγο-πολύ ότι η χρεοκοπία έχει ήδη συντελεστεί (σε συνέντευξή του στον Σκάι και στον Αλέξη Παπαχελά). Υποστήριξε ότι η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει τον “ανατολίτικο λαϊκισμό” και έκανε τη μαύρη προφητεία: “Επέρχεται κατάρρευση.

Είναι αστείο αυτό που λένε κάποιοι ότι είναι μπόρα και θα περάσει. Αμ δεν θα περάσει!” Η συνέντευξή του προκάλεσε αίσθηση όχι γιατί δεν είχε ξαναπεί ποτέ ότι πρέπει να λείψει το ένα τρίτο του κράτους και ότι απαιτούνται μεταρρυθμίσεις-σοκ για να αποφευχθεί η καταστροφή, αλλά κυρίως λόγω της στιγμής που διάλεξε για να ξαναβγεί στη σκηνή.

“Η κάθε λέξη μου θα έχει αξία και η σιωπή μου μια σημασία”.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος επικαλείται και τον στίχο του Κώστα Καρυωτάκη για να εξηγήσει την επιλογή του τα τελευταία χρόνια να αποσυρθεί από την κοσμικότητα της δημόσιας ζωής και να λειτουργεί ως παρατηρητής που κάποια στιγμή απελευθερώνει τη σωρευμένη ένταση της αλήθειας ή, ακριβέστερα, της αλήθειας του.
Οι φίλοι του κάνουν πως εκνευρίζονται με το ηπειρώτικο πείσμα του, θαυμάζουν όμως τη συνέπειά του σε αρχές και θέσεις, γοητεύονται από τη σκέψη του και δεν κρύβουν την πίστη τους στη δυνατότητά του να προσφέρει περισσότερα από όσα μπορούν οι σύγχρονοι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής. Βλέπουν στο πρόσωπό του έναν αδικημένο Δον Κιχώτη που πάλεψε με τους ανεμόμυλους χωρίς να γίνει προφήτης στον τόπο του.

Οι επικριτές του μιλούν για το σύνδρομο του σωτήρα, πιστεύουν ότι επιδιώκει συμμετοχή σε οικουμενική κυβέρνηση σωτηρίας, υπενθυμίζουν τη θετική γνώμη που έχουν γι’ αυτόν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Στέφανος Μάνος και θεωρούν ότι επιχειρεί, όψιμα, να εμφανιστεί ως ξένος προς την ελληνική παρακμή, την οποία συνδιαμόρφωσε.

Στα βήματα του Έστερναχ

Τι θα πει ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία και τι ανένδοτος εκσυγχρονισμός; Οι απόπειρες που έχουν γίνει για να περιγραφεί το ιδεολογικό στίγμα του Αλέκου Παπαδόπουλου δύσκολα απαντούν στα ερωτήματα του μέσου όρου, με τον οποίο ο παλιός “Λαμπράκης” και δικηγόρος, βουλευτής από το 1989 ως το 2009, δεν είχε ποτέ οποιαδήποτε σχέση.
Ευαγγελιζόταν πάντα τη μακροοικονομική σταθερότητα, ανήκε στους λάτρεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας, εξέφραζε σταθερά αντιλαϊκές θέσεις, χωρίς ποτέ να χάσει την ψυχική επαφή του με την κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, όποιος μυήθηκε στα “Βήματα του Έστερναχ: Η Ελλάδα μετά το 2010”, το βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2008, είδε πολύ νωρίς εικόνες από το μέλλον, από το σήμερα δηλαδή, της ελληνικής οικονομίας.


Από τσάρος... εξιλαστήριο θύμα

Στα 62 του χρόνια ο Αλέκος Παπαδόπουλος έχει πολλά να θυμηθεί μετρώντας τις χάντρες στο κομπολόι της σταδιοδρομίας του. Κορυφαία στιγμή ήταν η θητεία του ως υπουργού Οικονομικών (1994). Ποιος έχει ξεχάσει ότι εκείνος ίδρυσε το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ) και ποιος θυμάται ότι του ανήκει η πατρότητα των Εθνικών-Περιφερειακών Ελεγκτικών Κέντρων και της σχολής του υπουργείου Οικονομικών για την επιμόρφωση των υπαλλήλων σε νέα συστήματα διοίκησης; Ή πολύ περισσότερο ότι ανέπτυξε το ολοκληρωμένο πληροφοριακό σύστημα φορολόγησης Taxis και σύστησε τους οικονομικούς επιθεωρητές του κράτους.

Η μεταρρύθμιση της ζωής του ήταν μάλλον ο “Καποδίστριας” από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών (1996-1999). Όταν ακόμη οι τοπικές κοινωνίες ήταν απολύτως ανώριμες, κατάφερε να προχωρήσει σε συνενώσεις δήμων και κοινοτήτων, να καταλήξει στις 13 περιφέρειες αντέχοντας σε ισχυρότατες πιέσεις και αγνοώντας το βαρύ πολιτικό κόστος. Από εκείνη τη θέση θεσμοθέτησε τον Συνήγορο του Πολίτη και το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.
Τον Απρίλιο του 2000 ορκίστηκε υπουργός Υγείας και Πρόνοιας, θέση στην οποία παρέμεινε έως τον Ιούνιο του 2002. Προσπάθησε για την ανασυγκρότηση του ΕΣΥ και στο συλλογικό υποσυνείδητο καταγράφτηκε η παραδοχή του για τα “τρωκτικά” που λυμαίνονται τον χώρο της υγείας.

Είχε προηγηθεί η αναγκαστική παραίτησή του για το φιάσκο Οτσαλάν, ως μία από τις Ιφιγένειες που θυσιάστηκαν για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της κυβέρνησης Σημίτη. Δεν ήταν η τελευταία φορά που ο τότε πρωθυπουργός θα τον τιμωρούσε για ένα παράπτωμα που δεν είχε κάνει. Το 2002 υποχρεώθηκε να παραιτηθεί για δεύτερη φορά επειδή σε συνέντευξή του είχε ανακοινώσει ότι δεν θα πολιτευθεί ξανά λόγω αηδίας προς τους κανόνες της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Επανήλθε μετά την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και πολιτεύτηκε στη Β’ Αθήνας, αλλά δεν βρήκε modus operandi με τους παπανδρεϊκούς, με αποτέλεσμα το 2009 να ξαναβάλει την κάπα της αποχώρησης.


* ΕΡΤ και Άρμα Θέσπιδος. Η φουρτουνιασμένη πολιτική διαδρομή του δεν επιτρέπει εύκολα μνήμες από τη θητεία του ως προέδρου της Ελληνικής Τηλεόρασης (ΕΤ-2) και του “Άρματος Θέσπιδος”. Άνθρωποι του πολιτισμού που τον συνάντησαν ως γενικό γραμματέα του Εθνικού Θεάτρου θυμούνται την ευαισθησία του για την τέχνη, ενώ οι ενδιαφερόμενοι για τη βαλκανική πολιτική γνωρίζουν το πάθος του για το αλβανικό ζήτημα από το βιβλίο του “Άπειρος χώρα: Ο αλβανικός εθνικισμός και ο οικουμενικός ελληνισμός” (1992). Τον περιβάλλει η αύρα ενός εν δυνάμει ηγέτη που δεν τα κατάφερε ή δεν τον άφησαν, ενός μελαγχολικού της πολιτικής που είδε πολλά νωρίς, αλλά όχι απαραίτητα και τα δικά του λάθη.
Αναρτήθηκε από Nonews