(από την Καθημερινή)
Στην πλατεία μπροστά από τον Αγιο Σουλπίκιο στο Σεν Ζερμέν, ένας Παριζιάνος πίνει cafe au lait σε κούπα-μπολ και διαβάζει απορροφημένος τη Liberation. Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία στην εφημερίδα είναι ένα μοντάζ των τριών διεκδικητών του χρίσματος...
των Γάλλων σοσιαλιστών για την προεδρία του 2012: του νυν διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος–Καν, της επικεφαλής του κόμματος, Μαρτίν Ομπρί, και του Φρανσουά Ολάντ, στελέχους των σοσιαλιστών και πρώην συντρόφου της φωτογενούς αντιπάλου του Νικολά Σαρκοζί το 2007, Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Φήμες θέλουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους να συνάπτουν τελικά ανακωχή, συμφωνώντας τελικά στην υποψηφιότητα του DSK, όπως χαϊδευτικά αποκαλούν τον Στρος–Καν οι Γάλλοι. Ο πρόεδρος του ΔΝΤ, έγκριτος οικονομολόγος, θεωρείται ικανότερος να διεμβολίσει το κεντρώο εκλογικό ακροατήριο, που αποτελεί τη δεξαμενή ψήφων του Νικολά Σαρκοζί. Πώς μπορεί όμως η εκλογική βάση των σοσιαλιστών να αποδεχθεί έναν υποψήφιο πρόεδρο που παίρνει έναν παχυλό μισθό στην Ουάσιγκτον, διαθέτει έπαυλη στο Μαρακές και έχει στο πλευρό του μια ζάπλουτη σύζυγο, τα πάλαι ποτέ ομορφότερα μάτια της γαλλικής τηλεόρασης, την Αν Σινκλέρ;
Η δημοσίευση της φωτογραφίας του ζεύγους να εξέρχεται από μια πανάκριβη Porsche, αξίας 100.000 ευρώ, επανέφερε στο προσκήνιο τις καταγγελίες για «προλοφοβία», φόβο μπροστά στο προλεταριάτο και αποξένωση από την εργατική τάξη. Στον αντίποδα, πολύ κοντά στις αγωνίες των εργατών βρίσκεται η Μαρίν Λεπέν, που αναμένεται να εξελιχθεί σε ρυθμιστή των προεδρικών εκλογών του 2012. Η μικρότερη κόρη του ακροδεξιού ηγέτη, Ζαν Μαρί Λεπέν, έχει πολλά παιδικά τραύματα. Οι συμμαθητές της την κορόιδευαν επειδή είχε μπαμπά «φασίστα». Οταν οι γονείς της χώρισαν, η μαμά της πόζαρε ημίγυμνη στο «Πλεϊμπόι» για να εκδικηθεί τον σύζυγό της. Και ο μπαμπάς της προόριζε τη μεγαλύτερη αδερφή της για διάδοχό του. Η 42χρονη χωρισμένη δικηγορίνα, όμως, μοιάζει έτοιμη να ξεπεράσει ακόμη και τον εκλογικό θρίαμβο του Ζαν Μαρί Λεπέν στις εκλογές του 2002, όταν κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, εκτοπίζοντας τον σοσιαλιστή υποψήφιο Λιονέλ Ζοσπέν, για να προκαλέσει πολιτικό σεισμό στη χώρα. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις θεωρούν δεδομένο ότι με ποσοστό έως και 24% θα αφήσει εκτός κούρσας τον Νικολά Σαρκοζί. Με ηπιότερη ρητορική σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, η Μαρίν αποφεύγει τα λάθη του πατρός της: δεν αρνείται το Ολοκαύτωμα και παρουσιάζεται περισσότερο ως ευρωσκεπτικίστρια, που θεωρεί την αναχαίτιση της μετανάστευσης απαραίτητη για την προστασία του ντόπιου εργατικού δυναμικού και αντιμάχεται τις πολιτικές ελίτ στη Γαλλία. Εχει επιλέξει για έδρα της τη Ναντέρ, προπύργιο της φοιτητικής εξέγερσης τον Μάη του ’68 και πάνω από το γραφείο της φιγουράρει πίνακας Ισραηλινού καλλιτέχνη...
Αν δεν υπήρχε η Μαρίν Λεπέν, ο Νικολά Σαρκοζί θα μπορούσε να κοιμάται ήσυχος. Ο Γάλλος πρόεδρος, όμως, βλέποντας τη δημοτικότητά του να έχει πέσει κάτω από 30% και αρκετά χαμηλότερα από αυτό της κόρης του Λεπέν, εμφανίζεται αμήχανος. Αν διαγκωνιστεί σε ξενοφοβία με τη Μαρίν θα χάσει τους κεντρώους ψηφοφόρους. Αν πραγματοποιήσει αριστερή στροφή, θα της εκχωρήσει σύσσωμη τη δεξιά ψήφο, που προβληματίζεται για την υψηλή ανεργία και την οικονομική στασιμότητα. Στην προσπάθειά του να αποκρούσει τον παράγοντα Μαρίν, κάνει τα πάντα: Εξαγγέλλει υποχρεωτικά μπόνους στους εργάτες σε όσες εταιρείες παρουσιάζουν κερδοφορία, υπόσχεται τόνωση της αγοραστικής δύναμης, αποφεύγει τις boho (μπουρζουά μποέμ) παρέες της Κάρλα Μπρούνι και αποκαθιστά τις σχέσεις του με τη δεξιά ιντελιγκέντσια της χώρας. Την ίδια στιγμή, η Πρώτη Κυρία τυλίγεται με μια εσάρπα, τρίβει νωχελικά την κοιλιά της, αφήνει ένα αθώο χάχανο και αρκείται να πει: «Σε έξι μήνες θα δείτε». Ο Τύπος βοά πως περιμένει δίδυμα.
Aν όλα αυτά περιορίζονταν στο επίπεδο μιας γαλλικής σαπουνόπερας με ελάχιστες πολιτικές προεκτάσεις, το φιλοθεάμον κοινό της Ευρώπης θα μπορούσε απλώς να καθίσει αναπαυτικά στην πολυθρόνα και να απολαύσει το σίριαλ. Οπως όμως υπογραμμίζουν οι Financial Times σε πρόσφατο άρθρο τους, «το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι καίριο για την Ευρώπη, της οποίας οι ηγέτες αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους, να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση στη 17μελή Ευρωζώνη και να διασφαλίσουν την ενότητα στους κόλπους της Ε.Ε. σε μια εποχή εθνικιστικής έξαρσης και αβέβαιων οικονομικών προοπτικών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου