Ρεπορτάζ : Αγγελική Καραγεώργου(από ΤΑ ΝΕΑ)
«Οι λόγοι που με κρατούν ακόμα στο πατρικό μου σπίτι είναι κυρίως οι ανέσεις. Δεν έχω πρόβλημα χώρου ή αυτονομίας και οι δικοί μου είναι πολύ ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι.
Επομένως, ποτέ δεν έχω αισθανθεί καταπίεση ή ότι μου κάνουν υποδείξεις. Αντίθετα, έχω την ελευθερία μου, την οργάνωση και τα θετικά της οικογενειακής φροντίδας». O Γιάννης Ξενίδης είναι 28 ετών, απόφοιτος... του Τμήματος Χρηματοοικονομικής Λογιστικής της ΑΣΟΕ κι εδώ και δύο χρόνια εργάζεται στην επιχείρηση της οικογένειάς του στο λιανικό εμπόριο. Εκτός από τον έναν χρόνο που έζησε στην Αγγλία για να κάνει το μεταπτυχιακό του, όλα τα υπόλοιπα χρόνια ζει με τους γονείς του.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μένει μέχρι και την ηλικία των 30 ετών με τους γονείς του. Οι ερευνητές, με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν όσοι πήραν μέρος στην έρευνα, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στην πλειονότητά τους οι νέοι, μόλις ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, επιστρέφουν ή παραμένουν στο σπίτι των γονιών τους, επιλέγοντας περισσότερο την οικογενειακή ασφάλεια από «την ελευθερία του ανεξάρτητου βίου».
Η οικονομική εξάρτηση από την οικογένεια σε συνδυασμό με την επαγγελμα- τική αβεβαι- ότητα είναι, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων (ΣΕΚ), κ. Σταμάτη Βενέτη, οι βασικότεροι λόγοι που οι νέοι συνεχίζουν να ζουν με τους γονείς τους. «Η ανασφάλεια αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο, είναι επαγγελματική και κατ΄ επέκταση οικονομική. Ένα ακόμα εμπόδιο σχετίζεται με τις δομές της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες είναι περισσότερο παραδοσιακές. Η Ελλάδα δεν έχει περάσει σε μεταβιομηχανικές δομές οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας της. Επομένως, κυριαρχεί η νοοτροπία τα παιδιά να ζουν με τους γονείς γιατί εκείνοι τα φροντίζουν και τα εξασφαλίζουν» επισημαίνει ο κ. Βενέτης και υπογραμμίζει ότι αυτού του τύπου οι πρακτικές εμποδίζουν τα άτομα να φύγουν από την οικογένεια, να δημιουργήσουν δική τους και να αποκτήσουν παιδιά.
Τα εμπόδια
«Ανεργία, μικροί μισθοί, μερική απασχόληση, δυσκολία στην ανεύρεση σταθερής δουλειάς, ανασφάλεια και αβεβαιότητα, ακόμα και όταν υπάρχει εργασία, είναι στοιχεία που λειτουργούν αποτρεπτικά στους νέους» εξηγεί ο κοινωνιολόγος Χαράλαμπος Στέρτζος και τονίζει ότι ουσιαστικά η οικογένεια παίζει τον ρόλο του κράτους, το υποκαθιστά. «Η οικογένεια λειτουργεί ως αερόσακος ασφαλείας και απορροφά τους κραδασμούς. Ο λόγος που εμποδίζει τους νέους να φύγουν από το γυάλινο κλουβί του σπιτιού είναι καθαρά το οικονομικό ζήτημα. Αυτή την περίοδο έχουμε μία κοινωνία και οικονομία σε άμυνα, προσπαθούμε να περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει. Επομένως, είναι πάρα πολύ δύσκολο σε αυτή τη φάση να πάρει κάποιος την πρωτοβουλία να ζήσει μόνος του».
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιταλική εφημερίδα «La Stampa», πρωταθλητές εμφανίζονται οι Ιταλοί «αφού στηρίζονται περισσότερο από όλους στους γονείς τους», με το 59% των ανδρών και των γυναικών 18-34 ετών να συνεχίζουν να ζουν στο σπίτι της μητέρας και του πατέρα. Στη Βρετανία, το αντίστοιχο ποσοστό διαμορφώνεται στο 35,5%, στο 10% για την Ισπανία, στο 16,5% για τη Γερμανία και στο 23% για τη Γαλλία, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος αγγίζει το 29%.
Ο φόβος
Δεν είναι μόνο ο οικονομικός παράγοντας αλλά και η προσωπικότητα του ατόμου που διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην επιλογή της συμβίωσης με την οικογένεια, σύμφωνα με την οικογενειακή σύμβουλο κ. Έφη Σαρηγιαννίδου. «Αν δεν είναι οικονομικής φύσεως, τότε μόνο συναισθηματικοί λόγοι μπορούν να εμποδίσουν έναν νέο να φύγει από την οικογενειακή εστία. Ο φόβος της αποτυχίας, η ευθυνοφοβία, η έλλειψη πρωτοβουλίας είναι στοιχεία που συμβάλλουν καθοριστικά» αναφέρει ενώ επισημαίνει ότι υπάρχουν φορές που οι οικονομικοί παράγοντες είναι η πρόφαση για να μην αναζητήσει ο νέος καινούργια στέγη. «Ένα παιδί σήμερα έχει άλλες ανάγκες σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Πέντε χρόνια σπουδές, μετά μεταπτυχιακό, στρατός για τα αγόρια και δύο χρόνια προϋπηρεσία, φτάνουν οι νέοι στα 30 για να φύγουν από το σπίτι και στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: “δεν μπορώ ή συμβιβάζομαι;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου