Γιατί τόση πρεμούρα στην αλλοδαπή για την ελληνική συναίνεση;

newpost.gr

Έτσι απλά, στα καλά του καθουμένου, εμφανίστηκε ο Ρεν... Και ζητάει «συμφωνία των ελληνικών πολιτικών κομμάτων». Κι από κοντά, διάφορα κέντρα ισχύος στην Ευρώπη, που ανακάλυψαν ότι υπάρχει πρόβλημα με την εκταμίευση της 5ης δόσης του δανείου κι έβαλαν μπροστά τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών για να το πει. Σχεδόν ταυτόχρονα, ανακαλύφθηκε ως ορατός ο κίνδυνος εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Και για να μπει η επίσημη σφραγίδα στα καταστροφικά σενάρια, η εκπρόσωπος του ΔΝΤ -με στρογγυλό λόγο είναι η αλήθεια- «επιβεβαίωσε» τις δεύτερες σκέψεις που υπάρχουν για την επόμενη δόση.



Όλα αυτά τα σενάρια βέβαια, μετά την πρώτη, εξωχώρια δυσαρέσκεια που εκφράστηκε για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, άρχισαν να αποδυναμώνονται και –ω, του θαύματος- η εκταμίευση της 5ης δόσης εμφανίστηκε ως ενδεχόμενο το οποίο άρχισε να αντιμετωπίζεται με αισιοδοξία. Προφανώς συνετέλεσε σε αυτό και η απόφασιστικότητα του Γ. Παπανδρέου, που διακήρυξε την πρόθεσή του να συνεχίσει τον αγώνα του...

Ανεξάρτητα από το πόσο ρεαλιστικά ή μεθοδευμένα ακούγονται όλα αυτά, βέβαιον είναι ότι οι δηλώσεις αξιωματούχων με προφανή διάθεση πίεσης για συναίνεση, απ’ όπου και αν προέρχονται -Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι, Ουάσινγκτον, Νέα Υόρκη- είναι υπαρκτές. Όσο είναι άλλο τόσο βέβαιο ότι είναι μάλλον απίθανο όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι να κάνουν το χατίρι στον Έλληνα Πρωθυπουργό και να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στα ελληνικά εσωτερικά πράγματα, εκτοξεύοντας απειλές του στυλ «συναινέστε αλλιώς γιοκ λεφτά» (ακόμη κι αν η κυβερνητική προπαγάνδα έχει καταφέρει να πείσει μια μερίδα του Τύπου ότι «ο Παπανδρέου παίρνει τον Ομπάμα στο προσωπικό του κινητό»...).

Επίσης, είναι εξίσου προφανές ότι, όσο άσχετοι και αν εμφανίζονται οι ξένοι ηγέτες για τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού πολιτεύματος, η γνώση τους φτάνει μέχρι την ...α’ δημοτικού, ώστε να αντιλαμβάνονται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Γερουσία, ούτε Κονγκρέσο που να μπλοκάρει τα νομοσχέδια του Πρωθυπουργού. Συνεπώς, καταλαβαίνουν ότι ο Παπανδρέου «έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι» και , εφ’ όσον έχει βάση η αποφασιστικότητά του να προχωρήσει, η δεδηλωμένη στην Βουλή, του εξασφαλίζει και το αποτέλεσμα των επιδιώξεών του.

Άρα, ποιος είναι ο λόγος της αλλοδαπής πίεσης για πολιτική συναίνεση; Πολιτικοοικονομικοί αναλυτές αντιλαμβάνονται ότι η Τρόικα έχει διαπιστώσει αναποτελεσματικότητα της πολιτικής που, μέσω του μνημονίου, επέβαλλε στην Ελλάδα. Πολιτικά όμως, είναι αργά για να πάρουν πίσω το σχέδιο αυτό, καθώς μια τέτοια απόφαση ισοδυναμεί με πολιτικό βατερλό όλων εκείνων που την υποστήριξαν. Διαπιστώνουν παράλληλα στη σταδιακή αποδυνάμωση του Γ. Παπανδρέου στο εσωτερικό του κόμματός του και εκτιμούν ότι μονάχα η πολιτική του θωράκιση μέσω της υποστήριξης των άλλων πολιτικών δυνάμεων θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανεπηρέαστη εφαρμογή του οικονομικού τους σχεδίου.

Παράλληλα, αντιμετωπίζουν και εσωτερικό κοινωνικό πρόβλημα καθώς, έχοντας επενδύσει στη λαϊκή αντίδραση των κοινωνιών τους σε βάρος των «τεμπέληδων και σπάταλων Ελλήνων», έχουν αποκρύψει το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της αλήθειας: Ότι το ελληνικό χρέος αποτελεί εν πολλοίς από τους βασικότερους πυλώνες των οικονομιών τους και του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος και η Ελλάδα μια από τις κεντρικές χώρες υποδοχής των εξαγωγών τους αλλά και επενδυτικό παράδεισο για μια μακρά λίστα εξωχώριων εταιρειών, τα έσοδα των οποίων θα επιστρέψουν με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά στα κράτη- πιστωτές της Ελλάδας.

Σε αυτό όλο παιχνίδι βέβαια, το δικό τους ρόλο έχει και μια σειρά παραμέτρων, όπως οι εξωτερικές κόντρες στο ΔΝΤ, οι άκαμπτοι περιορισμοί στο σύτημα της ΕΚΤ και φυσικά, τα εσωτερικά μέτωπα, εντός Ευρώπης. Στην επίτευξη μια ισορροπίας υπό αυτές τις συνθήκες έγκειται η πολυπλοκότητα των δεδομένων, τα οποία όμως, ως προς την Ελλάδα τουλάχιστον και την πολιτική εξήγηση των εξωχώριων πιέσεων, είναι μάλλον περισσότερο απλά.