Μόνον πολεμικά πλοία θα φτιάχνει πλέον ο Σκαραμαγκάς...

Α.Γ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ
Τέλος οι ναυπηγήσεις και επισκευές συμβατικών («μη πολεμικών») πλοίων για το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά, επιτάσσει η Κομισιόν!
Μετά απο μακρά διαμάχη για παράνομες επιδοτήσεις 539 εκατ. ευρώ, που έπρεπε να επιστραφούν εντόκως από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (Ελληνικά Ναυπηγεία-ΕΝ Α.Ε.) στο ελληνικό Δημόσιο, η Κομισιόν, συμφώνησε «για ... να μην κινδυνεύσουν οι στρατιωτικές δραστηριότητες της ΕΝΑΕ», να παραιτηθεί απο την διεκδίκηση επιστροφής του προστίμου υπο τους εξής όρους:

α) Να μην ασκήσει η ΕΝΑΕ καμία «μη στρατιωτική» δραστηριότητα στα επόμενα 15 χρόνια, δηλαδή να κατασκευάζει και να επισκευάζει μόνον πολεμικά πλοία.

β) Να εγκαταλείψει τις εγκαταστάσεις που της έχουν παραχωρηθεί και δεν είναι αναγκαία για τις στρατιωτικές της δραστηριότητες.

γ) Να πουλήσει τα περιουσιακά στοιχεία που δεν σχετίζονται με ναυπηγήσεις πολεμικών πλοίων. Το ποσόν που θα εισπράξει ο Σκαραμαγκάς, θα κατευθυνθεί αποκλειστικά στην επιστροφή ασυμβίβαστων ενισχύσεων.

δ) Ελλάδα και ΕΝΑΕ να εγκαταλείψουν σειρά εγγυήσεων τις οποίες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε κρίνει ασυμβίβαστες με απόφαση του 2008.

και ε) η Ελλάδα να υποβάλλει κάθε χρόνο έκθεση ότι τηρείται η συμφωνία.

Η Κομισιόν είχε προσφύγει (Απρίλιος 2010) στο Ευρωδικαστήριο, γιατί η Ελλάδα δεν συμμορφώθηκε με τις αποφάσεις της Επιτροπής που είχε κρίνει τις επιδοτήσεις ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά, γιατί η χώρα μας δεν σεβάστηκε τους όρους (αποφάσεις του 1997 και του 2002) για την κοινοτική έγκριση των ενισχύσεων αναδιάρθρωσης και για το κλείσιμο επιχείρησης.

Ως πρόσθετες ασυμβίβαστες ενισχύσεις είχαν κριθεί και σειρά δανείων και εγγυήσεων που χορηγήθηκαν στην ΕΝΑΕ από το Δημόσιο και την τότε κρατική ΕΤΒΑ χωρίς να καταγγελθούν όπως είχε ζητηθεί.

Μετά απο 15 χρόνια η Επιτροπή θα εξετάσει τη σκοπιμότητα ανάκλησης της προσφυγής.

Η Ιστορία του Ναυπηγείου

Η πώληση του μεγαλύτερου ναυπηγείου της χώρας, του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά, στην Abu Dhabi Mar τον περασμένο Μάρτιο, την αναπτυσσόμενη ναυπηγική εταιρεία του Αμπού Ντάμπι, του ισχυρότερου αραβικού Εμιράτου, ήταν η τελευταία περιπέτεια του Ροβινσώνα Κρούσου της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, που έχει περάσει απο 7 θάλασσες και πέντες ωκεανούς απο την ημέρα που ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 50, απο τον Σταύρο Νιάρχο.

Το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά κατέληξε τελικά στα χέρια της Abu Dhabi Mar (ADM) στην οποία πωλήθηκε απο την ιδιοκτήτρια γερμανική ThyssenKrupp Marine Systems (“TKMS”). Η ελληνική κυβέρνηση ενέκρινε την πρόταση για εξαγορά των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο νέο κοινοπρακτικό σχήμα όπου θα ηγείται η ADM κατέχοντας ποσοστό 75,1% του μετοχικού κεφαλαίου του Σκαραμαγκά ενώ η ThyssenKrupp Marine Systems θα κατέχει το 24,9%.

Η Abu Dhabi Mar είναι σχετικά νέα εταιρεία αλλά με σημαντικές εξαγορές και συνεργασίες και μεγάλες φιλοδοξίες. Διαθέτει μεγάλη ναυπηγική μονάδα στο Εμιράτο με 750 εργαζόμενους και με προβλήτα-κλίνη 550 μέτρων κατασκευής σε έκταση 172 στρεμμάτων, αλλά και ναυπηγείο στη Γαλλία το CMN Yahts στο Χερβούργο της Νορμανδίας, μονάδα με 480 εργαζόμενους σε έκταση 110 στρεμμάτων.

Η μεγάλη δύναμη της εταιρείας, είναι η στρατηγική συμμαχία που έκανε με την ThyssenKrupp τον Οκτώβριο του 2009 και την οποία υπέγραψε το αφεντικό της Abu Dhabi Mar, ο Αχμάντ Νταρβίς αλ Μαράρ, μέλος της βασιλικής οικογένειας του Εμιράτου. Η συμφωνία προβλέπει συνεργασία για τη δημιουργία ενός «υπερ-σχήματος» με ειδίκευση γτις μεγάλες θαλαμηγούς αλλά και σε άλλες κατασκευές και με κοινές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Οι γερμανοί θα κρατήσουν για τον εαυτό τους το κομμάτι της προηγμένης τεχνολογίας στις στρατιωτικές κατασκευές και οι άραβες τη διοίκηση μέσω της οποίας θα αποκτήσουν εμπειρία, γνώσεις και κύρος ώστε αργότερα, να αυτονομηθούν.

Στο πλάισιο της συμφωνίας οι άραβες εξαγόρασαν απο την ThyssenKrupp και το ναυπηγείο Nobiskrug στη Γερμανία που είναι και το καμάρι τους μέχρι στιγμής αφού μπορούν να κατασκευάζουν μεγάλες θαλαμηγούς (mega yachts) μήκους 200 μέτρων. Το ναυπηγείο έχει δύο μεγάλες κλίνες κατασκευής με 550 εργαζόμενους σε μιά τεράστια έκταση 420 στρεμμάτων.

Τελευταίο απόκτημα της συλλογής φυσικά ο Σκαραμαγκάς στη διοίκηση του οποίου θα εμπλακέι και ο λιβανέζος επιχειρηματίας κ.Ισκαντάρ Σάφα που συμμετέχει και στην Abu Dhabi Mar μέσω της δικής του εταιρείας Privinvest..

Τι αγόρασαςν οι Άραβες

Μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και Ναυπηγείου Σκαραμαγκά υπήρχαν σημαντικές εκκρεμότητες που πάντως επιλύθηκαν και είχαν να κάνουν με το Πολεμικό Ναυτικό και τα 4 υποβρύχια που «χτίζονταν» για λογαριασμό του.

Το πρώτο απο αυτά, το «Παπανικολής» κατασκευάστηκε στο Κίελο προ τριετίας, διαπιστώθηκε οτι «γέρνει» και δεν εγκρίθηκε απο τους έλληνες αξιωματικούς που πήγαν να το παραλάβουν. Στο μεσοδιάστημα και μετά απο κύμα σφοδρών ελληνογερμανικών αντιπαραθέσεων, διεργασιών, αντεγκλήσεων, πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης και εχθρικών διαρροών, οι ζημιές επισκευάστηκαν και είναι έτοιμο προς παράδοση.

Τα άλλα τρία («Ματρόζος», «Κατσώνης», «Πιπίνος»), είναι στο ναυπηγείο του Σκαραμαγκά, έτοιμα να παραληφθούν.

Ο πραγματικός και ουσιαστικός λόγος της φυγής των γερμανών πάντως είναι οτι το Πολεμικό Ναυτικό της χώρας μας, για λόγους οικονομίας, δεν υλοποιεί το μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμά του και οι γερμανοί δεν έχουν δουλειές στην Ελλάδα.

Ο τυφώνας της παγκοσμιοποίησης και το κόστος κατασκευής στην Ελλάδα που είναι υψηλότερο απο τα ναυπηγεία που βρίσκονται στον λεγόμενο αναπτυσσόμενο κόσμο, είναι δύο ακόμη λόγοι για τους οποίους οι γερμανοί δεν προχωρούν σε ναυπηγήσεις πλοίων στην ελλάδα, άλλωστε την τελευταία διετία δεν το κάνουν ούτε στη Γερμανία.

Νιάρχος - Ωνάσης - Σκαραμαγκάς - Ολυμπιακή

Κι όμως, αυτό το ναυπηγείο είχε ξεκινήσει διαφορετικά και έχτισε ιστορίες ανθρώπων για δύο γενιές.

Όταν το Σεπτέμβριο του 1956 υπογράφηκε η σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και του Σταύρου Νιάρχου για το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά, λίγοι γνώριζαν ότι η ίδρυση ενός σύγχρονου ναυπηγείου από το μηδέν, σε μια χώρα που δεν διέθετε ούτε τις κατάλληλες υποδομές ούτε και ειδικευμένο προσωπικό ή απαραίτητη τεχνογνωσία, ήταν το αποτέλεσμα μιας απόφασης του έλαβε ο Σταύρος Νιάρχος στο πλαίσιο του ανταγωνισμού του με τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Το 1956, ο Νιάρχος και ο Ωνάσης έκαναν προτάσεις προς την κυβέρνηση για την ίδρυση αεροπορικής εταιρείας. Την περίοδο εκείνη η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή διαπραγματευόταν την ανάθεση της καταρρέουσας κρατικής αεροπορικής εταιρίας ΤΑΕ. Ο Ωνάσης εξασφάλισε την εταιρία κι έφτιαξε την Ολυμπιακή, και ο Νιάρχος που έχασε τη μάχη, σε αντάλλαγμα πήρε την υπογραφή σύμβασης με το ελληνικό δημόσιο για την ίδρυση των «Ελληνικών Ναυπηγείων», στο Σκαραμαγκά.

Με την σύμβαση αυτή το δημόσιο παραχωρούσε το δικαίωμα και ο ανάδοχος αναλάμβανε την υποχρέωση να ιδρύσει και να λειτουργήσει εργοστάσιο πλοίων, σκαφών και κάθε πλωτού μέσου. Σε κάθε περίπτωση ο ανάδοχος έπρεπε να διαθέσει το ποσό των 8.630.000 δολαρίων, από τα οποία το ποσόν των 600.000 δολαρίων θα αποτελούσε το κεφάλαιο κίνησης.

Την περίοδο 1958 - 1966, το ναυπηγείο προχώρησε στην ολοκλήρωση του εξοπλισμού και των εγκαταστάσεών του με πλωτές δεξαμενές που χρησιμοποιήθηκαν τόσο για κατασκευές νέων πλοίων, όσο και για επισκευές.

Η περίοδος 1967 - 1980 είναι η «ώριμη περίοδος» του ναυπηγείου, αφού λόγω της κρίσης του Σουέζ, ανέλαβε την ναυπήγηση μεγαλύτερων πλοίων που αντιακτέστησαν τα liberty, επεκτάθηκε στις εγκαταστάσεις βιομηχανικού εξοπλισμού και στα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού. Εκεί κατασκευάστηκε και η θαλαμηγός «Ατλαντίς» του ίδιου του Νιάρχου.

Η περίοδος 1980 - 1985 οπότε και το ναυπηγείο κρατικοποιήθηκε, χαρακτηρίζεται ως περίοδος κρίσης, με πολλές αιτίες όπως η μεγάλη ναυτιλιακή κριση και ο έντονος ανταγωνισμός. Οι προτάσεις εξυγίανσης που έκαναν τότε όλοι οι ιδιοκτήτες ναυπηγείων, ενω οι εργαζόμενοι ήθελαν την κρατικοποίηση γιατί πίστευαν πως έτσι θα διασφάλιζαν τις θέσεις εργασίας. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σηματοδότησε και την αύξηση της επιρροής τους. Ετσι, τον Απρίλιο του 1985 το ναυπηγείο έκλεισε και πέρασε στον έλεγχο του κράτους τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.

Οι περιπέτειες του, ως αμιγώς κρατικού ναυπηγείου ήταν πολλές με κύριο χαρακτηριστικό την υπερφόρτωση σε πλεονάζον προσωπικό λόγω ρουσφετολογικών προσλήψεων, τις πολλαπλές ζημιογόνες χρήσεις και τις μακρές απεργίες έως το 2002 οπότε πουλήθηκε στους γερμανούς.
BHMA.